11 มิถุนายน 2546 09:16 น.
นกน้ำ ไซบีเรีย
บาร์กเตซโยนโด่ง
ลงข้างขาเบ็คแฮ่ม
คู่แข่งใช้เท้าแยง
เบคแฮ่มล็อคหลบ
กรูเข้ามาอีกสอง
เฮ้ย! แบบนี้ไม่เข้าที
สปีดหนีจะชิ่งต่อ
ใครมารับบอลหนอ
อ๋อ! นั่นไงพอล สโคล์ล
พอล สโคล์ล รับบอลไว้
แต่เขาโดนรุมอีกสาม
พอเห็นข้างหน้ามีที่ว่าง
จึงรีบโยนบอลออกไป
บอลตกลงใก้ลเสันกรอบ
นักฟุตบอลกรูตาม
สามสี่คนเห็นจะได้
อ้าว ! นั่นไงนิสเตอรอย
หนุ่มหน้ายาววิ่งจี๋
ทั้งถูกบี้ถูกแยง
แต่ก็แผลงฤทธิ์ให้รู้
แห่ยขาที่ยาวกว่าใคร
แตะบอลที่ไหลติดหนับ
สับขาหลอกฉับ ฉับ
ใช้สปีดต้นฉีกหนี
แล้ววิ่งรี่เข้าหาประตู
โกล์ฝ่ายตรงข้ามตกใจ
วิ่งกางแขนกางขา
ออกมาบังทางบอล
แต่ช้าไปเสียแล้ว
เพราะบอลหมุนติ้วออกจากเท้า
มันไซด์ก้อยหนีมือกาว
ที่โผมาบังสุดฤทธิ์
บอลผลุบเข้าเสาไกล
คนดีใจค่อนสนาม
พากันร้องเชียร์ลั่น
แมนยู แมนยู
1 มิถุนายน 2546 22:27 น.
นกน้ำ ไซบีเรีย
บนถนนชีวิต
ที่คนคนหนึ่งก้าวเดิน
เบื้องหน้า..คือถนนที่ยังทอดยาว
เบื้องหลัง..คืออดีตที่ผ่านเลย
ชีวิตที่เดินทางมายาวไกล ย่อมอ่อนล้า
ทางข้างหน้า หามุมสงบ
แวะพักใต้ร่มเงาไม้ริมลำธารใส
แอบฟังเสียงร่ำร้องของหัวใจ
ช่วงเวลายาวนานที่ผ่านมา
หัวใจ..พาหนะสำคัญของการเดินทาง
เคยหยุดพักบ้างไหม
22 เมษายน 2546 23:04 น.
นกน้ำ ไซบีเรีย
อย่าปล่อยให้ฝันของเธอ เป็นเพียงฝุ่นทรายในสายลม
คิดแล้วลงมือทำ..อย่าท้อสิ ฉันมักบอกเธอเช่นนี้
เธอก้าวเดินไปอย่างเชื่อมั่น
ในวันที่อ่อนล้า เธอหันมาสบตาฉันแล้วก้าวเดินต่อไป
กำลังใจยังเป็นสิ่งสำคัญเสมอสำหรับคนคนหนึ่ง
ที่จะก้าวไปสู่อีกจุดหนึ่ง
สำหรับฝันของฉัน ยังคงชัดเจน
เพียงแต่บ่อยครั้งที่ฉันก้าวเดินอย่างเชื่องช้า
หลายครั้งหยุดพัก..เพราะฉันเหนื่อย
บางทีปัญหาของฉันอยู่ที่ ใจ ของฉันเอง
ในวันที่ฉันมีโอกาสยืนเงียบๆ อยู่บนทะเลทรายอันว่างเปล่า
ฉันเห็นแรงลมที่กรรโชกอยู่ตลอดเวลา
พัดพาเอาเม็ดทรายที่ถมทับกันหนักแน่นให้ลอยกระจายไปในอากาศ
กลายเป็นละอองฝุ่นเบาหวิวหายลับไปกับสายลม
เป็นวินาทีที่ฉันคิดถึงใครคนหนึ่งซึ่งเป็นเพียงภาพเลือนในอดีต
ความฝันของฉันในวันที่พลังใจอ่อนล้า คงไม่ต่างอะไรกับ
..ฝุ่นทรายในสายลม
16 เมษายน 2546 01:39 น.
นกน้ำ ไซบีเรีย
เกาะเสาไฟ จ้องมองหา ผืนป่าใหญ่
ถิ่นอาศัย ก่อนถูกพราก ให้จากห่าง
ก่อนถูกจับ ขังในกรง ซี่ตาราง
ตามใบสั่ง ของใคร ที่ในเมือง
ครั้นวันดี ตำรวจบุก จตุจักร
คน(หรือยักษ์) จึงปล่อย พวกฉันหนี
เพื่อจะได้ ไร้หลักฐาน ความคดี
ไม่รอรี หนีออกไป ให้ไกลกรง
แล้วนี่บ้าน ของพวกฉัน อยู่ไหนเล่า
หรือจำเศร้า ทนอาศัย ในเมืองนี้
เมืองสีเทา หาหมู่ไม้ แทบไม่มี
แต่ยังดี หากอยู่กรง คงเศร้าใจ
สุดวิสัย แล้วหรือ จะกลับป่า
อาจถึงครา หาละเมาะไม้ ใช้แทนบ้าน
คงทนทุกข์ อยู่ที่นี่ ตราบเท่านาน
หากสงสารฉัน อย่าพรากมา...จากป่าอีกเลย
19 มีนาคม 2546 16:03 น.
นกน้ำ ไซบีเรีย
กลางฝืนป่าฉันเดินมาไกลเต็มที
ฉันเหนื่อยจึงหยุดพักบนลานหินริมลำธาร
ไม่ห่างจากตรงนั้น
ฉันเห็นใบไม้ใบหนึ่ง เกาะค้างอยู่บนหินใต้สายน้ำ
..จะฝืนกระแสได้อีกสักเท่าไร ใบไม้ใบเล็กเพียงเท่านี้
ฉันตื่นขึ้นเมื่อลมป่าพัดกรรโชกจนไม้โยกไหว
ใบไม้น้อยใหญ่จึงพากันร่วงกราวลงบนสายน้ำ
ทั้งหมดไหลล่องรวดเร็วไปตามลำธารใส
ต่างแต่เพียงใบไม้ใบเดิมยังฝืนกระแสอยู่อย่างเด็ดเดี่ยว
ฉันเดินจากมาตามวิถีทางของฉัน
ที่ทำได้ก็เพียงส่งแรงใจให้เธอยืนหยัดอยู่ให้นานที่สุด
แม้จะรูว่าอีกไม่นานเธออาจล่องไหลไปตามกระแส
..เหมือนใบไม้ใบอื่นๆ
หน้าส่วนตัว
1474
