26 กันยายน 2548 11:13 น.
ธรรม ทัพบูรพา
เรามาพูดกันเถอะเธอจ๋า
ด้วยวาจาที่เป็นมิตร
ชัยชนะแห่งถูกหรือผิด
ฉันไม่คิดสิ่งใด
เสียงสะอื้นในห้องนอน
ผ่อนใจลง ฟังสิ.. ได้ยินไหม
นั่นเขา มิใช่หรือ คือดวงใจ
วินาที เดียวดาย.. ไร้เรา
มองบ้านเราสิเธอจ๋า
เคหาอันซึมเศร้า
อาจเป็นแค่เรื่องเล็กเล็กของสองเรา
ข้างทางแห่งความเหงา ..ชีวิต
พอที เถอะเธอจ๋า
หรือเธอควรสรุปว่า ตัวฉันผิด..
กลางห้องเย็นเยียบฝ้าเพดานมืดมิด
ฉันผิด.. ขวัญชีวิต ..แห่งฉัน
..................................................
ขออภัยสำหรับสำผัสซ้ำ
บทนี้ไม่อยากสนใจและแก้ครับ
25 กันยายน 2548 11:16 น.
ธรรม ทัพบูรพา
มองแววตาก็ว่าไทย
ฉันและเธอไว้ใจในความเป็นเพื่อน
เพราะหน้าที่จดจำคอยย้ำเตือน
มิลืมเลือน-จะปกป้อง
เสียงปืนดังฝ่าป่าสะเทือน
เป็นเสียงเตือน-มาสอดส่อง
เหมือนเข้าทางสัตว์ร้ายมันจ้องมอง
ที่คอยปองขู่ฆ่า-ปลุกระดม
มองเห็นสายตาก็ว่าเพื่อน
งานแผ่นดินย้ำเตือนว่าเฝื่อนขม
เขาลำบากห่างไกลไพรนิคม
เสียงฆ่าฟันดังระงมอยู่แดนไกล
พ่อมาทำหน้าที่เพื่อพี่น้อง
เพื่อความหวังปรองดองเพื่อวันใหม่
พ่อภูมิใจในชาติความเป็นไทย
หวังทุกคนปลอดภัยในชีวิต
เขากลับรุมทุบรถ-ทั้งด่าทอ
รุมประชาทันฑ์พ่อเหมือนคนผิด
ต้องมอบปืนแทนใจ-ไร้ภัยพิษ
แต่เขากลับสิ้นคิดจับกักขัง
ก็มองเห็นแววตาแล้วว่าเพื่อน
กว่าความจริงจะเตือนเลือดก็หลั่ง
เขารุมแทงรุมฟันเต็มกำลัง
อีกคนมาข้างหลังก็เตะตี
พ่อโดนมัดไว้ลูก-สู้ไม่ได้
จะดิ้นรนอย่างไรเพื่อหลบหนี
จะวิงวอนเมตตาอย่างไรดี
ว่ามาทำหน้าที่ปกป้องคุณ
.............................................
24/09/48
25 กันยายน 2548 11:13 น.
ธรรม ทัพบูรพา
ฉันได้ยินข่าวเธอ-วีระชน
ได้ยินเพราะเหตุผลที่เธอฝัน
ขณะลมหายใจเราเท่ากัน
เธอยอมให้บางวันเธอเลวร้าย
ขณะฉันรู้รอดเพื่อบางอย่าง
แต่มือเธอแผ้วถางมิแหนงหน่าย
เพื่อต่อสานงานฝันมิหวั่นตาย
จนผู้คนต่างคล้ายละอายใจ
ฉันได้ยินข่าวเธอ-วีระชน
เห็นน้ำตาหมองหม่นรับวันใหม่
ตะวันรุ่งฟ้าสางจะอย่างไร
เมื่อพ่อนกจากไป-ไม่กลับรัง
เหมือนสายลมกระซิบถึงซึ่งเรื่องราว
ฝากไปถึงแสงดาวแห่งความหวัง
ช่วยสาดส่องใจชนจนมีพลัง
ฉายภาพมัวเบื้องหลัง-จนชัดเจน
เธอคือลมหายใจของแผ่นดิน
ชีวิตเธอไม่สิ้นหลังฆ่าเข่น
เขาพรากร่างเธอไปตามกฎเกณฑ์
แต่ชื่อเธอไม่เป็น-เพียงสายลม
24/09/48
25 กันยายน 2548 11:11 น.
ธรรม ทัพบูรพา
"ตัวตลกแห่งดุลภาพ"
................................................
เปิดมุมมมองด้านใหม่จนใจคิด
สุจริตโดนใจอยากให้รู้
บนความปลื้มขืนข่มขมน่าดู
เพียงกอบกู้สถานะการณ์ด้านปลอดภัย
ฤดูแล้ง ปลูกตำลึง ใว้หนึ่งต้น
เห็นสายฝน เย็นฉ่ำ ยามค่ำไหม?
หวังกำจัด ความผิด ที่จิตใจ
มองมุมใหม่ ใจเก่า เหล้าเดิม เดิม
ง่ายทั้งง่าย คล้ายยาก จึงบากช่อง
ยากต่อรอง อยากรอด จึงสอดเสริม
ยากปลดพัน ธนาการ ด้านมุมเดิม
อยากได้เพิ่ม ไม่ลด เพื่อทดแทน
ให้อภัย แก่ตน-บนสารภาพ
แต่ตราบาป ความลับ กลับหวงแหน
ในเบื้องลึก ซ่อนอยู่ การดูแคลน
คือแบบแผน ตัวตน คนขุ่นใจ
จึงเกิดมี ตัวตลก แห่งดุลยภาพ
มนุษย์อะไร ไร้บาป ผู้ยิ่งใหญ่
พล่ามสังคม เจ้ากรรม ช้ำอย่างไร
ทั้งความนัย จริงจัง ทั้งน้ำตา
ช่วงเวลา สูงขึ้น ตื่นในรส
ยากสะกด ตัวตน ลงค้นหา
ช่วงเวลา ได้ปลื้ม-ลืมเวลา
อาจคิดว่า หนักแน่น แกนชีวิต
ตั้งสำนัก ชั่ว ดี มีขอบเขต
จัดระเบียบ แยกประเภท-อภิสิทธิ์
เผด็จการ คลุมครอบ กรอบความคิด
อิทธิฤทธิ์ แสดงผ่าน-การหัวเราะ
.
................................................
19/07/47
24 กันยายน 2548 11:03 น.
ธรรม ทัพบูรพา
จะจริงบ้างเท็จบ้างก็ช่างเถอะ
ขอใจเจอะแต่เศร้าผ่อนเพลาบ้าง
ขอหยดความจริงใจเพียงเจือจาง
ให้พอเห็นระยะห่างความเดียวดาย
อาจเงยหน้ามองโลกอีกสักครั้ง
ก่อนจะยอมหันหลังเพราะเหนื่อยหน่าย
ก่อนดวงไฟในฝันจะทันวาย
ก่อนรู้สึกสุดท้าย-ก่อนปลายทาง
เหมือนหัดเดินบนโลกนี้อีกครั้ง
หลบตะวันหันหลังยังคงสว่าง
พอปรับความมืดมนเป็นเลือนลาง
เป็นเพื่อนสุขทุกข์บ้างภายในใจ
เย็นสายลมร่วมทางคืนข้างแรม
บนฟ้าสิ้นดาวแจ่มจำรัสใส
ดั่งยอมทนหนเดียวอยู่ต่อไป
อะไรคงคลี่คลายไปวันวัน
จะจริงบ้างเท็จบ้างก็ช่างเถอะ
ขอเวลานัดเจอะกับความฝัน
อาจหนทางต่างใจไม่ต่างกัน
อาจต่างส่วนสำคัญคือสัญญา
มิตรภาพจากใจดั่งสายลม
อย่าพัดพรมผ่านไปเพียงภาษา
หากวันนี้ใจสมัครรักอักษรา
ระยะห่างเพียงใต้ฟ้าผืนเดียวกัน
..............................................
23/09/48
ที่บ้าน
หน้าส่วนตัว
883
