1 พฤศจิกายน 2545 21:16 น.
นกไร้รัง
คืนเหน็บหนาว เฝ้ามอง ดูท้องฟ้า
เหตุใดหนา ฟ้าคืนนี้ ไม่มีดาว
เหมือนก่อนมา ขอบฟ้าแดง แสงแพรวพราว
เป็นแวววาว พราวระยับ อยู่นับแสน
นั่งเหม่อมอง ท้องฟ้า น่าขบคิด
ว่าดวงจิต ของเรา เหงาขาดแฟน
เมื่อก่อนนั้น ฉันจำได้ ในอ้อมแขน
ยังมีแฟน คนดี มีไออุ่น
มาวันนี้ สองเราห่าง ต่างกันอยู่
จึงได้รู้ ความเหงา เข้ามาวุ่น
ใจนั้นเหงา ล่องลอย เหมือนปอยนุ่น
จิตว้าวุ่น สับสน จนต้องช้ำ
1 พฤศจิกายน 2545 21:14 น.
นกไร้รัง
ฉันเขียนกลอนบทนี้เพื่อที่รัก
ฉันเขียนกลอน เพื่อประจักษ์แก่รักแท้
ฉันเขียนกลอน วอนคน ให้เหลียวแล
ฉันเขียนกลอน ให้แฟนสุดแสนรัก
ที่ฉันเขียน ฉันรู้อยู่แก่ใน
ที่ฉันเขียนความใน ได้ตระหนัก
ที่ฉันเขียนขวนขวาย ด้วยใจภักดิ์
ที่ฉันเขียน เป็นลายลักษณ์ หวังพักพิง
เพราะฉันนั้นไม่กล้า วาจาบอก
เพราะฉันนั้น กลัวคำตอบไม่ชอบจริง
เพราะฉันนั้น หวั่นไหวในทุกสิ่ง
เพราะฉันนั้น จริงใจ ให้แด่เธอ.
หน้าส่วนตัว
754
