รักนะ มากกว่า 24 ชม.

ทิวไม้และปลายสน

.........................ตอนจบของเรื่องนี้มีคนตาย............................

                "ผม ผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่งแค่นั้นล่ะครับ ถ้าจะใช้คำพูดให้เข้าใจง่ายก็เป็นประเภท เดินดินกินก๋วยเตี๋ยว(ผมไม่ชอบข้าวแกงครับ) แต่สิ่งที่ทำให้ผมคิดว่าผมแตกต่างจากคนอื่น ก็ตรงที่คิดอะไร ทำอะไร ไม่เหมือนชาวบ้านชาวช่องเค้า"

         " เห้ย ! ทิว เมื่อไหร่จะเลิกฝันบ้าๆซักทีวะ"

          ประโยคแบบนี้ผมฟังจนชินแล้วครับ  หลายคนที่ตั้งหน้าตั้งตาจะเป็นนักเขียนคงได้ยินบ่อยๆ ผมขอไม่ขยายความให้เปลืองหน้ากระดาษ(หน้าจอ) และเป็นธรรมดาของนักเขียน(อย่างผม) ที่มักมีอารมณ์อ่อนไหวกับสิ่งรอบข้าง โดยเฉพาะ ......ความรัก  

            ......13  ปีก่อน........
  
          "พี่ทิวคะ เสาร์นี้เราไปเที่ยวกันนะ" 

          "ได้ค่ะ ตอนเช้าเจอกันที่เดิมนะคะ"

          ผมมักใช้คำพูดแบบนี้เสมอ เวลาพูดกับหวานใจ...น้องแก้ม

          ผมกับแก้มรู้จักกันมาได้สักระยะหนึ่ง แต่ก็เพียงพอที่ร่วมกันปลูกต้นรักให้งอกงามในหัวใจของเราสองคน แก้มเป็นคนน่ารัก ช่างเอาใจ และช่างเข้าใจผมไปหมดทุกอย่าง 

          เพียงแค่วันแรกที่พบกันผมก็ตกอยู่ในห้วงแห่งรักพาหัวใจเข้าไปขังในหัวใจเธอด้วยตัวผมเอง

          "ขอโทษนะคะ มีปากกามั๊ยคะ"

          ถ้าผมเป็นคนที่คิดเข้าข้างตัวเองมากกว่านี้ ผมคงคิดว่าเธอกำลังจีบผม ก็แหม! เห็นชัดๆว่าผมกำลังนั่งเขียนหนังสือ(ด้วยปากกา) อยู่  ยังมาถามแบบนี้ แต่นี่ล่ะครับคือจุดเริ่มต้นของความรัก....ความรักของเราที่วันหนึ่ง..........................

          "นี่ครับ" ผมส่งปากกาให้เธอ " ตอนคืนช่วยแนบเบอร์โทรฯมาให้พี่ด้วยนะ "  ผมพูดทีเล่นทีจริง แต่เธอทำจริงๆครับ  ผมซะอีกทีอายจนแก้มแดง

          "แก้มครับ แก้มคิดว่าดาวอะไรสวยที่สุดครับ"

          "ไม่รู้สิคะพี่ทิว แก้มไม่ค่อยมีเวลามานั่งดูดาวหรอกค่ะ"

          "ก็ดาวในตาแก้มไงครับ มันสดใสจนพี่อดใจสั่นไม่ได้เวาลอยู่กับแก้ม"   พ่อผมเป็นลิเกครับ ได้วิชามานิดหน่อย

          "พี่ทิวอ่ะ" แก้มเอาน้ำยาอุทัยทิพย์มาทาแก้ม(ของแก้ม)

          "พี่ทิวรักแก้มครับ"     ในที่สุดผมก็พูดออกไปจนได้

          "แก้มก็รักพี่ทิวค่ะ"      ผมเทน้ำยาอุทัยทิพย์ราดหน้าตัวเองเลยครับ

          และคงเป็นเพราะเราต่างเป็นคนเปิดเผยนี่ล่ะครับ ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเราเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว  เราสองคนกลายเป็นช้อนกับส้อม ที่ต้องใช้คู่กันเวลาขาดอะไรไปสักอย่างจะรู้สึกโดดเดี่ยวเหมือนยืนอยู่กลางท้องฟ้าเพียงลำพัง.......

          "แก้มครับ ถ้าวันหนึ่งพี่ทิวตายไปแก้มจะเสียใจนานแค่ไหนครับ"

          "แก้มบอกไม่ได้ค่ะพี่ทิว แก้มบอกได้แค่ว่าแก้มดีใจมากที่แก้มได้รู้จักพี่ทิว ได้รักพี่ทิว พี่ทิวเป็นรักแรกของแก้มค่ะ" 

          -----------------(เซ็นเซอร์)   แล้วเราสองคนก็สูญเสียจูบแรกให้กันและกันในวันนั้น 

          9 โมงเช้าแล้ว ผมมานั่งรอแก้มที่ศาลาริมทาง ที่เรามักนัดหมายกันเป็นประจำ วันนี้เรามีนัดไปดูหนังกัน แน่นอนว่าเป็นหนังรัก โรแมนติก (รักจัง)   ผมอดคิดไปไกลไม่ได้ว่าวันนี้ระหว่างดูหนังแก้มจะซบหน้าลงกับไหล่อบอุ่นของผมให้คนอื่นอิจฉาเล่น 

          10 โมง  ..... แก้มไม่เคยมาช้ากว่าเวลาขนากนี้นี่นา ผมกดโทรศัพท์ ไปหาแก้ม .....................ไม่มีสัญญาณตอบรับ...................

          11 โมง ผมยังนั่งรอที่เดิม ที่ความกระสับกระส่ายมากขึ้น โมโหมากขึ้น คอยดูนะ จะงอนซะให้เข็ด  ความรู้สึกตอนนี้โกรธมากที่โดนผิดนัด ก็เรากำลังฝันหวานนี่นานา  สรุปวันนี้ผมกลับบ้านโดยไม่รอให้แก้มมาง้อ ซึ่งเธอก็ไม่มาจริงๆ

............วันรุ่งขั้น................................

       ........ผมยืนอยู่หน้าเสาธง ฟังคำบอกเล่าของอาจารย์ใหญ่ เรื่องอุบัติเหตุที่พรากเพื่อนนักเรียนคนหนึ่งไปจากเรา ..........


     .....13  ปีผ่านไป   ผมใช้เวลาส่วนใหญ่เขียนถ่ายทอดเรื่องราวต่างๆในชีวิต ผมเดินตามความฝันของตัวเอง แต่ในฝันของผม ยังมีเงาของเธอ "รักครั้งแรก"  ของผม  เป็นแรงบันดาลใจที่ยังคงอยู่ในความทรงจำและในทุกเรื่องราว

          "หลับเถอะนะแก้ม หลับอยู่บนดวงดาวที่สดใสดวงนั้น แล้วสักวัน พี่ทิวจะไปเป็นดวงดาวอีกดวงลอยอยู่เคียงข้างแก้ม...ตลอดกาล"