...คำพิพากษา...

ท่องเมฆา

   คือลิ่มที่ตอกย้ำอย่างซ้ำซาก
เกิดแล้วยากเลือนกลบลบความหมอง
เมื่อยุติไม่ต้องธรรมตามครรลอง
เสียงเรียกร้องย่อมระงมทั่วแผ่นดิน

   ความเป็นธรรมตามใบสั่งคือพลั้งพลาด
แผลลึกบาดยิ่งตอกย้ำคำติฉิน
ฤา อยากให้แผ่นดินเดือดเลือดไหลริน
รอยราคินจารึกไว้ในพสุธา

   ยุติธรรมเกิดจากใจใช่กระดาษ
ถือเปรื่องปราดหลบจริงสิ่งกังขา
แม้จะยกโวหารย้ำพร่ำพรรณา
คนธรรมดาย่อมตระหนักประจักษ์ใจ

   แหละ! แผ่นดินย่อมแยกแตกเป็นสอง
คือสิ่งปองคือสิ่งฝันนั่นใช่ไหม
ต่างสุดขั้วหรือคือประชาธิปไตย
ผลัดเป็นใหญ่ผลัดจองล้างตามทางเดิน

   เมื่ออำนาจและฉ้อฉลคือบรรทัด
ราษฎร์ข้องขัดชั่วหยิ่งยิ่งหงส์เหิน
เจ้าสูงส่งข้าต่ำเตี้ยเสียเหลือเกิน
ย่อมยับเยินเพราะความต่างระหว่างกัน

   ฤา ความมีศิวิไลซ์ต้องไร้ขั้ว
ต่างความเชื่อคือความชั่วเฝ้าเดียดฉันท์
จึ่งบดขยี้บีฑาเข่นฆ่ากัน
ร่ำเรียกร้องสมานฉันท์เพื่อสิ่งใด

   ลิ่มที่ตอกลงไปไร้สภาพ
เหล่ารามราพณ์โหมพังภินท์แผ่นดินไหว
คชสารเข้าโรมรันย่อมบรรลัย
ไว้อาลัยยุติธรรม...ไม่ดำรง