19 ธันวาคม 2550 20:42 น.
ธ.ปฏิยุทธ์
ชายหนุ่มยิ้มระเรื่อเมื่อเห็นสาวน้อยเจ้าเสน่ห์ที่ตรึงใจเขาตั้งแต่วันแรกที่ได้พบ นั่งบรรเลงระนาดอยู่ที่เพิงดนตรี ณ สวนหลังบ้านของเจ้าคุณปู่ ใจก็นึก "ผู้หญิงอะไร....ตีระนาด" คิดไปก็ยิ้มขำกับตัวเองไป จนเมื่อเสียงของเจ้าคุณปู่ปลุกเขาให้ออกจากภวังค์
"ชอบเรอะ พ่อศักดิ์" เสียงชายชรา พูดกลั้วหัวเราะ เล่นเอาคนคิดจิตใจกระเจิงไปได้ไม่น้อย หนุ่มใหญ่ได้แต่ยิ้ม และส่งสายตาไปที่แม่นวล ที่นั่งตีระนาดอยู่ท้ายสวน
"ถ้าชอบ...ก็เข้าไปคุยเถอะพ่อ...อย่าช้าเชียว เดี๋ยวปู่ก็ยกให้คนอื่นดอก" เสียงชายชราเน้นย้ำเป็นการอนุญาต
เขายิ้มอีกครั้ง จนเจ้าคุณปู่สังเกตได้ถึงความดีใจจนออกนอกหน้า และมองตามหนุ่มที่บัดนี้เริ่มมีร่างกำยำเห็นได้ชัดเดินกึ่งวิ่งไปที่เพิงดนตรีท้ายสวน
เสียงหัวเราะร่าสดใสของหนุ่มสาวย้ำเตือนความรู้สึกลึกๆ ของชายชราที่ยืนมองอยู่ห่างไกล เมื่อเป็นหนุ่ม ก็ไม่ต่างอะไรจากเจ้าศักดิ์ ลูกเจ้าคุณเพชรเท่าไรนัก เพราะรักที่เคยผ่านมา ก็เหมือนจะถูกกีดกันไปเสียหมด คงถึงเวลาที่จะต้องทำบุญให้กับลูกหลาน ให้เขาได้เจอะได้เจอกับรักอย่างสมบูรณ์แบบกว่าตนสักที
เป็นอย่างนี้อยู่สัก 3 ปี ที่ชายศักดิ์และแม่นวลได้สนิทสนมกัน จนฝ่ายชาย อดรนทนไม่ได้ที่จะขอให้แม่นวลไปร่วมถือไม้เท้ายอดทองเคียงข้างกัน สมุดบันทึกของศักดิ์ ซึ่งบัดนี้มีแต่ชื่อแม่นวลและคำว่ารัก ทนรอวันที่ทั้งคู่จะมาอยู่เคียงข้างกันไม่ไหวเอาเสียแล้ว เพิงดนตรี และยามเย็นย่ำเป็นที่ที่เขาเลือกไว้รำลึกความหลังระหว่างทั้งคู่ แต่แล้วแม่นวลกลับยื่นกระดาษพับไว้ใบหนึ่งส่งให้พร้อมย้ำให้ไปเปิดดูที่เรือน และวิ่งจากไป....
ใจของชายหนุ่มหล่นลงวูบ....รีบวิ่งกลับเรือนทันที แล้วบรรจงเปิดแผ่นกระดาษนั้นออกดู
"คุณคือคนที่ฉันรักตลอดไป....จาก..หัวใจของคุณ"
รอยยิ้มร่าปรากฎบนใบหน้าอย่างเด่นชัด หนุ่มใหญ่สอดกระดาษเก็บไว้ในสมุดบันทึกที่เต็มไปด้วยคำว่ารัก และเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างมีความสุข
เช้าตรู่....ร่างกำยำวิ่งกิ่งเดินไปที่ห้องเจ้าคุณอย่างรีบเร่งด้วยใบหน้าเบิกบาน
"เจ้าคุณปู่ขอรับ....ผมใคร่อยากมาขอแม่นวลกับเจ้าคุณท่าน จะว่าอย่างไรหรือขอรับ"
ใบหน้าสลดของเจ้าคุณ ทำให้หนุ่มใหญ่ประหลาดใจ จนแทบอยากจะเค้นคำพูดที่กำลังสาธยายอยู่ในใจเจ้าคุณท่านออกมาเหลือเกิน
เหมือนจะเดาได้ถึงความรู้สึกของคนรุ่นเยาว์ เจ้าคุณปู่ เอ่ยออกมาด้วยท่าทีที่ไม่สบายใจนัก
"พ่อศักดิ์ พ่อรู้หรือไม่ ว่าแม่นวลน่ะ อยู่ที่ใดในตอนนี้" ชายหนุ่มนิ่ง และส่ายหน้าช้าๆ แต่ความรู้สึกนั้น ร้อนรุ่มเหลือคณานับ
"เรือนหลังโน่น....รีบไปเถอะ"
ไม่รอช้า ชายหนุ่มกราบอย่างร้อนรน และรีบวิ่งไปที่เรือนหลังด้วยหัวใจที่สั่นคลอน
หน้าซีดเผือดของแม่นวล พาหัวใจของศักดิ์ลั่นเปรี๊ยะ เหมือนจะแตกสลาย แม่จัน..หญิงรับใช้คนสนิทนั่งน้ำตาซึมอยู่ปลายเตียง
"คุณมาช้าไปเจ้าค่ะ....เธอไปแล้ว...แม่นิ่มเพิ่งไปแจ้งเจ้าคุณเกริกเมื่อครู่....."
"เธอเป็นอะไรหรือแม่จัน"
"จันก็ไม่รู้เจ้าค่ะ เมื่อคืน คุณนวลเกิดหอบหนักมาก จันก็คิดว่าเป็นปกติ เลยให้ยาตามหมอหลวงเคยสั่ง...ก็ดีขึ้น จนราวย่ำรุ่ง เธอ...ก็....หลับไป....เจ้าค่ะ.....และไม่ตื่น....ไม่ตื่น อีกเลย" เสียงสะอื้นแห่งความอาลัยในเจ้านายทำให้แทบจะฟังไม่ได้ศัพท์
แต่กระนั้นสายธารแห่งความเศร้าโศกหลั่งไหลออกจากความรู้สึกทั้งหมดที่มีอย่างไม่ปราณี หัวใจของเขาแทบจะแตกสลาย เหมือนถูกบดขยี้ให้ปวดร้าว ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ศักดิ์กอดร่างบางไร้ชีวิตเหมือนจะปลุกเธอขึ้นมาจากห้วงนิทรา และเน้นย้ำกับดวงวิญญาณที่กำลังจะจากไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า
"นวล....พี่รักนวล....พี่รักนวลคนเดียว...ตลอดไป...นวล....ตื่นมาคุยกับพี่สินวล......นวล!!!!"
รอยบนใบหน้าเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาแห่งความคิดถึง รัก และห่วงใย
ณ วันนี้....บนฟ้า.......แม่นวลจะมีคนคอยดูแลดีอยู่หรือ??
เพิงดนตรีหลังเรือน วันนี้เก่าคร่ำคร่ามากแล้ว แม่จะรับรู้ไหมหนอ??
หลายคำถามดังก้องอยู่ในส่วนลึกของจิตใจ
สายลมที่พัดผ่านกาลเวลา แม้จะแรงเพียงใด ก็ไม่เคยพัดความรู้สึกที่ยังมีต่อเจ้าของลายมือในกระดาษเหลืองกรอบแผ่นนี้ไปได้เลย
บันทึกและกระดาษเหลืองกรอบที่เต็มไปด้วยความรู้สึกแห่งรัก...ไม่เคยมีวันจางตลอดไปยังคงแนบแน่นอยู่ที่อก สายตาที่พร่ามัว ค่อยปิดลงอย่างหมดกังวล......
"ฉันยังรักเธอเหมือนเดิม..แม่นวล" เสียงแหบพร่าสั่ง เพิงดนตรี ก่อนลมหายใจสุดท้ายจะลับไปพร้อมกับสายลม
11 ธันวาคม 2550 11:42 น.
ธ.ปฏิยุทธ์
สาวน้อยนั่งน้ำตาคลอเบ้าอยู่ท่ามกลางผู้คนในสวนสาธารณะ
หลายครั้งแล้ว ที่เขาคนนั้นนัดเธอมาที่นี่ แต่เมื่อมาทุกครั้ง กลับไม่พบแม้เพียงร่องรอยของผู้ชายสักคนที่มีวี่แววว่าอยากจะมาพบกับเธอ ดังที่พูดคุยกันผ่านทางอินเตอร์เน็ต
"ฉันมันหน้าตาน่าเกลียด ทุเรศทุกรังมากใช่มั้ย" เธอกรอกเสียงอันสั่นเทาลงในโทรศัพท์ ที่ปลายสายตอนนี้มีเพียงความเงียบ ชายหนุ่มเฉยเสีย เพราะได้ยินคำนี้มา 10 ครั้งแล้ว หลังจากที่เขานัดพบกับเธอ แต่เขาก็ไม่เคยปรากฏตัวเลยแม้แต่ครั้งเดียว
เหตุผลที่เขาเลี่ยงที่จะพบเธอมีเพียงสองเหตุผลเท่านั้น คือ "ผมติดงาน" และ "ผมต้องไปต่างจังหวัด" และปล่อยให้ร่างบางที่รอเขานั่งอยู่ที่ม้านั่งตัวเดิมในสวนสาธารณะ
สาวน้อย...พบชายหนุ่มที่เธอคิดว่าเขา คือคู่แท้ ที่แม้ไม่เคยได้พบเจอ แต่ก็เข้าใจกัน ราวกับว่ารู้จักกันมาหลายภพหลายชาติ เธอเฝ้าแต่รอวันที่เขาจะนัดพบกับเธออย่างเป็นทางการซักที แทนที่จะมาโต้ตอบกันผ่านโลกไซเบอร์ ที่เธอไม่อาจได้เห็นหน้าค่าตา และไร้ซึ่งการสัมผัสอันลึกซึ้ง ที่เต็มไปด้วยความหมาย
คืนหนึ่ง โทรศัพท์แสดงสัญญาณโทรเข้าจากปลายสาย ณ ที่ไหนซักที่ในโลก เธอกระวีกระวาดรับโทรศัพท์เหมือนกระหายมานาน พักใหญ่ที่เสียงเล็กแหลมโต้ตอบอย่างมีความสุข กับลม ที่จับต้องไม่ได้ และอาจจะเป็นไปได้ว่า จะไม่สามารถสัมผัสได้เลยตลอดไป... แต่เธอกลับพยายามสัมผัสมันด้วยหัวใจ และยังคงหวังว่า สักวัน มือของเธอจะสัมผัสมันได้เช่นกัน
ความหวังนั้นใกล้จะเป็นจริงอยู่หลายครั้งทีเดียว เป็นสิบครั้งแล้ว ที่เขานัดพบกับเธอที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ที่มีบรรยากาศโรแมนติก สงบเงียบ แต่เธอก็ไม่พบวี่แววของเขาสักครั้ง
เขาปล่อยเธอฟูมฟายอยู่ท่ามกลางความโรแมนติกและสงบเงียบนั้นเสมอ สำหรับใครหลายคน อาจจะหลาบจำกับความงี่เง่าที่แสนทรมานนี้ไปเสียแล้ว หากแต่เป็นเธอ ที่ยังคงมาพบกับความโรแมนติก และสงบเงียบนี้เพียงลำพัง....และยังคงหวังว่า สักวัน เธอจะได้พบกับสิ่งที่เธอค้นหามานาน สิ่งที่ใครหลายคนประนามว่า เป็นเพียงสายลมที่พัดผ่านไป
หลังจากครั้งที่สิบผ่านไป เป็นอีกครั้ง....ครั้งที่ 11 ที่เขานัดเธอออกมาที่สวนสาธารณะแห่งเดิม สาวน้อยไปถึงเวลาเดิม ที่สถานที่เดิม พร้อมกับความรู้สึกเดิมๆ ที่ไม่อาจหวังได้ว่า เขาจะมาปรากฏอยู่ตรงหน้าดังที่เธอเฝ้าฝัน
เสียงบรรเลงดนตรีดังมาจากที่แสนไกล ที่ใดสักที่ ที่ที่เธอได้ยินและสัมผัสมันได้ ทั้งทางประสาทหูและประสาทใจ ใครสักคนกำลังละเลียดสีไวโอลินอย่างนุ่มนวล ราวกับให้คนฟังเข้าใจทุกความรู้สึกจากส่วนลึก
กุหลาบช่อโต วางอยู่บนม้านั่งตัวเดิม
สาวน้อยยิ้มแก้มปริ คว้ากุหลาบช่อโตมาไว้ในอ้อมแขน และอ่านข้อความจากกระดาษเล็กๆ ที่เขียนด้วยลายมือหวัดๆ ว่า
" คุณคือคนที่สวยที่สุดสำหรับผม...ผมขอมอบความโรแมนติก และความสงบเงียบในสวนแห่งนี้ให้คุณคนเดียว"
เสียงไวโอลินหยุดลง เม็ดใสจากดวงตาไหลลงอย่างหยุดไม่อยู่ เธอวิ่งหาเขาคนนั้น.....จนกระทั่งหมดแรง และหยุดนั่งลงบนม้านั่งตัวเดิม
เธอยิ้ม ทั้งน้ำตา
อย่างน้อย.....เขาคนนั้นก็ไม่ใช่เพียงสายลมที่พัดผ่านไป....
หน้าส่วนตัว
965
