14 มกราคม 2547 23:01 น.
ทีที
วันนี้เป็นวันที่ฉันไม่มีความสุขเลย ทำไมคนที่เลิกต้องไม่มองหน้ากัน ฉันรู้สึกลำบากใจมากๆๆเลย เวลาเห็นหน้าเขาก็รู้สึกไม่อยากเห็น แต่เวลาไม่เห็นก็คิดถึง
ตอนเรียนจิตใจก็ลอยไปกับเขาไม่ อยู่กับตัวเลย
แต่ก็มีความสุขนะที่ได้มอง สุขที่ได้เห็น
วันนี้ตอนบ่ายเราไม่ได้คุยกันเลยเขาโกรธอะไรเราหรือเปล่านะ
คิดถึง....คิดถึงมาก
12 มกราคม 2547 13:47 น.
ทีที
มีคู่รักอยู่คู่หนึ่ง เป็นคู่ที่กำลังเรียนในวัยที่สดใส ทั้งสองคนรักกันมากๆๆ จนทำให้ใครต่อใครต่างต้องอิจฉา ในความน่ารักของคู่นี้ ผู้ชายคนนี้เป็นคนหน้าตาดีนิสัยก็ดี เรียนก็ดี กีฬาก็เยี่ยม แถมมีคนมาแอบชอบจำนวนมาก ส่วนหญิง เป็นคนหน้าตาธรรมดา ไม่มีอะไรที่ดึงดูดใจเพศตรงข้ามได้เลย แต่ทำไมชายที่หล่อเลิศอย่าแบบนี้กับสนใจเธอนะ?
ชายผู้เลิศเล่อ ชื่อ ชิน
หญิงผู้แสนซึ่งธรรมดา (มาก) ชื่อ นานะ
ทั้งคู่ได้เจอกันในวันแรก ต่างคนต่างไม่ชอบขี้หน้ากันเอาเสียเลย ต่างคนก็เป็นคนที่ยอมรับในหมู่เพื่อนๆๆ จึงทำให้ชินได้เป็นหัวหน้าฝ่ายชาย และนานะได้เป็นหัวหน้าฝ่ายหญิง ทั้งคู่ต่างก็ไม่เคยยอมกันในทุกๆๆเรื่อง
แต่ก็มีเรื่องจนได้ ตอนที่ไปพักแรมนอกสถานที่ของโรงเรียน ก็มีกิจกรรมกันตอนกลางคืน คือให้ตัวแทนฝ่ายหญิงและฝ่ายชาย ไปตามหาธงโรงเรียนที่อาจารย์ได้ซ้อนไว้ในป่า เพื่อนๆต่างเสนอชินและนานะเพราะทั้งสองเป็นคนที่กล้าที่สุด จึงทำให้ชินกับนานะตกกระไดพลอยจนต้องทำหน้าที่นี้กัน ในป่าที่มืดมิด และแสนเงียบ ทั้งสองได้ตามหาด้วยกัน ระหว่างนั้นนานะเป็นหญิงสาวก็เกิดความกลัวขึ้นและเข้าใกล้ชินโดยไม่รู้ตัว พอเจอธงทั้งสองก็จะกลับ แต่ว่าเกิดหลงป่าซะนี้ ระหว่างหาทางกลับ นานะเกิดสะดุดกิ่งไม่ล้ม ทำให้ข้อเท้าของเธอพลิก ด้วยความที่ทั้งสองเป็นคู่กัดกัน จำทำให้โทษกันไปมา แต่ด้วยความเป็นสุภาพบุรุษของชินก็ดูข้อเท้าให้นานะ และช่วยพยุงกันเดินใจป่าที่มืดมิดที่มีเขาทั้งสองเท่านั้น ความมีน้ำใจของชินทำให้นานะเริ่มมีใจให้ ชินเห็นความน่ารักของนานะก็เริ่มมีใจให้เช่นกัน หลังจากที่กลับมาทั้งคุ่ก็ไม่ทะเลาะเหมือนเช่นเคยกลับคอยช่วยเหลือกันและกาลเวลาก็ทำให้ทั้งคู่รักและเข้าใจกันมากขึ้นมากขึ้นทุกที จนก่อเกิดเป็นความรัก
วันหนึ่งมีผู้หญิงที่สวยสุดๆๆชื่อมิมิ เข้ามาอยู่ในห้องของทั้งสอง ทำให้เพื่อนๆต่างพูดกันว่า...มิมิ กับชินเหมาะสมกันมาก ต่างกับนานะคนที่แสนจะธรรมดา....
ทำให้นานะเกิดความกังวลใจขึ้นเพราะชินทั้งหล่อทั้งแสนดี กลัวว่าชินจะไปชอบคนอื่นที่ไม่ใช่เธอ
มิมิได้ถูกใจในตัวชินเขาและพยายามแย่งชินมาจากนานะ วันนี้ตอนเรียนชั่วโมงพละ มิมิแกล้งหกล้ม และให้ชินพาไปห้องพยาบาล และพยายามสาระภาพรักกับชินแต่ชินบอกว่าเขารักมั่นในตัวของนานะไม่เปลี่ยนแปลงจำทำให้มิมิ หมดความพยายามในตัวชิน ส่วนนานะคิดมาก จนทำให้ชินเป็นห่วง นานะขอให้ชินรักเธอคนเดียวไม่ให้รักใคร ชินก็ให้สัญญาเพราะว่านานะเป็นผู้หญิงที่ดีพร้อมในสายตาของเขา ชินบอกว่ารักนานะมาตั้งแต่วันแรกที่พบแต่ตัวเขาไม่กล้าที่บอกเธอเท่านั้น เพราะเขาไม่เคยบอกรักกับใครมาก่อน ส่วนนานะก็บอกกับชินว่าเขาก็รักชินตั้งแต่แรกพบแต่เช่นกัน
ทั้นคู่มีใจที่ตรงกันตั้งแต่แรกแต่ไม่กล้าที่จะพูดกันเท่านั้นเอง
12 มกราคม 2547 13:41 น.
ทีที
มีเรื่องเล่าจากเมืองหนึ่งมีหญิงสาวชื่อ โจแอน เธอเป็นผู้หญิงที่ไม่สวยเอาเสียเลย คนในหมู่บ้านเรียกเธอว่า... ยายขี้เหร่ ...โจแอนมีอาชีพทอผ้าขายเธออยู่ตัวคนเดียวเพราะพ่อแม่ของเธอเสียชีวิตเมื่อ 5ปีก่อน ตอนเด็กเธอไม่เคยมีเพื่อนเล่นเลยเพราะบ้านของเธอจนมากๆ ตัวของเธอก็สกปรกเลอะเทอะไปหมด พอเธอโตขึ้นเธอก็ใช้ชีวิตที่แสนเรียบง่ายไม่มีอะไรเลย ชีวิตเธอต้องทำแต่งานวันแล้ววันเล่า
มีอยู่วันหนึ่ง เธอได้ไปซักผ้าที่ลำธารหลังหมู่บ้านเธอได้เจอกับเป็ดตัวหนึ่งเข้าตอนแรกเธอก็ไม่คิดอะไร เพราะนึกว่าเป็นเป็ดของคนในหมู่บ้าน พอเธอซักผ้าเสร็จตอนกลับเป็ดตัวนั้นได้เดินตามเธอกลับบ้าน พอถึงบ้านเป็ดตัวนั้นก็พูดขึ้นว่า
....สวัสดีโจแอน...
พอโจแอนเห็นว่าเป็ดพูดได้เธอก็ตกใจ รวบรวมสมาธิถามเป็ดว่า
....เป็ดน้อยเจ้าพูดได้หรอ...
เป็ดพูดว่า...ข้าเป็นเป็ดพูดได้ ข้าได้เฝ้ามองดูเจ้าตั้งแต่เด็กแล้ว ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นคนมีจิตใจดี ข้าจะช่วยให้เจ้าได้สมหวัง จะขออะไรกับข้าก็ได้ 1อย่าง....
โจแอนเชื่อที่เป็ดน้อยพูด ด้วยความที่มีปมด้อยเรื่องรูปร่างหน้าตา เธอจึงขอว่า
.....งั้นข้าขอให้ข้าเป็นคนที่งดงามที่สุดให้หมู่บ้านได้หรือไม่....
เป็ดน้อยกล่าวว่า...ได้ เจ้าจงเอาไข่ของข้าไปกินแล้ว เจ้าจะสวยที่สุดในหมู่บ้าน แต่ว่า
เวตมนต์ของข้าจะอยู่ได้แค่ 3 ชั่วโมงและข้าจะไข่ได้เพียงวันละฟองเท่านั้น.....
โจแอนได้ฟันดังนั้นเธอได้ นำไข่ที่ได้จากเป็ดตัวนั้นไปทอดกิน
พอตกตอนเช้าเธอได้ตกใจในรูปร่างหน้าตาของเธออย่างยิ่ง เธอได้ไปขอบคุณเป็ดน้อยและเลี้ยงดูเป็ดน้อยตัวนั้นเป็นอย่างดี
การที่โจแอนสวยขึ้นผิดหูผิดตานำความแปลกใจให้คนในหมู่บ้านเป็นอย่างยิ่ง ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาก่อนออกจากบ้านโจแอนต้องกินไข่ก่อนทุกครั้งและรีบกลับบ้านก่อนเวตมนต์จะเสื่อมเสมอ
ไม่นานนักก็มีชายหนุ่มรูปงาม ชื่อโรแกน เขาเป็นลูกชายเศรษฐีของเมืองข้างเคียงมาทำการค้าขายในหมู่บ้านของโจแอน ตอนโจแอนไปตลาดเขาก็ได้พบโรแกน เมื่อทั้งสองพบกันก็ก่อเกิดความรักขึ้น (รักแรกพบ) จากนั้นโรแกนก็ได้พยายามตามจีบโจแอน จนโจแอนใจอ่อน
โจแอนได้ถามอะไรบ้างอย่างกับโรแกนว่า
......ถ้าข้าเป็นคนที่ไม่สวยเอาเสียเลยท่านจะรักข้าอย่างนี้ไม.....
โรแกนได้ตอบกลับมาว่า
....ข้ารักเจ้าก็เพราะเจ้าเป็นคนที่มีจิตใจดี ไม่ใช่เพราะรูปร่างหน้าตาของเจ้า ตั้งแต่วันแรกที่ข้าพบเจ้า ข้าก็รู้ว่าเจ้าเป็นคนดี ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นข้า ..โรแกนขอสัญญาต่อฟ้าว่าข้าจะไม่มีวันทอดทิ้งโจแอนผู้เป็นที่รักยิ่งของข้า...
เมื่อโจแอนได้ฟังคำที่โรแกนพูดทำให้เธอดีใจและไว้ใจในตัวคนรักของเธอเป็นอย่างยิ่ง
เขาทั้งสองก็ได้นัดพบกันในวันพรุ่งนี้ เพราะโรแกนจะพาเธอไปพอพ่อกับแม่ของเขา
ในขณะนั้นเองเป็ดน้อยได้แอบฟังที่ทั้งสองได้พูดคุยกัน เป็ดน้อยคิดว่า.... เราควรพิสูจน์ในคำพูดของโรแกนว่าจะไม่ทอดทิ้งโจแอน ซึ่งมีหน้าตาที่อัปลักษณ์ เขาจะดูแลโจแอนผู้แสนดีได้หรือไม่
ในคืนนั้นเป็ดน้อยได้หนีไป
ช้ารุ่งขึ้นโจแอนจะมาเก็บไข่อย่างเดิม แต่เธอก็ไม่พอไข่กับเป็ดน้อย ทำใหเธอกังวลใจอย่างยิ่ง เพราะอีก 10 นาที โรแกนจะมาแล้ว
พอโรแกนมาแล้วพบโจแอนในสภาพแบบนี้เขากับอึ้ง แล้วตั้งสติ ถามว่า
.....เจ้าคือโจแอนใช่ไม....
โจแอนตอบว่า ....ใช่......
จากนั้นทั้งสองก็ได้พูดคุยกันเรื่องสาเหตุความเป็นว่าตั้งแต่เริ่ม
ด้วยความรักที่โรแกนมีให้เธอ ทำให้ทั้งคู่ตกลงแต่งานกัน ทั้งที่พ่อแม่ของโรแกนขัดขวาง แต่ก็ไม่มีสิ่งใดในโลกขัดขวางความรักของทั้งสองได้
ความรักเป็นส่งที่งดงามใครได้มีไว้ครอบครองต้องรักษาไว้ อย่าให้มีสิ่งใดมาทำลายลงได้ แต่สิ่งที่จะทำลายมันได้ง่ายที่สุดก็คือตัวของทั้งคู่เอง
10 มกราคม 2547 23:57 น.
ทีที
คิดถึงคนใกล้ใจแต่ไกลตา
คิดถึงทุกเวลาคือความรู้สึกฉัน
คิดถึงภาพเก่า-เก่าที่เราเจอกัน
คิดถึงความผูกพันและอีกมากมาย
คิดถึงรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ
คิดถึงเพราะรอยยิ้มนั้นมีความหมาย
คิดถึงเวลาใจไม่สบาย
คิดถึงตอนอยู่ข้างกายทุกเวลา
คิดถึงความอบอุ่นที่สัมผัสได้
คิดถึงทีไรใจก็ใฝ่หา
คิดถึงความรู้สึกที่มีให้มา
คิดถึงสายตาและการกระทำ
คิดถึงถ้อยคำที่คอยเป็นห่วง
คิดถึงน้ำเสียงหนักหน่วงแต่น่าขำ
คิดถึงสิ่งดีดีที่น่าจดจำ
คิดถึงถ้อยคำที่แสดงว่าห่วงใย
ถ้าไม่..คิดถึง..คนคนนี้
ก้อไม่มีใจ..คิดถึง..ใครคนไหน
คิดถึง..คิดถึง..และคิดถึง..สุดหัวใจ
ไม่เคย..คิดถึง..ใครเท่า..
คิดถึงเธอ
คำว่า..คิดถึง..
สำหรับฉันคำว่าคิดถึงมันยิ่งใหญ่เกินคำใดในเวลานี้ เคยไมที่เวลาที่เราไม่มีใครเรามักคิดถึงคนที่เรารัก คนที่เราไว้ใจที่สุด อยากให้เขาคนนั้นมาอยู่เคยข้างเราตลอดเวลา แต่เมื่อเข้าคนนั้นจากไปไม่มาดูแลเรา ไม่อยู่เคียงข้างเรา เรามักรู้สึกเหมือนขาดอะไรไปสักอย่างในชีวิต ความรู้สึกนี้จะไม่รู้สึกเมื่อเวลาเขาอยู่ข้างๆๆ แต่มันจะเจ็บเมื่อเขาจากไปและจะไม่มีวันกับมาหาเราอีก เพราะใจของเขาไม่อยู่กับเราอีกแล้ว ใจของเขาที่เคยให้เราครอบครองแต่มาพอวันนี้ เขากับเอาใจไปไว้กับคนอื่น ทิ้งให้เราเศร้าเจ็บปวดแต่เพียงคนเดียว ยิ่งเจ็บกว่านั้นเมื่อเขาอยู่ด้วยกันยิ้ม หัวเราะ สนุกกันเรายิ่งเจ็บ คิดในใจเสมอว่าทำไมคนที่อยู่เคียงข้างเขาตอนนี้ไม่ใช่เราเหมือนแต่ก่อน ความรักมันสามารถลดลงได้จริงหรอ? แต่ทำไมในใจฉันความรักมันไม่เคยน้อยลงเลยมันมีแต่จะเพิ่มพูนมากขึ้นทุกที ทุกทีนะ ยิ่งนานวันฉันก็คิดถึงวันเก่า-เก่าที่เราเคยได้ทำอะไรด้วยกัน เราเคยยิ้ม เคยหัวเราะ เคยทำงาน เคยฟันฝ่าอุปสรรคามด้วยกัน แต่ในวันนี้ทำไมเขากลับลืมมัน กลับทิ้งมันไปไม่เหลียวแลเลย คนเรามันลืมกันง่ายๆอย่างงี้แล้วคำว่ารักที่เขาบอกันว่า ......ไม่อาจลืมได้ชั่วนิรันดร์ ...... มันหมายความว่าอะไร? คำที่ที่เขาเคยบอกว่า...รัก.....กับฉันคำคนนั้นตอนนี้มันไปอยู่ไหน หรือมันลอยไปอยู่กับคนใหม่ของเธอแล้วหรือ?.................
หน้าส่วนตัว
686
