5 กุมภาพันธ์ 2549 22:16 น.
ท้องฟ้า
เป็นความบังเอิญของโชคชะตา
ที่พาเรามาพบกัน
แต่เป็นความตั้งใจของฉัน
ที่เลือกจะใช้ลมหายใจในทุก-ทุกวันเพื่อรักเธอ
25 พฤศจิกายน 2548 00:42 น.
ท้องฟ้า
เปิดบันทึกเล่มเก่า
อ่านข้อความเหงา-เหงา ช้า ช้า
นานเท่าไหร่แล้วที่เขาจากลา
นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่รู้ว่าความสุขหน้าตาเป็นยังไง
เปิดกี่หน้าก็มีแต่คำว่าเหงา
พยายามมองหาคำว่าเรา แต่กลับพบกับเงาของความร้าวไหว
บันทึกแต่ละหน้า เปรอะเปรื้อนไปด้วยน้ำตาของคนปวดใจ
เปิดไปจนถึงหน้าสุดท้าย ก็เจอแต่ความหมองไหม้เหมือนเดิม
3 พฤศจิกายน 2548 00:00 น.
ท้องฟ้า
ไม่รักก็บอกลา
กับท่าทางเย็นชารู้บ้างไหมว่ามันเจ็บแค่ไหน
มีใครก็บอกกัน แล้วฉันจะได้ไป
เธอทนอยู่เพื่ออะไรในเมื่อหัวใจเธอไม่เหมือนเดิม
เราควรแยกทางกัน
เมื่อในความสัมพันธ์มีใครคนนั้นเข้ามาเพิ่ม
แกล้งหลงลืมวันเวลา ลืมคำสัญญาเดิมๆ
ให้คำว่าเราเป็นเพียงส่วนเติมของวันวาน
28 กันยายน 2548 05:19 น.
ท้องฟ้า
เขา คือ คนที่เปรียบตัวเองเหมือนสายลม
เขา คือ คนที่ใครๆพากันชื่นชม และหลงใหล
เขา คือ คนที่ไม่เคยหยุดอยู่กับใคร
เพราะ เขา เคยเจ็บจากการฝากใจกับใครซักคน
ฉัน คือ คนที่เป็นอะไรก็ได้ที่ได้อยู่ใกล้สายลม
ฉัน คือ หนึ่งในจำนวนคนส่วนใหญ่ที่ชื่นชมและหลงใหล
ฉัน คือ คนที่ยินดีเมื่อเห็นว่าเขาไม่เคยหยุดอยู่กับใคร
เพราะ ฉัน ไม่อยากเสียเค้าไปให้ใครซักคน
เรา คือ คนที่โชคชะตาพามาพบกัน
เรา คือ คนที่มีโอกาสผูกพัน แต่ไม่อาจสานต่อ
เรา คือ คนที่วันเวลาทำให้รู้ว่ารักเท่าไหร่ ก็ไม่เคยมีค่าพอ
เพราะ เรา ยิ่งคบกันยิ่งท้อ คนหนึ่งเฝ้ารอ อีกคนหนึ่งไม่เคยพอกับความต้องการ
เธอ คือ คนที่อยู่ๆก็เข้ามา
เธอ คือ คนที่เขาถูกชะตากว่าผู้หญิงคนไหนๆ
เธอ คือ คนที่โชคดีกว่าใครๆ
เพราะ เธอ คือ คนที่เค้าเลือกฝากหัวใจ และหยุดอยู่ตลอดไป ตลอดกาล
ฉัน คือ คนๆเดียวที่เสียน้ำตา
ฉัน คือ คนที่อยู่ข้างๆเขาเรื่อยมา แต่ไม่อาจไขว่คว้าเก็บไว้
ฉัน คือ คนที่โชคร้าย ที่รักมากมาย แต่ก็ต้องเสียใจ
เพราะ ฉัน ไม่ใช่ ไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นหัวใจของเขาเหมือนเธอ
ฉัน คือ คนที่จมอยู่กับวันเวลา
ฉัน คือ คนที่ได้แต่ภาวนาให้เรื่องของเธอที่เข้ามาเป็นเพียงฝัน
ฉัน คือ คนที่ยังคงรอ ยังคงรัก ยังคงเห็นว่าเขาสำคัญ
เพราะ ฉัน หายใจได้ในทุกๆวัน เพราะมีเขาคนนั้นเป็นแรงใจ
ฉัน คือ คนที่รู้แล้วว่าความรักไม่ได้มีแต่ความสุข
ฉัน คือ คนที่รู้แล้วว่าความทุกข์มันทำให้คนเจ็บปวดแค่ไหน
ฉัน คือ คนที่รู้แล้วว่ากินข้าวทั้งน้ำตาเป็นยังไง
เพราะ ฉัน ไม่อาจลืมเขาได้ ทั้งๆที่พยายามสั่งหัวใจว่าให้ลืม
16 กันยายน 2548 00:52 น.
ท้องฟ้า
ทุกๆวันที่มองฟ้า
มักถามสายลมว่าพัดพารักมาบ้างไหม
สายลมได้แต่ส่ายหน้าและเงียบไป
ส่วนฉันก็ทำได้แค่ถอนหายใจเพียงเบา-เบา
และทุกๆค่ำคืนที่มองฟ้า
ก็มักขอดาวให้ส่งใครมาช่วยแก้เหงา
แต่ก็ไม่เคยได้พรจากดวงดาว
ฉันจึงยังคงพลัดหลงกับเหงาของตัวเอง
หน้าส่วนตัว
1972
