10 เมษายน 2548 22:27 น.
ธารินทร์
"ความผูกพันผ่านสายลม"
21 ธ.ค. 25xx ; 08:27 น.
"สวัสดีค่ะ ยุ่งค่ะ"
'สวัสดีครับ"
"อืม ถ้าจะให้เดานะ พี่รินใช่รึเปล่คะ"
"เก่งนี่ จำได้ด้วยเหรอ"
"ก็ไม่ค่อยมีใครโทรมาหาหรอกค่ะ ถ้าจะให้พูดจริงๆก็คือ ไม่มีใครโทรมาหาหรอกค่ะ ไม่ได้ให้เบอร์ใครไว้นี่"
"สบายดีมั้ย ถ้าจะให้เดานะ พี่ว่าคงสบายดี ใช่มั้ย เสียงออกจะสดใสขนาดนี้"
"หุ หุ .. ว่าแต่ว่า หายไปเลยนะพี่รินน่ะ หายเงียบไปเลยนะ ให้เบอร์ไปก็ไม่ยอมโทรมา นี่งอนแล้วรู้มั้ย"
"โธ่ ก็รอให้รู้สึกคิดถึงจริงๆก่อนค่อยโทรมาไง หุ หุ เปล่าหรอก.. ไม่อยากโทรมากวนน่ะ"
"อ่ะ.. รู้มั้ยว่ายุ่งเหงาๆมากๆเลย จะออกไปดุหนังฟังเพลง ก็ไม่มีใครไปด้วย ไปคนเดียวน่าเบื่อ.."
"อ้าว ก็ไหนยุ่งเคยบอกว่าเหงาจนชินแล้วไง"
"ก็..นะ.. ยุ่งก็บอกไปยังงั้นล่ะ ยังไงก็ไม่ค่อยชินกับมันอยู่ดี"
"งั้นไปเที่ยวกับพี่มั้ย พี่จะพาไปงานหนังสือ"
"อ้าว ที่ยุ่งอยากดูน่ะ หนังที่เป็นภาพยนตร์นะคะ ไม่ใช่หนังสือ หุ หุ"
"แหม.. ก็พี่เห็นว่าชอบอ่านหนังสือน่ะสิ ถ้าไม่ชอบก็ไม่เป็นไรนะ"
"ไปก็ได้... พี่จะไปวันไหนล่ะ จะได้เตรียมตัวถูก"
"ไปวันนี้ล่ะ อยากเจอหน้าคนขี้เหงาซะหน่อย"
"หุ.. งั้นยุ่งไม่ไปแล้วดีกว่า พี่รินไปคนเดียวเถอะ"
"อ้าว.. งอนอีกแล้ว เดี๋ยวพี่ไปรับตอน 10โมงก็แล้วกันนะครับ"
"ค่ะ มารับเค้าจริงๆนะ"
...................................................................................
3 ม.ค. 25xx ; 18:43 น.
"สวัสดีค่ะ พี่ริน"
"สวัสดีครับ ไม่สบายเหรอ รู้สึกว่าเสียงเหมือนจะเป็นหวัด"
"ก็ประมาณนั้นล่ะค่ะ คนอ่อนแอก็แบบนี้ล่ะ"
"แล้วนี่กินยารึยังล่ะ ไปหาหมอมารึยัง ไปหาหมอมั้ย เดี๋ยวพี่จะไปรับไปส่งเอง"
"ไม่เป็นไรค่ะ กินยาไปแล้วน่ะ เดี๋ยวก็คงหายมั้ง"
"ไม่ต้องมามั้งเลย เอางี้ เดี๋ยวพี่ไปรับที่บ้านนะ ไปหาหมอด้วยกัน ห้ามปฏิเสธ นี่คือประโยคคำสั่ง"
"เจ้าค่ะ รีบมาละกันจะมืดแล้ว"
...................................................................................
5 ม.ค. 25xx ; 07:51 น.
"ฮัลโหล ..."
"เป็นไง ค่อยยังชั่วหรือยัง"
"ก็ดีขึ้นแล้วล่ะค่ะ ขอบคุณนะคะที่พาไปหาหมอ"
"ก็เรานี่นะ ทำไมไม่ดูแลตัวเองเลยล่ะ ขนาดเป็นไข้ยังไม่ยอมไปหาหมอ"
"ก็ยุ่งคิดว่ากินยาไปแล้วเดี๋ยวก็หายนี่นา ไม่คิดว่าจะเป็นหนักขนาดนี้ แล้วที่โทรมานี่ โทรมาต่อว่ายุ่งแค่นั้นใช่มั้ย"
"อ้าว.. รู้สึกว่าจะงอนอีกแล้ว งอนเก่งจริงๆเลยนะ"
"แล้วจะทำไมล่ะคะ ยุ่งก็เป็นของยุ่งยังงี้ล่ะ มีอะไรมั้ยล่ะ"
"ก็ไม่มีอะไรหรอกครับ ข้าน้อยมิกล้า"
"หุ หุ .. ว่าแต่โทรมาทำไมแต่เช้าล่ะคะ"
"เปล่าหรอก ก็แค่เป็นห่วงน่ะ ไม่เป็นอะไรมากก็ดีแล้ว"
"ค่ะ ขอบคุณนะคะ ที่เป็นห่วง อยากออกไปหาอะไรกินข้างนอกจัง อยากไปดูหนังด้วย"
"ไม่ต้องเลยนะ อยากกินอะไรล่ะ เดี๋ยวพี่ซื้อเข้าไปให้ ดีมั้ย"
"ไม่ล่ะค่ะ เค้าอยากออกไปข้างนอกน่ะ"
"ไม่ได้ ไม่ได้ รอให้หายก่อนก็แล้วกันนะ แล้วอยากไปไหน พี่จะพาไป แต่ตอนนี้ต้องพักผ่อนก่อนนะ เดี๋ยวพี่ไปหาก็แล้วกัน"
"ค่ะ ค่ะ ค่ะ"
...................................................................................
21 ก.พ. 25xx ; 00:07 น.
"สวัสดีค่ะ"
"ยุ่งหรอ คือว่า พี่มีอะไรจะบอกน่ะ"
"อะไรหรอคะ"
"ก็ จะเริ่มต้นยังไงดีล่ะ ถ้าพี่จะบอกว่า 'พี่ชอบยุ่ง' น่ะ"
"ชอบยุ่งหรอ แล้วชอบยุ่งเรื่องอะไรล่ะ ไม่ดีเลยน๊า.. ชอบยุ่งเรื่องคนอื่นเนี่ย"
"อ้าว เป็นงั้นไป.. หมายถึงชอบคนที่กำลังคุยด้วยอยู่เนี่ย"
"อ๋อ.. หุ หุ .. แล้วคิดยังไงถึงมาชอบยุ่งล่ะ ยุ่งก็แค่ใครคนหนึ่งที่ไม่ค่อยมีความสำคัญกับใครเท่าไหร่"
"เอ๋า.. พี่หาเหตุผลที่จะมาบอกยุ่งว่าทำไมพี่ถึงชอบยุ่งไม่ได้นะ พี่รู้แค่ว่า เวลาที่อยู่ใกล้ๆยุ่ง ได้พูด ได้คุย มันทำให้พี่รู้สึกดีๆ มันเป็นความรู้สึกที่ขาดหายไปนานแล้วน่ะ พี่บอกได้แค่นี้ล่ะ"
"อ๋อ.. หุ หุ .. ให้ยุ่งมาแทนที่ใครบางคนน่ะเองหรอ"
"เปล่านะครับ .. ยุ่งแทนที่ใครคนนั้นไม่ได้หรอก พี่คิดว่าไม่มีใครแทนที่ใครได้หรอกนะ เอ่อ.. พี่จะบอกว่า พี่ไม่เคยคิดจะให้ยุ่งมาแทนที่ใครคนนั้นหรอกนะ ว้า.. บอกยังไงดีล่ะเนี่ย.."
"ค่ะ ค่ะ เข้าใจ หุ หุ .."
"ขยันหัวเราะจังนะ นี่เรื่องซีเรียสน๊า.. ไม่ใช่เรื่องตลกนะครับ"
"อ้าว.. หุ หุ"
"........"
"ฮัลโหล ทำไมถึงเงียบไปล่ะคะ"
"เปล่าครับ.. แบบว่าตอนนี้พี่รู้สึกโล่งมาก เพราะได้ระบายความรู้สึกที่มีให้ยุ่งรู้หมดแล้ว คราวนี้ก้ได้แต่หวังล่ะ"
"หวังว่ายุ่งจะรับรู้น่ะหรอคะ"
"อืม.."
"ถ้าเรื่องนั้นล่ะก็ ยุ่งรู้ตั้งนานแล้วล่ะ"
"......."
"......."
"แล้วยุ่งรู้สึกยังไงกับพี่ล่ะ บอกได้มั้ยล่ะ"
"เอ่อ.. ยุ่งไม่บอกดีกว่านะ"
"อ้าว.. นิดนึงน่า นะ นะ"
"ไม่กลัวว่าจะผิดหวังหรอคะ"
"เป็นไงเป็นกันสิน่า"
"แหม.. อายจัง แค่นี้ก็แล้วกันนะคะ สวัสดีค่ะ"
...................................................................................
4 มี.ค. 25xx ; 19:04 น.
"สวัสดีครับ"
"เงียบหายไปเลยนะพี่ริน เป็นอะไรรึเปล่าคะ"
"ก็ไม่กล้าโทรไปน่ะ"
"แหม.. ทีแบบนี้ล่ะไม่กล้า แล้วคืนนั้นนึกยังไงมาสารภาพรักล่ะคะ"
"ก็..นะ.. "
"ถามจริงๆ คืนนั้นพี่รินเมารึเปล่าคะ"
"ก็นิดหน่อยนะ แต่ไม่ถึงกับเมาจนจำอะไรไม่ได้หรอก"
"จำได้ด้วยหรอ หุ หุ .. น้ำเน่าดีเน๊าะ"
"พี่ก็ว่างั้นล่ะ หุ หุ ว่าแต่ว่า พี่ยังไม่ได้คำตอบเลยนะ ที่ถามไปเมื่อคืนนั้นน่ะ"
"แน๊ะ.. ยังจำได้อยู่หรอคะ แต่ยังไงยุ่งก็ไม่บอกหรอกนะ หุ หุ"
"เปลี่ยนเรื่องดีกว่านะ ไปดูหนังกันมั้ย"
"อะโห.. ตั้งแต่รู้จักกันนี่ พี่รินยังไม่เคยชวนไปดูหนังเลยนะ"
"ก็สัญญาไว้ตอนนั้นว่า ถ้ายุ่งหายป่วยแล้วจะพาไปดูหนัง แล้วพี่ก็ยังไม่ได้พาไปดูเลย ว่างมั้ยล่ะ"
"หุ หุ .. ยุ่งว่างเสมอล่ะคะ สำหรับพี่รินน่ะ มารับเร็วๆนะ ยุ่งจะรอ"
"ครับ จะไปเดี่ยวนี้เลย"
...................................................................................
10 เมษายน 2548 22:25 น.
ธารินทร์
"บันทึกของตัวยุ่ง"
11 ธ.ค. 25xx
ช่วง 2-3 วันมานี้ ฝนตกทู้กกวันเลย น่าเบื่อมากๆ ไม่ได้ออกไปไหนเลย อยู่แต่ในบ้าน แล้วก็มันก็แปลกม๊ากมาก ที่ฝนดันมาตกในหน้าหนาว ไอ้ตอนหน้าฝนล่ะไม่ค่อยจะยอมตก ทียังงี้แล้วตกเอาๆ เอ.. หรือว่ามันไม่น่าแปลกแต่เราทำตัวแปลกเองหว่า..
ฝนตก+สายลมหนาว ทำให้บรรยากาศมันดูเหงาๆยังไงไม่รู้นะ ความจริงก็ไม่เกี่ยวกะดินฟ้าอากาศหรอก ที่เหงาน่ะ มันเป็นมาตั้งนานแล้ววว ฝนจะตกหรือไม่ตก เราก็เหงาอยู่แบบนี้ล่ะ (ใครๆก็ไม่คบ เศร้า..) "เหงา" คำๆนี้มันเป็นทำที่ค่อนข้างจะแปลกนะ แปลกตรงที่เราคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี แต่ถ้าจะให้บอกว่ามันเป็นยังไง แบบว่าหาคำจำกัดความอ่ะยาก รับรู้ได้แต่บอกไม่ถูกว่างั้นเถอะ
อยู่คนเดียวว่างๆ ก็ได้แต่นั่งอ่านนอนอ่านหนังสือที่ยืมใครคนหนึ่งมา(ความจริงจะเรียกว่าใช้มารยาถึงจะถูก ก็อ้อนซะสุดฤทธิ์ขนาดนั้น หุหุ) หนังสือน่ารักดีนะ ไม่น่าเชื่อว่าผู้ชายคนหนึ่งจะอ่านหนังสือแบบนี้ได้ ดูท่าทางแล้วจะไม่ใช่คนคิขุอะไรนัก อ่านเกือบจะจบแล้วล่ะ แต่ไม่รู้ว่าจะอ่านได้จบรึเปล่าเพราะต้องรีบเอาไปคืนเค้าแล้ว ดูท่าเค้าจะชอบหนังสือเรื่องนี้เอามากๆ อ่อ.. ไปอ่านหนังสือต่อดีกว่าขี้เกียจเขียนละ ..
ป.ล. ขอบคุณค่ะ "พี่ริน" ที่ยอมให้หนังสือมาให้ยุ่งอ่าน พรุ่งนี้จะเอาไปคืนน๊า..........
...................................................
12 ธ.ค. 25xx
ขอบคุณนะคนแปลกหน้าที่คุ้นเคย
สำหรับความอาทรที่เธอให้
ความห่วงใย ความปรารถนาดี แม้จะเพียงเล็กๆน้อยๆ
มันก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้หัวใจฉันเป็นสุข
ฝนตกอีกแล้ววันนี้
แต่ความรู้สึกดีดี มันทำให้ไม่รู้สึกเหงา
สายลมพัดแรง แต่มันดูเหมือนแผ่วเบา
รู้หรือเปล่า ฉันรู้สึกดีที่ใกล้เธอ..
(เพ้อเจ้อไปหรือเปล่าเนี่ย ไปนอนดีกว่า...)
ป.ล. ขอบคุณนะคะพี่ริน ที่ให้หนังสือเล่มนี้กับยุ่ง สัญญาว่าจะเก็บมันไว้อย่างดีเลยล่ะค่ะ อ้อ แล้วอย่าลืมโทรมาหานะคะ ..
..................................................
15 ธ.ค. 25xx
ไม่มีอะไรจะเขียน งอนใครคนหนึ่งอย่างไม่มีเหตุผลซะยังงั้นล่ะ ถ้าไม่โทรมาหานะ ก็ไม่ต้องโทรมาอีกเลยนะ จำไว้เลย ฮือๆๆ
...................................................
16 ธ.ค. 25xx
คืนนี้ลองแว้บไปที่ร้านนมมา ไม่เจอนายรินตัวร้ายเลย เกิดอาการงอนขึ้นมาอีกซะยังงั้น เอ่...นี่ยุ่งเป็นอะไรไปล่ะเนี่ย สงสัยจะเกิดอาการน้อยใจตามประสานางเอกงอนกะพระเอกประมาณนั้นล่ะมั้ง หุหุ ไม่รู้สินะ อยู่ๆมันก็เกิดขึ้นมาเองน่ะ ก็เรามันคนขี้เหงานี่นา
นั่งอยู่ที่ร้านตั้งนานก็ไม่เห็นวี่แวว ก็เลยเดินกลับบ้านประชดใครบางคน (ความจริงก็เดินกลับบ้านแบบนี้ทุกวันน่ะล่ะนะ) กลับมาอ่านหนังสือเล่มโปรด(ของยุ่งเองนะ หุหุ).. อ่านได้ครึ่งหน้าก็มีคนโทรเข้ามา เห็นเบอร์แปลกๆ ก็เลยไม่รับ(หวังว่าคงไม่ใช่พี่รินโทรมานะ) ฝนตกอีกแล้ว หยุดตกไปได้2-3วันแล้วนะเนี่ย อากาศเย็นชะมัด
ไม่อ่านมันละหนังสือ แล้วก็ไม่เขียนต่อแล้วบันทึก ขี้เกียจ...
ป.ล. ถ้าจะบอกว่าคิดถึงคนเคยแปลกหน้าที่รู้จักกันเมื่อไม่นานมานี่ มันจะผิดมั้ยน๊า คิดถึงนะคะ"พี่ริน"..
31 มกราคม 2548 11:50 น.
ธารินทร์
คืนนี้ ผมนั่งอยู่ที่โต๊ะตัวเดิมของร้านนมสดร้านที่เคยมาประจำ ผมชอบมามั่งร้านนี้บ่อยๆเพราะชอบบรรยากาศของร้าน ร้านที่มักจะมีผู้คนแวะเวียนเข้ามาเรื่อยๆ ทั้งคนคุ้นเคยที่พบเจอและทักทายกันบ่อยๆ และคนแปลกหน้าที่มักจะกลับกลายเป็นคนคุ้นเคยไปในที่สุด ด้วยความเป็นกันเองและความช่างพูดของเจ้าของร้านทำให้ร้านเล็กๆนี้มีความอบอุ่นอย่างที่สุด ซึ่งมันคงเหมาะกับคนที่มีอารมณ์เหงาๆ อย่างผม
และที่ผมมาที่นี่ในคืนนี้ เพราะมามารอพบใครคนหนึ่ง คนแปลกหน้าที่เคยพูดคุยกันไม่กี่ประโยค เรื่องราวมันเกิดขึ้นเมื่อหลายวันก่อน ...
...........................................................................
วันนั้น.. ไม่สิ! ต้องบอกว่าคืนนี้ ผมนั่งอยู่ที่โต๊ะด้านในสุดของร้านนมสดแห่งนี้มาตั้งแต่สองทุ่มกว่าแล้ว อากาศภายในร้านค่อนข้างอบอุ่น หากแต่มีบางครั้งที่ต้องสั่นสะท้านอยู่บ้างเพราะสายลมเย็นเยียบที่พัดหลงเข้ามาในร้าน ข้างนอกมีฝนตกโปรยปรายทั้งๆที่เป็นฤดูหนาว และมีตกหนักบ้างเป็นบางช่วง
ตอนนั้น 4 ทุ่มกว่าแล้ว แต่ในร้านยังหนาน่าไปด้วยผู้คนและเสียงพูดคุย และผมก็ยังคงนั่งอ่านหนังสือเงียบๆอยู่ที่เดิม ในบรรยากาศเหงาๆแบบนี้ บางทีการได้อยู่กับสิ่งที่ตัวเองชอบก็พอจะทำให้ความรู้สึกได้ผ่อนคลายลงบ้าง... ฝนเริ่มจะตกหนักและหนาเม็ดลงเรื่อยๆแล้ว ตอนนี้ทุกโต๊ะภายในร้านถูกจับจองหมดแล้ว พนักงานในร้านทำงานกันวุ่นวายไปหมด ผมเรียกพนักงานมาสั่งนมร้อนและขนมปังเพิ่มก่อนที่จะหันไปสนใจหนังสือเล่มโปรดต่อไป..
ขอโทษค่ะ ขอนั่งด้วยคนนะคะ พอดีว่าโต๊ะมันเต็มหมดแล้ว แล้วข้างนอกฝนก็ตก ยุ่งยังไม่อยากจะเดินตากฝนกลับ หวังว่าคงจะไม่ใจร้ายนะคะ และโดยไม่สนใจกับกับคำตอบของผม ใครคนที่เรียกตัวเองว่า ยุ่ง ก็นั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะทันที ผมเงยหน้าขึ้นไปมองก็พบว่าเธออยู่ในชุดสีดำสนิท หน้าตาและเสื้อผ้าเปียกชื้นเพราะละอองฝน ผมยิ้มให้พร้อมกับเชื้อเชิญอย่างเป็นทางการอีกครั้งก่อนจะก้มหน้าลงอ่านหนังสือต่อไป..
ขอบคุณค่ะ ก็ยังได้ยินเสียงเธอแว่วมาอยู่ดี
ตอนนี้เธอนั่งห่อตัวเพราะความหนาวของอากาศบวกกับความชื้นของเสื้อผ้าทำให้ร่างของเธอสั่นเป็นระยะๆ ผมสังเกตอยู่นาน พอดีกับพนักงานนำนมร้อนกับขนมปังมาเสิร์ฟให้ ได้ยินเธอก็สั่งนมร้อนและขนมปังเหมือนกับผม ผมจึงตัดสินใจส่งแก้วนมตรงหน้าผมไปให้พร้อมกับบอกให้เธอดื่มแก้หนาว
ขอบคุณค่ะ แต่มันจะดีเหรอคะ ยุ่งว่ายุ่งรอของที่สั่งไปดีกว่านะคะ แม้จะหนาวอย่างนี้ เสียงเธอก็ยังสดใสอยู่เลยนะ
ผมบอกว่าไม่เป็นไรพร้อมกับคะยั้นคะยอให้เธอดื่มให้ได้ เธอลังเลอยู่นิดหนึ่ง แล้วก็ยกแก้วนมมาดื่มอย่างช้าๆ ผมเห็นสีหน้าเธอดีขึ้นแล้วก็ไม่ว่าอะไรอีก หันไปจับจ้องกับตัวหนังสือตรงหน้าต่อ
สักพักหนึ่ง พนักงานก็นำของที่เธอสั่งมาให้เธอพูดขอบคุณเบาๆแล้ว หันมาเรียกผม
พี่คะ เอ่อ... พี่ คือว่านมแก้วนี้ ยุ่งให้พี่แทนแก้วเมื่อกี้นะคะ
ผมบอกว่าไม่เป็นไร แต่เธอก็ยังยืนยันที่จะให้นมแก้วนั้นกับผม เวลาที่เธอดื่มนมกับขนมปังเหมือนเด็กๆเลย เธอชวนผมคุยตลอดเวลา ตอนนี้ผมละจากหนังสือหันมาสนทนากับเธออย่างจริงจังแล้ว
คือว่า คุยกันมานานแล้ว ยุ่งยังไม่รู้จักพี่เลยนะเนี่ย แล้วเธอก็ยิ้ม มีลักยิ้มที่แก้มทั้งสองข้างด้วย
ผมแนะนำตัวเอง พร้อมกับตอบคำถามที่ยิงมานับไม่ถ้วน ในที่สุดเธอก็พยักหน้าหงึกๆ แล้วก็ยิ้ม ดูท่าทางจะเป็นผู้หญิงที่ยิ้มง่ายจริงๆ
เกือบจะเรียกว่านานทีเดียว ที่ผมคุยกับเธอ ยุ่งมีเรื่องพูดเยอะมาก ผมก็ได้แต่นั่งฟังเธอพูด จนกระทั่งของที่เราสองคนสั่งมาหมดไปแล้ว ผมถามยุ่งว่าจะทานอะไรอีกไหม
ได้อีกแก้วก็ดีนะคะ จะได้คุยกันต่อ หรือว่าพี่จะรีบกลับคะ ยิ้ม..
ผมเรียกพนักงานมาสั่งของเพิ่มอีกแล้วก็หยิบหนังสือขึ้นมาอ่านอีกครั้ง คราวนี้เธอเงียบลงไปบ้าง หันไปทำอะไรจุกจิกตามประสา
หลายๆครั้งที่ผมลักลอบใช้สายตามองข้ามหนังสือไปยังฝั่งตรงข้ามของโต๊ะ ก็จะเห็นดวงตากลมโตที่สดใสมองจ้องมา พร้อมกับรอยยิ้ม แม้กระทั่งครั้งนี้ เธอก็ยังจ้องตอบมาพร้อมกับรอยยิ้มเช่นเคย
อ่านหนังสืออะไรอยู่เหรอคะ ท่าทางน่าสนุกดีเน๊าะ
ก็หนังสืออ่านเล่นธรรมดาๆน่ะล่ะครับ ผมบอกเธอไปแบบนั้น
ขอยุ่งลองอ่านหน่อยนะคะ โดยไม่รอคำตอบ เธอก็เอื้อมมือมาดึงหนังสือในมือของผมเบาๆ เจ้าหนังสือของผมก็ไปอยู่ในมือเธออย่างว่าง่าย เธอพลิกไปพลิกมา แล้วก็เริ่มอ่าน .. สักพักหนึ่งเธอก็ยิ้มออกมา ดูเหมือนจะเป็นรอยยิ้มที่สดใสที่สุดตั้งแต่ที่ผมเห็นเธอยิ้มก็ว่าได้
แล้วเธอก็ละสายตาจากหนังสือ หันมาจ้องผมด้วยดวงตาเป็นประกาย
ขอยุ่งยืมไปอ่านสัก 2-3 วันได้รึเปล่าคะ
นะ นะ นะ นะคะ
...........................................................................
นับจากวันนั้นมาถึงวันนี้ ผมก็มานั่งรอผู้หญิงที่ชื่อยุ่งที่นี่ทุกคืน ไม่ใช่เพราะอยากได้หนังสือคืนหรอกนะ แต่อยากพบเธอมากกว่า... เอ๊ะ! นั่นไง เธอมาแล้ว...
to be contineu
3 พฤศจิกายน 2547 12:22 น.
ธารินทร์
ในช่วงหนึ่งของชีวิต
อาจมีผู้คนมากมายผ่านเข้ามาในชีวิต
หลายๆคนผ่านเข้ามา.. เพียงเพื่อจะผ่านไป
ในขณะที่บางคน.. ผ่านเข้ามาแล้ว
กลับหลบซ่อนอยู่ในส่วนลึกของความทรงจำ
และจะมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้น
ที่ทำให้เรามีความรู้สึกดีดี
ความรู้สึกดีดีที่เรียกว่า "รัก" ..
ในช่วงชีวิตหนึ่งของฉัน
ก็พบเจอกับผู้คนหลายหลาก
บางคนก็ผ่านเข้ามา.. แล้วจากไป
บางคนกลับผูกพันอยู่กับความทรงจำ
และหนึ่งในไม่กี่คนในความทรงจำนั้น
มีเธอ..
ไม่รู้ว่ามันเป็นความตั้งใจของท้องฟ้า
หรือว่าเป็นเพียงเหตุบังเอิญ..
ที่เราข้ามฟ้ามาพบเจอกัน
แต่นับจากวินาทีนั้น
ชีวิตที่โดดเดี่ยวของฉันกลับเปลี่ยนแปลงไป
เธอเข้ามาแต่งเติมสีสันให้กับโลกที่หม่นหมองของฉัน
และทำให้ทุกทุกวันของฉันมีค่าขึ้นมาได้
แม้ว่าเธอจะไม่ใช่คนแรกที่ทำให้ฉันเกิดความรู้สึกดีดี
และฉันก็ไม่แน่ใจว่าเธอจะเป็นคนสุดท้ายหรือเปล่า
แต่ที่ฉันมั่นใจ คือช่วงเวลาที่มีเธอ..
เป็นช่วงเวลาที่งดงามเสมอ
ถึงแม้ว่าต่อจากนี้ อนาคตจะเป็นเช่นไร
เราจะยังเป็นอย่างนี้ต่อไป
หรือว่าจะห่างไกลกันตามกฏของกาลเวลา
ฉันจะยังคงมีเธอเสมอในความทรงจำ
เพราะเธอคือ"คนพิเศษ"ของความทรงจำ..
28 ตุลาคม 2547 11:22 น.
ธารินทร์
ฟ้าคืนนี้ สวยจัง..
มีดาวกระจัดกระจายเต็มท้องฟ้ากว้างเลย..
เธอมองเห็นไหม
..
ฉันนั่งนับดวงดาวมาเกือบทั้งคืนแล้วนะ
ยังนับไม่ถึงไหนเลย
คืนนี้เธอว่างหรือเปล่าล่ะ
มาช่วยกันนับดาวด้วยกันได้ไหม ..
..
เก็บเรื่องราวต่างๆที่เธอต้องคิดไว้ก่อนเถอะ
ปล่อยใจให้สบาย ..
แล้วมาช่วยกันนับดาวดีกว่า
เธอนับดาวที่ครึ่งฟ้าด้านนั้นนะ
ส่วนฉันจะนับครึ่งฟ้าทางนี้เอง ..
..
มีดวงดาวเป็นล้านล้านดวงเลย
แสงดาวมันทำให้รู้สึกอบอุ่นดีนะ
เธอคิดเหมือนกับฉันไหม..
..
แต่ฉันว่านะ แสงของดาวทั้งล้านล้านดวงนี่
คงไม่อบอุ่นเท่ากับคำว่า "รัก"
ที่เธอเคยบอกกับฉันหรอก
แค่คำๆนั้นคำเดียวที่ออกมาจากปากของเธอ
ฉันก็รู้สึกอบอุ่นกว่านอนห่มแสงดาวเป็นไหนๆ ..
..
คืนนี้ อยู่เป็นเพื่อนฉันก่อนนะ
อย่าเพิ่งหนีไปนอนก่อนล่ะ
ช่วยกันขับกล่อมดวงดาวให้หลับไหลก่อน
เมื่อดวงดาวพากันหลับไหลไปหมดแล้ว
เราก็ะได้พบกับเช้าวันใหม่ ..
กับการเริ่มต้นสิ่งใหม่ๆ ที่งดงาม
..
หน้าส่วนตัว
1689
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟธารินทร์
