30 ธันวาคม 2550 20:34 น.
ธ.ปฏิยุทธ์
ดุ่มดุ่มเดินเรื่อยไปในไพรกว้าง
บนเส้นทางระคนด้วยดงหนาม
มีเข็มทิศกลางใจให้ติดตาม
และตีนเปล่าที่เหยียมย่ำตามก้าวเดิน.
แต่ต้นเดินเจ็บแท้ทรมานจัด
ตีนอ่อนหัดยกย่างบนผิวเผิน
แต่กระนั้นก็สู้ทนและก้าวเดิน
เหยียบเผชิญอุปสรรคนับร้อยพัน.
เมื่อเวลาผ่านไป ณ ไพรกว้าง
ตีนกระด้างกร้านเวลาที่แปรผัน
ก้าวเหยียบหนามทุลักทุเลกล้าฝ่าฟัน
เพราะเจ็บนั้นค่อยคลายและหายจาง.
สองตีนเหยียบย่ำยึดทั้งฮึดสู้
ก้าวพ้นลู่ทางป่าเห็นฟ้าสาง
มองจุดหมายใคร่ไขว่คว้าอยู่ปลายทาง
แค่ก้าวย่างไปตามทางเพื่อคว้ามา.
30 ธันวาคม 2550 09:35 น.
ธ.ปฏิยุทธ์
ผิดผิดผิดผิดได้ แก้ไข
คิดคิดเรื่องจัญไร คิดได้
ผิดชอบชั่วดีไซร้ จิตทราบ อยู่แฮ
ผิดคิดจิตจดไว้ ต่ำต้อยตามตัว.
แม้มัวงมงายด้วย ลาภยศ
สิ้นชีพกษัยหมด อยู่ไม่
จิตใจใครคิดคด ผลส่ง แน่เฮย
ชั่วใดเผือก่อไว้ กลับเต้าตอบสนอง.
ค่อยประคองความดีไว้ สรรเสริญ
ใคร่ใดได้เจริญ แน่ด้วย
เทพามานุษเชิญ หนุนส่ง เกื้อนา
แม้ว่าไหม้มอดม้วย กล่าวก้องนิจนิรันดร์.
หน้าส่วนตัว
1888
