23 ตุลาคม 2547 20:25 น.
ธารินทร์
ฉันยังคงเป็นอย่างนี้เสมอ
เป็นใครคนหนึ่งที่หลงรักความเหงา
แปลกนะ ฉันชอบที่จะรู้สึกเหงา ..
บางที อาจเป็นเพราะว่า ทุกครั้งที่ฉันเหงา
มักจะมีใครคนหนึ่ง ที่อยู่อีกด้านหนึ่งของท้องฟ้า
เหงาเป็นเพื่อน ..
เราเหงากันสองคนอย่างนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ ..
.....
ฉันยังคงเป็นอย่างนี้เสมอ
เป็นใครคนหนึ่งที่หลงรักความคิดถึง
ความรู้สึกที่มาพร้อมกับความเหงา ..
บางทีอาจเป็นเพราะว่า ทุกครั้งที่ฉันเหงา
ความคิดของฉันมักจะลอยไปถึงใครคนหนึ่ง
ที่อยู่อีกด้านของท้องฟ้าก็ได้
คิดถึง ..
ฉันคิดถึงเธอมานานเท่าไหร่แล้วนะ
แล้วเธอล่ะ .. คิดถึงฉันหรือเปล่า ..
4 ตุลาคม 2547 22:48 น.
ธารินทร์
สายฝนกำลังร่วงหล่น
โปรยปรายลงมาอย่างหนัก ..
ฉันมองออกไปนอกหน้าต่าง
สองตาเหม่อมองฝ่าสายฝนพรำ
มองไปยังปลายฟ้าอีกด้าน
ที่ปลายฟ้าทางนั้นฝนตกไหม
ใครที่อยู่ทางนั้นช่วยตะโกนบอกที ..
หรือโทรศัพท์มาบอกก็ได้
ฝนตกไม่หยุดเลยวันนี้
บรรยากาศมันทำให้รู้สึกเหงา
เอ .. ฉันเคยบอกเธอหรือเปล่าว่า "ฉันเหงา"
คงไม่เคยสินะ ..
แต่ฉันก็มีความสุขดีนะ ..
มีความสุขที่ได้รู้สึกแบบนี้
บางที .. มันอาจจะเป็นเพราะฉันเคยชินกับมันแล้วก็ได้
แล้วเธอล่ะ เหงาไหม?
..
ฝนหยดสุดท้ายร่วงหล่นไปแล้ว
ท้องฟ้าเริ่มจะแจ่มใสขึ้น
สายลมหนาวแรกพัดหลงเข้ามาในห้อง
อากาศเย็นลงกว่าเดิมอีกนะเนี่ย ..
เอ๊ะ! นี่มันต้นเดือนตุลาแล้วนี่
ฝนสุดท้ายบอกลาสายลมหนาวแรกไปแล้ว
แล้วฉันบอกเธอหรือยัง ว่า "ฉันคิดถึงเธอ"
เอาล่ะ .. บอกอีกครั้งก็ได้ "คิดถึงนะ คนไกล"
..
6 กันยายน 2547 12:00 น.
ธารินทร์
คืนนี้.. สายฝนโปรยปราย
ฉันกำลังนึกถึงใครคนหนึ่ง..
ใครคนที่เป็นเหมือนเงาของอดีตที่ผ่านเลย..
ใช่.. คนที่ฉันเคยรักมากที่สุด
และคิดว่าคงเป็นคนสุดท้ายที่ฉันจะรัก
..
อาจจะเป็นเพราะบรรยากาศที่ออกจะเงียบๆเหงาๆ
บวกกับความหวั่นไหวของความรู้สึก
ทำให้อยู่ๆฉันก็เผลอคิดไปถึงใครคนนั้นขึ้นมาอย่างไม่ตั้งใจ..
..
เป็นเวลาหลายปีแล้วสินะ..
ที่เราตกลงจะแยกกันไปค้นหาหนทางชีวิตของตัวเอง
หลังจากที่เราได้ค้นพบว่า เราไม่อาจจะเดินทางไปด้วยกันได้ทุกหนแห่ง
ถึงตอนนี้ ฉันก็ยังไม่อาจจะลืมใครคนนั้นได้
แม้ว่าจะเลือนๆไปบ้างในบางความรู้สึก..
..
กล่องความทรงจำที่ถูกเก็บไว้ในมุมเงียบของความรู้สึก
ถูกความคิดรื้อค้นจนกระจัดกระจาย..
ภาพเก่าๆที่ออกจะลางเลือนค่อยๆแจ่มชัดขึ้นในความรู้สึก
ใช่แล้ว.. ภาพของเราเมื่อก่อน
บางเรื่องราวเป็นเรื่องที่ทำให้เกิดความรู้สึกเป็นสุข
แต่บางเรื่องกลับตรงกันข้าม..
หากทุกเรื่องราวล้วนก่อให้เกิดความรู้สึก "คิดถึง"
..
ฝนยังหล่นพรำอยู่ข้างนอก
แต่กลับมีน้ำเอ่อล้นสองตา แล้วไหลลงมาอาบสองแก้ม
เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะในรอบหลายๆปี
ที่ฉันเผลอนึกถึงเรื่องราวเก่าๆที่เกิดขึ้นระหว่างเรา..
แล้วก็ต้องทรมานกับความรู้สึก หากแต่รับรู้ถึงความสุขเล็กๆน้อยๆที่เกิดขึ้น
เป็นความทรมานที่อบอุ่นเสมอ..
..
ป่านนี้แล้ว ใครคนนั้นจะเป็นอย่างไรบ้างนะ..
จะมีความสุขกับชีวิตที่ไม่มีฉัน
หรือว่าจะเป็นเหมือนกันอย่างนี้
หลายๆครั้งที่ฉันจะยายามจะกดหมายเลขโทรศัพท์เพื่อโทรไปหา.. แต่ก็เปลี่ยนใจ
ไม่อยากทำให้ใครต้องลำบากใจ
..
ก็คงได้แต่คิด คิด แล้วก็คิด..
ได้แต่พบเจอกันในความคิดเท่านั้น
เพราะความเป็นจริง เราห่างกันไกล.. ไกลจนไม่อาจจะใกล้กันได้อีก
ขอโทษด้วยนะที่ฉันเผลอนึกถึงเธออยู่บ่อยๆ
เธอที่เป็นรักสุดท้ายครั้งแรก.. ของฉัน
..
11 พฤษภาคม 2547 01:16 น.
ธารินทร์
ถึง.. คนที่จากมาไกล
วันนี้ตื่นนอนซะสายเลย..(ก็ไม่มีคนคอยปลุกตอนเช้านี่นา)
ใช้เวลาอาบน้ำตั้งเกือบชั่วโมงนึงแน่ะ..(ไม่มีใครมาส่งเสียงบ่นกะเร่งให้อาบเร็วๆตอนอาบน้ำนี่นะ)
แล้วก็ต้องออกไปซื้อข้าวกล่องที่หน้าปากซอยมากินเอง..(ไม่มีคนทำกับข้าวให้เลย)
กินข้าวคนเดียว เหงามากๆ..(คงเป็นเพราะไม่มีใครมาสอนวิชาโภชนาการให้ฟังตอนกินข้าวมั้ง)
แล้วก็ออกไปเที่ยวคนเดียว..(ก็ไม่มีใครพาไปเที่ยวนี่นา ทำไงได้)
...
อยู่คนดียว ทำอะไรคนเดียว ..
รู้สึกเหงาๆยังไงก็ไม่รู้นะ
คงเป็นเพราะฉันไม่คุ้นกับกับการอยู่ไกลๆใครบางคนก็ได้มั้ง ..
...
คิดถึงเธอจังเลย ..
คิดถึงทุกนาที คิดถึงทุกเวลา ..
เพราะเธอเคยอยู่กับทุกช่วงเวลาของฉัน
การได้เห็นเธออยู่ใกล้ๆ ทุกเวลา มันเป็นกิจวัตรประจำวันของฉัน
แต่ตอนนี้.. มันไม่ได้เป็นอย่างนั้น
...
เธอจะคิดถึงฉันบ้างหรือเปล่า ..
อยากรู้จัง อยากรู้จริงๆ ..
ตอบฉันหน่อยได้ไหม ..
ฉันรู้ว่าเธอไม่อยากจะพูดคำหวานๆซึ้งๆเท่าไหร่ ..
แต่ฉันอยากรู้ ..
ช่วยตอบหน่อยเถอะนะ ..
อย่าลืมเขียนมาบอกคำตอบด้วยล่ะ จะรอ ..
bye bye ..
ถึง .. คนไกล
ต้องขอบอกไว้ก่อนเลยว่า ..
ฉันไม่รู้จะเขียนอะไรจริงๆ
เพราะฉันไม่ใช่คนชอบเขียน(ไม่ชอบพูดด้วย)
และฉันก็ไม่ใช่คนโรแมนติค(อย่างที่เธอพยายามจะให้ฉันเป็น..)
..
ฉันคงไม่ต้องเขียนอะไรมาก
นอกจากเขียนในสิ่งที่ต้องการเขียนจริงๆ(เป็นสิ่งที่คิดจริงๆด้วยนะ)
เธอถามฉันว่า.. ฉันคิดถึงเธอ เหมือนที่เธอคิดถึงฉันหรือเปล่า.. ใช่ไหม?
.. "คิดถึงเหมือนกัน" ..
แค่นี้ล่ะนะ ..
bye
8 มีนาคม 2547 12:59 น.
ธารินทร์
"ก๊อก .. ก๊อก .. ก๊อก .. ๆ .. ๆ .. ๆ .."
ใครกันเนี่ยมาตั้งแต่เช้าเชียว คนกำลังนอนฝันดี ผมรำพึงกับตัวเองขณะเดินงัวเงียไปเปิดประตู ถ้าไม่ใช่เรื่องสำคัญนะน่าดู ผมคิด ..
เมื่อประตูถูกผลักออก ผมก็พบกับร่างของใครคนหนึ่งยืนหน้ามุ่ยอยู่ ผมถึงกับหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง เพราะใครคนนั้นเป็นคนคนเดียวกับคนที่อยู่ในฝันดีของผมเมื่อกี้นี้เอง ..
"กว่าจะมาเปิดได้นะ ยืนรอตั้งนาน ยังไม่ตื่นล่ะสิ กี่โมงกี่ยามแล้วเนี่ย นิสัยไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ นอนตื่นสายตลอด นิสัยไม่ดี .."
อะโห .. มาเป็นชุดเลย นี่สงสัยจะมาตั้งนานแล้วสิเนี่ย ถึงได้งอนขนาดนี้ ก็ใครจะไปรู้ล่ะว่าจะมาน่ะ ไม่โทรมาบอกกันก่อน แล้วนี่ก็มาแต่เช้าเลย ..
ยิ้ม .. ทำได้แค่นี้ล่ะผม ไม่รู้จะพูดหรือทำอะไรได้มากกว่านี้อีกแล้ว ก็คนมันดีใจน่ะ
"ยิ้มอยู่นั่นล่ะ บ้ารึเปล่า โดนด่าแล้วยังจะมายิ้มอีก แล้วนี่ตกลงว่าจะให้เข้าไปมั้ย ถ้าไม่ให้เข้าไปก็จะได้กลับ"
หุ..หุ ยิ้มก็ไม่ได้วุ้ย .. เชิญคร๊าบ ..
"ตื่นขึ้นมาแล้วก็ไปล้างหน้าล้างตาได้แล้วไป๊!"
คร๊าบ .. สั่งอีกละ ตั้งแต่มาถึงเนี่ย มีแต่บ่นกับสั่ง .. เฮ้อ.. ! แล้วนี่เราจะบ่นทำไมเนี่ย สงสัยจะติดเชื้อยัยตัวยุ่งเข้าให้แล้วล่ะสิเรา ..
"นอนดึกตามเคยล่ะสิ มันเสียสุขภาพน่ะรู้รึเปล่า โตแล้วก็ยังทำตัวเป็นเด็กๆไปได้ ต้องให้บอกอยู่เรื่อย.."
แน๊ะ.. หนีมาอาบน้ำแล้วก็ยังส่งเสียงตามมาอีก .. ก็คนมันโตแล้วน่ะสิ ถึงนอนดึกน่ะ ไม่ใช่เด็กๆนิ จะได้เข้านอนตั้งแต่หัวค่ำน่ะ ..
แล้วเสียงบ่นของยัยตัวยุ่งก็ดังมาให้ได้ยินเป็นระยะๆ จนอาบน้ำ แต่งตัวเสร็จแล้ว ผมก็ไปนั่งที่โซฟาข้างๆเธอ เปิดทีวีดูรายการตอนเช้าที่นานๆจะมาโอกาสได้ดูสักที
ไม่มีเสียงพูดคุย ไม่มีแม้ถ้อยคำใดๆจากปากของเราทั้งสองคน เหมือนกับว่าทั้งห้องมีเพียงทีวีเท่านั้น ..
สักพัก.. ยัยตัวยุ่งของผมก็เอนตัวลงมาบนตักของผม .. อ๋อ .. ถึงว่าเงียบๆไป คงเหนื่อยล่ะสิ เดินทางมาตั้งไกลนี่นะ มาถึงแล้วก็ยังไม่ยอมพักผ่อน เป็นยังไงล่ะ แล้วก็ไม่รอด ..
ลูบเบาๆที่เส้นผม รวบเส้นผมที่กระจัดกระจายบนใบหน้าให้มาอยู่รวมกันที่หลังใบหู ทำให้เห็นใบหน้าของยัยตัวยุ่งขณะนอนหลับได้ชัดเจนขึ้น ใบหน้าที่มองดูเท่าไหร่ๆก็ไม่มีวันเบื่อ .. ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะ ..
ยัยตัวยุ่งใช้ตักของผมเป็นหมอนนานเกือบสามชั่งโมงโดยที่ผมไม่กล้ากระดิกตัวไปไหน กลัวเธอจะตื่น จนกระทั่งเธอตื่นขึ้นมาเองตอน 10 โมง ..
ไม่มีคำขอบคุณ ไม่มีแม้ถ้อยคำใดๆเหมือนเคย .. จะมีก็เพียงแค่ความสดใสในแววตา และรอยยิ้มที่เปื้อนบนใบหน้าเท่านั้น .. แหม จะขอบคุณสักนิดก็ไม่มี อาศัยตักเค้านอนตั้ง 3 ชั่วโมง .. แล้วยัยตัวยุ่งก็ไปอาบน้ำ ..
ประมาณเกือบชั่วโมงที่เธออาบน้ำ ผมเกือบจะหลับไปอีกรอบแล้ว .. จนกระทั่งเธอแต่งตัวเสร็จก็มานั่งเบียดตัวผม .. จะมาเบียดทำไมเนี่ย ที่ตั้งกว้าง ..แน๊ะ ขยับหนีแล้วยังจะตามมาเบียดอีก ..
"เมื่อยมั้ย .. มาๆๆ เดี๋ยวนวดให้นะ"
อ่ะ เสียงหวานมาพร้อมกับอาการอ้อน .. เมื่อยสิ เหน็บกินขาไปหมดแล้วเนี่ย ..
ยังไม่ทันจะหลุดคำใดออกจากปาก แขนของเธอก็ตวัดมาโอบตัวผมไว้ พร้อมกับดึงเข้าไปรัดจนแน่น แล้วริมฝีปากอ่อนนุ่มของเธอก็สัมผัสถูกแก้มของผมอย่างแรง ..
"นี่แน่ะ .. นี่แน่ะ .. คิดถึงจังเลย .. ไม่ได้กอดคนตัวอ้วนอย่างนี้ตั้งนานแล้ว .."
ยิ้ม .. ทำได้แค่ยิ้มอีกแล้วสิผม ..
"คิดถึงเค้ามั้ย .. คิดถึงมั้ย .."
คิดถึงสิ ถามได้ คิดถึงมากกว่าที่ยัยตัวยุ่งคิดถึงผมอีกล่ะมั้ง แต่เรื่องอะไรจะบอก ..
"ไม่ตอบหรอ .. ไม่คิดถึงใช่มั้ย นี่แน่ะ .. มัวแต่ไปคิดถึงใครอยู่ บอกมานะ "
พร้อมๆกับเสียง กำปั้นของยัยตัวยุ่งก็มาสัมผัสกับแผ่นหลังของผมเบาๆ แต่นับจำนวนครั้งไม่ทัน .. เจ็บนะเนี่ย จะคิดถึงใคร ก็คิดถึงตัวเองน่ะล่ะ ยังเหมือนเดิมเลยนะยัยตัวยุ่ง ..
แล้วยัยตัวยุ่งก็งอนตามระเบียบ ไม่ได้เห็นเธองอนมานานละ เดี๋ยวค่อยง้อดีกว่า ..
"นี่แน่ะ .. เห็นเค้างอนแล้วไม่ยอมง้อหรอ .. ไม่รักเค้าแล้วใช่มั๊ย .. คนบ้า .."
แล้วพายุกำปั้นก็กระหน่ำใส่หลังผมอีกระลอก แล้วเธอก็ผลักผมตกจากโซฟา ผมกลิ้งตัวจากโซฟาลงมาที่พื้น พร้อมๆกับได้ยินเสียง ..
"ก๊อก .. ก๊อก .. ก๊อก .. ๆ .. ๆ .. ๆ .."
ผมสะดุ้งตื่นทันที .. ใครกันเนี่ยมาตั้งแต่เช้าเชียว คนกำลังนอนฝันดี ..
(ป.ล. ถ้าอยากรู้ว่าเหตุการณ์จะเป็นอย่างไรต่อไป ก็ย้อนขึ้นไปอ่านข้างบนใหม่นะครับ ..)
หน้าส่วนตัว
1152
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟธารินทร์
