13 สิงหาคม 2545 12:32 น.
นกน้ำ ไซบีเรีย
ในม่านหมอก..ฉันออกเดินชมความงามในยามเช้า
ริมชายป่าลมหนาวพัดมาบางเบา
ตรงนั้นกวางตัวหนึ่งยืนเล็มหญ้าอยู่เงียบเชียบ
ฉันอยากเดินเข้าไปชื่นชมความน่าชังของมันใก้ลๆ
แต่ฉันรู้ว่ามันมีช่องว่างระหว่างเรา
ฉันจึงหยุดยืนดูอยู่กับที่
เพราะหากฉันยิ่งเข้าใก้ลเท่าใดมันก็ยิ่งหนีห่างออกเท่านั้น
เพราะช่องว่างระหว่างมนุษย์และสัตว์มันมีระยะห่างที่ชัดเจน
อาจเพราะบาดแผลในใจที่มนุษย์ได้สร้างสมไว้ให้กับสัตว์ป่ามาเนิ่นนาน
อาจตั้งแต่เริ่มมีมนุษย์คนแรกนั่นกระมัง
สำหรับช่องว่างระหว่างมนุษย์กับมนุษย์นั้นเล่า
หากมิเคยสร้างรอยแผลใดๆให้แก่กัน
ช่องว่างระหว่างความแปลกหน้าย่อมมีโอกาสชิดกันได้เสมอ
หากทั้งสองพึงใจที่จะมีมิตรภาพต่อกัน
กวางยืนเล็มหญ้าอยู่ตรงนั้นจนพอใจ แล้วจึงเดินห่างออกไป
ฉันเดินแยกมาอีกทาง..เราต่างเดินลับหายไปในสายหมอก
8 สิงหาคม 2545 21:27 น.
นกน้ำ ไซบีเรีย
ผมไม่ได้มามือเปล่า
แต่ผมมีดอกไม้มาฝาก
นี่ไงละดูสิ ผมแบมือให้ดู
ไม่เห็นมีอะไรเลยนี่คะหญิงสาวรำพึง
ลองเพ่งดูให้ดีๆอีกครั้งสิครับ..บางทีครั้งนี้คุณอาจเห็น
หญิงสาวเพ่งมองครู่ใหญ่..แล้วเธอก็อุทานขึ้น
เห็นแล้วละค่ะ ช่างงดงามเหลือเกิน
เรายิ้มให้กัน ผมบอกเธอไปว่า
อยู่ที่ใจของคุณเท่านั้นที่จะกำหนดว่า
มองเห็นดอกไม้ที่ผมยื่นให้หรือเปล่า
3 สิงหาคม 2545 16:36 น.
นกน้ำ ไซบีเรีย
มีใครบางคนบอกว่า..จะหยุดฝัน
ฉันว่า..อย่าหยุดเลยฝันต่อเถอะ
เพราะถ้าความฝันยังคือความงามความสุนทรียในชีวิต
เพราะถ้าความฝันยังเป็นแรงบันดาลใจก่อให้เกิดงานศิลป์อันหลากหลาย
และเพราะถ้าความฝันยังเป็นพลังขับเคลื่อนที่ดีของชีวิตอยู่แล้วละก็
จงฝันต่อเถอะ..อย่าหยุดฝันเลย
23 กรกฎาคม 2545 11:00 น.
นกน้ำ ไซบีเรีย
เมื่อลมพัดมา
ดอกหญ้าก็ไหวระเนนตาม
ดูงามไปทั้งท้องทุ่ง
ราวกับ..ราวกับดินแดนในฝัน
เจ้ามีพลังสรรค์สร้างโลก
ให้งามได้ถึงเพียงนี้เชียวหรือ
เจ้าดอกหญ้าผู้ต้อยต่ำ
หน้าส่วนตัว
723
