11 สิงหาคม 2549 20:15 น.
นครา ประไพพงศ์
.......ไม่ได้อยู่ ใกล้ใกล้ ได้เห็นหน้า
.......ได้พูดจา ไกลไกล หัวใจหวั่น
...........กลัวความรัก ห่างห่าง จะร้างกัน
...........กลัวรักมั่น เก่าเก่า ถูกเขาทิ้ง...
.......................ฉันมันคน เดิมเดิม เริ่มหน่ายหนี
.......................เธอไปมี ใหม่ใหม่ ไว้หนุงหนิง
.................................คนรักแท้ ไหนไหน ใครรักจริง
.................................รักฉันยิ่ง ใครใคร มีให้กัน
7 สิงหาคม 2549 12:41 น.
นครา ประไพพงศ์
ความคิดถึง ไถ่ถาม ความห่วงหา
ความรักมา ไถ่ถาม ความคิดถึง
ความห่วงใย ไถ่ถาม ความคำนึง
ความซาบซึ้ง ไถ่ถาม ความห่วงใย
ความหวั่นไหว ตอกย้ำ ความหงอยเหงา
ความซึมเศร้า ตอกย้ำ ความหวั่นไหว
ความซื่อตรง ตอกย้ำ ความจริงใจ
ความห่างไกล ตอกย้ำ ความซื่อตรง
ความลุ่มหลง ล่วงล้ำ ความรักแท้
ความผันแปร ล่วงล้ำ ความลุ่มหลง
ความหมางใจล่วงล้ำ ความมั่นคง
ความพะวง ล่วงล้ำ ความหมางใจ
ความหลงใหล คือนิยาม ความรักฉัน
ความผูกพัน คือนิยาม ความหลงใหล
ความรักฉัน คือนิยาม ความห่วงใย
แต่ความใคร่ คือนิยาม ความรักเธอ
4 สิงหาคม 2549 23:39 น.
นครา ประไพพงศ์
..........แม่ครับ..............
จดหมายแม่ ผมได้รับ แล้วครับแม่
คิดถึงแม่ สุดหัวใจ ไม่เปลี่ยนแปร
อยากกลับไป ดูแล แม่ทุกวัน
.....อยู่ที่นี่ ผมอยู่ได้ ไม่มีทุกข์
เพื่อนร่วมรุ่น ร่วมสนุก สร้างสุขสันต์
สองปีแล้ว ผมห่างบ้าน นานเหมือนกัน
มุมุ่งมั่น การศึกษา......น่านิยม
......ช่วงนี้เรียน พอไหว ไม่ค่อยหนัก
ขอบคุณรัก และแรงใจ แม่ให้ผม
ความสำเร็จ จะเก็บไป ให้แม่ชม
พร้อมสั่งสม ประสบการณ์ กลับบ้านเรา
......อีกสองปี แม่และพ่อ รอผมนะ
แล้วผมจะ กลับไป ให้สิ้นเหงา
กลับไปช่วย อีกแรง ได้แบ่งเบา
และจะเอา ปริญญา พากลับไป
.....ฝากบอกน้อง ด้วยนะ ว่าคิดถึง
ผมคำนึง ถึงทุกวัน ไม่หวั่นไหว
ทานยาด้วย แม่จะได้ หายไวไว
.....เงินที่ส่ง มาให้ ยังใช้พอ
....สุดท้ายนี้ ผมขอพร วอนพระเจ้า
ช่วยปัดเป่า ทุกข์ภัย ไกลแม่พ่อ
ผมจะเร่ง สร้างปั้น ฝันที่รอ
สุดท้ายขอ ให้แม่นั้น หลับฝันดี....
4 สิงหาคม 2549 17:46 น.
นครา ประไพพงศ์
.......ลูกรัก.....
แม่คิดถึง ลูกนัก อยากไปหา
เป็นห่วงเจ้า เมื่อไป อยู่ไกลตา
ทุกเวลา ยังห่วงใย ไม่เปลี่ยนแปลง
...ทุกทุกคน สบายดี อยู่ที่บ้าน
พ่อเจ้ายัง ทำงาน อย่างขันแข็ง
พอได้พึ่ง น้องชายเจ้า ได้เบาแรง
ดีที่ยาง...ขายได้แพง พอได้กิน
...สองปีแล้ว ที่เจ้าไม่ได้กลับบ้าน
มันยาวนาน ด้วยห่วงใย ไม่รู้สิ้น
อายุแม่ยิ่งผันล่วง ร่วงโรยริน
ฝืนแรงไว้ รอยลยิน ปริญญา
...เจ้าไม่ต้อง หวั่นไหว ห่วงใยแม่
เจ้าดูแล ตัวเองให้ดี ให้มีค่า
แม่มีน้อง คอยเฝ้าอ้อน คอยป้อนยา
คิดถึงเจ้า ทุกครา เป็นแรงใจ
...เจ้าไปเรียน เหนื่อยลำบาก มากไหมหนอ
เงินส่งให้ ตามที่ขอ จ่ายพอไหม
วอนพระเจ้า คุ้มครองเจ้า ปัดเป่าภัย
เจ้าคิดหวังสิ่งใด...จงได้มา
.....สุดท้ายนี้..............................
...แม่รักลูก นะคนดี ที่ห่วงหา
...ขยันเรียน หน่อยนะจ๊ะลูกยา
นอนห่มผ้า ด้วยนะจ๊ะลูกรัก...
3 สิงหาคม 2549 15:12 น.
นครา ประไพพงศ์
.......ชนปุรัม บุกร้าง ถางพงไว้
เพียงเพื่อให้ ชนรุ่นหลัง เดินทางง่าย
ทุ่มเทแรง กายใจ ไปมากมาย
ผลสุดท้าย สำเร็จผล ชนเชิดชู
........เกิดเป็นแผ่นดินไทย กว้าง ไพศาล
ลูกเหลนหลาน ได้อาศัย ไม่อดสู
ขวานทองไทย ที่เป็นสุข ทุกอณู
ล้วนเลือดเนื้อ พวกกู...บรรพชน
.......แผ่นดินไทย ยังคงมั่น ถึงวันนี้
เพราะเลือดหยาด ชาติเชื้อพลี ที่ส่งผล
ป่าวประกาศ ความเป็นไท โลกได้ยล
มาจวบจน ศตวรรษ ปัจจุบัน
......ทุกคนที่อยู่กิน...แผ่นดินนี้
สิทธิ์เรามี ทำอะไร ดั่งใจฝัน
....บรรพชน สร้างอย่างไร...ไม่สำคัญ
พวกเรานั้น ต้องใช้ ให้คุ้มทุน...
......จึงสัมปทาน ต่างชาติ มากวาดซื้อ
สิทธิ์คนไทย ก็ผลัดมือ...ผู้ถือหุ้น
แสวงหา ผลกำไร ไม่ขาดดุล
แล้วก็หมุน ออกไป ในต่างแดน
......อิสระภาพ ความเป็นไทย จึงไม่เหลือ
กลายเป็นเหยื่อ ธุรกิจ คิดวางแผน
เพียงเศษเงิน ได้รับมา ค่าตอบแทน
ยอมขายแผ่นดินไทย ....อย่างไม่คิด
....ตื่นเถิดไทย !!!ตื่นเถิดไทย !!!.ยินไหมนั่น ?
....เสียงของบรรพบุรุษ...เรียกร้องสิทธิ์
....เลือดพวกกู ที่พร้อมพลี ทุกชีวิต....
....มากลายเป็น ธุรกิจ...เพราะพวกมึง!!!
Lovers
0 คน เลิฟนครา ประไพพงศ์
Calendar
หน้าส่วนตัว
1176
