16 ตุลาคม 2547 10:29 น.
ธันดร
ตอนที่รักสุดสวาทวิมานฟ้า
ตอนเลิกลารอยร้าวบาดลงลึก
เปรียบแก้วร้าวรอยแตกยากผนึก
ใต้สำนึกยังจำไปอีกนาน
วิมานลมอารมณ์ได้แค่ฝัน
สัมผัสพลันหายสิ้นได้แค่ผ่าน
จะจับต้องปองมั่นให้ซมซ่าน
ความสำราญวิมานรักเพียงราตรี
9 ตุลาคม 2547 16:34 น.
ธันดร
ยอมรับว่าเก่งแค่ไหนก็ยอมแพ้
เหมื่อนติดแหยอมแพ้เพราะไม่มีทาง
เธอรักเขาฉันคงยากจะขว้าง
จะฉุดรั้งอย่างไร้ก็เสียกาล
แต่ที่ยากคือสิ่งที่ทำใจ
รับไม่ได้หัวใจมันซาซาน
ปล่อยน้ำตาล้างคาบความรักหวาน
หวังว่ากาลเวลาคงเยี่ยวยา
9 ตุลาคม 2547 12:41 น.
ธันดร
น้ำตาอื่นกี่หมื่นหยดจะช่วยได้
ร้องร่ำไห้รำพึ่งพันอันความขม
ถึงความรักที่ผ่านมาที่ยอมจม
เหมือนเรือล่มกลางทะเลของหัวใจ
แรกบอกรักฝันรื่นหมื่นความหวัง
คิดจริงจังหวังตามกลับร้องไห้
น้อยใจโชคโลกรวนเรระเหี่ยใจ
จะหวังได้สิ่งใดในรักเรา
แฟนรักเพื่อนเพื่อนรักแหนแค้นไม่หาย
อยากทำลายทำร้ายก็อายเขา
ได้แค่เก็บงำแค้นที่โง้เหง้า
เขาหลอกเราเป็นสะพานข้ามหากัน
ทำไงได้เรามันหมดความหมาย
เขาไม่ใคร่ยินดีกับเรานั่น
เขาสุขสมภิรมณ์รื่นอยู่คู่กัน
แต่เราฝันน้ำตาไหลอยู่ทุกคืน
5 ตุลาคม 2547 15:00 น.
ธันดร
หวังในใจที่อ่อนแรงเกือบสิ้นจาก
เหนื่อยมามากรักที่ผ่านใจขื่นขม
หวังสุดท้ายที่เจอคงอยากสุขสม
ไม่ช้ำตรมที่เป็นอย่างวันวาน
หวังรางรางหากเจอคงได้สุข
แต่ถ้าทุกข์ขออย่ามามาพ้องพาน
หวังอย่างนี้มีใครไหมต้องการ
จงส่งสานส์ว่าขานมาเสียที
5 ตุลาคม 2547 14:42 น.
ธันดร
ช้ำหัวใจจากรักมาหลายหน
ต้องอดทนหม่นหมองไปถึงไหน
เหนื่อยมามากยากเหลื่อเรื่องหัวใจ
ใครสนใจเมตตาบ้างเถิดคุณ
เพราะรักจริงเป็นสิ่งที่หายาก
และลำบากขวากหนามก่อเกื้อหนุน
อุปสรรคขวางทางโปรดการุณ
ให้ฉันอุ่นไอรักบ้างเสียที
หน้าส่วนตัว
712
