18 มิถุนายน 2547 12:41 น.
ธาราธาร
ฉันเป็นเพียงก้อนเนื้อที่ถูกทิ้ง
เธอไม่รักฉันจริงถิ้งฉันได้
ก้อนเนื้อก้อนนี้แสนปวดใจ
ทิ้งฉันได้ทิ้งไปฉันไม่ใยดี
นอน
ฉันนอนรอความหวังอันแสนริบหรี่
ความหวังที่จะได้เป็นก้อนเนื้อดี ดี
แต่ ณ วันนี้ เธอบอกว่าฉันเป็นก้อนมะเร็ง
มะเร็ง
มะเร็งร้ายที่คอยทำร้ายใจใคร ๆ
มะเร็งอย่างฉันไม่มีความหวังหลงเหลือเอาไว้
ได้แต่คอยให้เขาตัดเอาไปแล้วเผาทิ้งไปในไฟไม่ให้เหลือชิ้นดี
6 มิถุนายน 2547 09:12 น.
ธาราธาร
ผ่านวัน ผ่านเดือน เลื่อนลอยลับ
ตายายกลับห่างหนีอยู่ที่ไหน
อันเกิดแก่เจ็บตายทำร้ายใจ
จากหลานไปไม่กลับลับลืมเลือน
ยังเด็กตายายป้อนข้าวให้
มี-ไม่มี อิ่ม-ไม่อิ่ม ยายยิ้มป้อนต่อไป
เรายังเด็กกินเข้าไป
ตา-ยาย อดได้ให้เรากินดี-ดี
คิดถึง โอ้คิดถึง
ยามตาอยู่ยายยิ้มเราหมางหนี
ครั้นตาตาย ยายจากหาย เราเศร้าคิดถึงทุก.นาที
รักตารักยายสุดที่.จะกล่าวเล่าเป็นกลอน
น้ำตา หลั่งรินรดหน้า
คิดถึงวัน ตาเผา ยายเป็นผี
ไฟท่วมลุกจุดไปอธิษฐานใจให้ไปดี
ขอตา-ยายมีสุขีในแดนไกล
หลานรัก หลานที่รักของ ตา-ยาย ยังอยู่นี่
อยู่ที่ตรงสิ่งที่ยายฝันและตาหวังดี
อยู่ในที่ดีดี ที่ยายบอกอยากให้มีให้เป็นเช่นทุกวัน
หน้าส่วนตัว
932
