21 เมษายน 2552 19:45 น.
ทิพย์โนราห์ พันดาว
..ในสายลมแห่งความหนาวเย็นในวันนี้..ฉันรู้สึกอิ่มใจอย่างบอกไม่ถูก
เมื่อฉันนึกถึงเธอ นึกถึงในวันเวลาเมื่อวันวานที่เราพูดถึง " ฝัน " ของเรา
ด้วยความรู้สึกที่อิ่มเอมด้วยกันทั้งสองฝ่าย และมันก็ทำให้ช่วงชีวิตของ
ฉันในเวลานั้นมีค่ามากมาย และมีพลังอย่างมหาศาล เมื่อหัวใจฉัน
รับรู้ว่า ฉันมีคุณค่าสำหรับเธอมากมายขนาดนั้น และมันก็ทำให้หัวใจ
ของฉัน รักเธอมากยิ่งขึ้น จนบางครั้งฉันแอบถามตัวเองในบางช่วงเวลา
ว่า ถ้าฉันขาดเธอไปฉันจะอยู่ได้อย่างไร ไม่ได้เลยฉันอยู่ไม่ได้โดยที่
ไม่มีเธอ..ในโลกนี้ฉันไม่ฝันอะไรมากไปกว่า กับการที่ได้อยู่กันเธอ
สองคนในบ้านหลังเล็กๆ ปกคลุมไปด้วยต้นไม้นานาพันธ์ มีระเบียง
เล็กเล็ก เอาไว้เขียนรูปและเอาไว้อ่านหนังสือในช่วงเวลาที่เราสอง
คนใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน มีโต๊ะไม้ตัวเก่า สำหรับเราสองคนไว้กินกาแฟ
ในยามเช้าหรือในยามบ่าย ...เธอถามฉันว่าทำไมต้องมีโต๊ะกาแฟ...ด้วย
ฉันตอบไปว่า มีไว้เพื่อเราจะได้คุยกัน ปรึกษากัน และเพื่อ...
เวลาเราสองคนจะได้พบกันในตอนเช้าของทุกวัน สบตากัน ยิ้มให้กัน
และบอกคำรักกันทุกวัน ฉันว่า มันโรแมนติคดีออก...เธอว่าอย่างนั้นมั้ย
..ฉันดีใจที่เธอชอบฝันของฉัน ไม่สิ ฝันของเราต่างหาก และเราก็พูด
กันว่าเราจะรอวันนั้น วันที่ฝันของเราเป็นความจริง......
..ฉันอาจจจะเป็นคนเห็นแก่ตัวอยู่บ้าง..ที่ฉันจะไม่ให้เธอมีครอบครัว
เพราะฉันไม่อยากให้ใครแย่งเธอไปจากฉัน ฉันคงทนไม่ได้
แต่ในเวลานี้ ตัวฉันกลับเป็นฝ่ายที่มีพันธะเสียเอง มันไม่ยุติธรรม
สำหรับเธอเลยใช่ไหม แต่เราก็รักกันจนได้ รักกันมากขนาดขาดซึ่ง
กันและกันไม่ได้ ...เราเคยห่างกันไปช่วงระยะเวลาหนึ่ง ....ซึ่งมัน..
ทำให้ฉันเจ็บปวดทรมานมากกับการที่ต้องขาดจากเธอ ฉันคิดว่า
เธอคงเป็นเช่นฉันเหมือนกัน ถ้าไม่อย่างนั้น เราคงจะไม่ได้กลับมา
สร้างฝันของเราอีกใช่ไหม และมันก็เป็นบทเรียนที่สอนให้เราสองคน
ว่า เราสองคนจะอยู่โดยไม่มีกันและกันไม่ได้ฉันเชื่ออย่างนั้นเธอว่ามั้ย
ในช่วงเวลานี้ ฉันไม่หวังอะไรอีกแล้ว นอกจากเธอ ถึงแม้ว่า...
มันจะสมหวังในช่วงเวลาที่เราจากโลกนี้ไปแล้วก็ตาม ฉันยินดี
ที่จะหวัง...ฉันจะเชื่อเธอ กับคำพูดที่ว่า " ต้องมีสักวัน " นับตั้งแต่
วันที่ฉันเจอเธอวันแรก ความรักในหัวใจฉัน ไม่เคยเหือดแห้ง...
ไปไหนเลย มีแต่จะเพิ่มทวีคูณขึ้นเรื่อยๆ จนถึงทุกวันนี้
ไม่เคยเลยจริงๆจงเชื่อคำของฉันนะคนดีของฉัน..ฉันรักเธอ...
ทิพย์โนราห์ พันดาว
19 เมษายน 2552 14:50 น.
ทิพย์โนราห์ พันดาว
...คำพูดที่ไม่ได้ตั้งใจ...
แค่คำพูดที่ออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ..หรืออะไรก็ไม่ทราบได้...รู้ไหม..
มันทำให้ฉัน หวั่นไหว อย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อนเลยในชีวิต..
....ฉันรู้เธอพูดเพราะควบคุมสติสัมปะชัญญะไม่ได้..แต่มัน
ก็เป็นคำพูดที่เธอพูดออกมาจากใจของเธอ..และมันก็ทำให้ฉัน..
รู้สึดีขึ้นอย่างมากมาย ที่รู้ว่า..แท้จริงนั้น เธอก็ " ปารถนา " ฉัน
เหมือนที่ฉัน"ปารถนา " เธอ แต่ความปารถนาของเราสองคน
มีเส้นขีดขั้นที่ชื่อว่า "ศีลธรรม " กั้นอยู่เท่านั้นเอง ..เมื่อไหร่นะ ...
เส้นที่ชื่อ"ศีลธรรม" จะเลิกขีดขั้นระหว่างเราสองคนซะที! ....
ต้องมีสักวันอย่างแน่นอน ฉันเชื่อย่างนั้นและฉันก็คิดว่า..
เธอก็คงเชื่อเหมือนกัน คนดีของฉัน
ทิพย์โนราห์ พันดาว
21 พฤศจิกายน 2551 22:33 น.
ทิพย์โนราห์ พันดาว
ปีศาจตนหนึ่ง..มันได้ทำการกระชากหัวใจฉัน จนแตกสลาย. ในความไร้เดียงสานั้น..... มันได้กระชากความอบอุ่นที่มารดาพึงจะมีต่อบุตร
ไปอย่างไม่มีความปราณีเลยสักนิด......และมันก็เป็นตัวการที่ทำให้ฉันต้อง
พบเจอกับความอ้างว้างมาแต่เยาว์วัย.... จวบจนเข้าสู่วัยแห่งความฝัน...
ปีศาจตนนั้น ..มันยังตามมาย่ำยีฉันอีกเป็นคำรบที่สอง.....ด้วยการ...
ทำร้ายหัวใจรักของฉันอย่างเลือดเย็น....มันทำให้ฉันพบกับความช้ำใจ
ครั้งแล้วครั้งเล่า... ความร้ายกาจของมันยังไม่ยุติแค่นั้น...มันตามฉันมาอีก
อย่างไม่หยุดหย่อน...ในช่วงที่ฉันพอจะมีความสุขกับเขาบ้าง..แต่..
ฉันก็ต้องพบเจอมันอีก...และในครั้งนี้ มันเจ็บปวดและหนักหนา..
กว่าที่เคยเป็น...มันทำให้ชีวิตฉันหมดสิ้นความหวัง...ทุกอย่างสิ้นสลาย..
ไม่เหลืออะไรเลย...ฉันได้ยินเสียงมันหัวเราะอย่างบ้าคลั่งในความมืดมิด
เจ้าปีศาจมันคงสะใจ...ที่มันทำร้ายฉันได้...ณ ทุกวันนี้ หากฉันจะต้อง...
ลาโลกใบนี้ไป....ก่อนที่ฉันจะหลับตาลงอย่างสงบ....ฉันได้ปารภกับตัวเอง
ว่า...ฉันจะไม่มีวันเชื่อใจเจ้าปีศาจที่ชื่อว่า"ผู้ชาย" อีกต่อไป....ฉันสัญญา
ทิพย์โนราห์ พันดาว
16 ตุลาคม 2550 19:00 น.
ทิพย์โนราห์ พันดาว
......วันนี้บรรยากาศในการเขียนกลอนดีมาก..แต่ในใจไม่มีอะไรจะเขียน....
อาจเป็นเพราะว่า ฉันล้าและเหนื่อย....กับสิ่งที่ผ่านมา ....ความไม่จริงใจ กับความไม่แน่นอนสามารถเปลี่ยนแปลงฉันได้ขนาดนี้เชียวเหรือ...อารมณลึกๆ ข้างใน
บอบช้ำ...จนบอกไม่ถูก...ไม่รู้จะสรรคำไหนมาเปรียบเปรย.....
.........เสียงหยาดฝนหล่นลงกระทบหลังคา....ดังสะท้อนเข้าไปในความรู้สึก.....
...นี่หรือความเป็นไปของชีวิต....ชีวิตที่ไม่มีใครเลยที่จะเป็นกำลังใจให้..ทุกคน
ที่ผ่านเข้ามา...ฉันมอบความจริงใจให้เสมอ แต่..สิ่งที่ฉันได้รับกลับคืนมา คือการ
หลอกลวง.! แล้วฉันจะแสวงหาความจริงใจไปใย.....ในตอนนี้ทำได้แค่เพียง
พักการเดินทางของหัวใจ....เก็บความจริงใจไว้กับตัวเอง....ไม่ใช่หวง....แต่
ขยาดกับความบอบช้ำเหลือเกินแล้ว....จึงไม่กล้าที่จะเสนอให้กับใครได้อีก...
ในวันหนี่งถ้าคนที่จริงใจเดินทางผ่านมา มันอาจจะถูกนำออกมาใช้อีกครั้ง...
แต่ต้องใช้เวลาในการดูแลรักษานานสักหน่อย..ถึงจะคืนสภาพที่สามารถใช้งานได้ดีดังเดิม.....
......มีความรู้สึกมากมายที่อยากเขียน แต่มันอัดลึกข้างใน...จึงไม่สามารถกลั่นออกมาเป็นบทกวีได้ดั่งใจอยากทำ...คงได้แต่นั่งทอดอาลัยอยู่ริมระเบียง...ณ ที่
ซึ่งคนร้าวรานนั่งทำอารมณ์อยู่เป็นประจำ...สภาพรอบตัวเวลานี้ดูรกรุงรังไปหมด
ณ ทุกสถานที่...คงไม่แตกต่างอะไรกับใจของฉัน...ซึ่งรกไปด้วยคำพูดที่เสแสร้ง
....เพียงเพื่อเพราะความสนุกปากของคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ถ้าคำพูดเหล่านั้น
มันออกจากใจก็คงดี....ไม่ใช่น้อย .....ความรู้สึกสับสน...ดีหรือไม่ดี...ทำหรือไม่ทำ...มันค้างคาอยู่....ในอารมณ์ตอนนี้อย่างมากมาย.....
......ความมืดมิดคลืบคลานเข้ามาแทนที่ แมลงกางคืนเริ่มส่งสัญญานรับละออง
ของม่านฝนที่พร่างพรมลงมา....ดูช่างอ่อนโยนและบางเบา....ถ้าเปรียบกับความทุกข์ของฉันในเวลานี้...มันช่างแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง...คืนนี้ลมไม่หวล...มีแต่
เพียงละอองฝนเท่านั้นที่อวลละอองอยู่...พร้อมทุกเมื่อที่จะจางหายและสลายจากไปจากความรู้สึกในทุกห้วงนาที....และอาจจะตราบนิรัน.......
ทิพย์โนราห์ พันดาว
13 กันยายน 2550 19:50 น.
ทิพย์โนราห์ พันดาว
" เอาความฝันไฝ่ของสองเราไว้ที่ปลายฟ้า เดินทางผ่านสายธารเวลาขอให้ศรัธา
อย่าลืมลางเลือน รอแสงสว่างอรุณรุ่งลางมาเยือน ฝากใจไว้ กับแสงดาวเดือนขอ
ให้มาเยือนเธอในนิทรา "เสียงเพลงเพื่อชีวิตแว่วมาเบา ๆ ในเพลาที่ฉันกำลังเบื่อหน่ายชีวิตอย่างมากมาย...ความทรงจำที่ซ่อนอยู่ในใจตลอดมา กลับมาอีกครั้ง
แน่นอนที่สุด มันเป็นความทรงจำที่ลืมไม่ได้เลยตลอดชีวิต.....ภาพผู้ชายคนหนึ่ง
สูงโปร่ง คิ้วเข้ม ตาคม กลับมาอยู่ในความทรงจำอีกครั้ง...หลังจากที่หายไปนาน
แสนนาน เขาผู้มากับความฝันของฉัน เขามีมทุกอย่างเหมือนที่ ฉันฝันอยากจะได้
...ฉันเป็นฝ่ายเข้าไปทำความรู้จักกับเขาก่อน และฉันก็ได้ความสัมพันธ์ที่ดีงาม
ตอบกลับมา เราคบกัน ผูกพันกัน จนเราสองคน ต่างคิดว่า ต่างคนต่างเป็นคนที่ใช่ซึ่งกันและกัน...ทั้งๆ ที่เราต่างมีครอบครัวกันอยู่แล้ว ฉัน...จากคนที่เคยท้อแท้
กับชีวิต กับมีพลังชีวิตขึ้นมาอย่างมากมาย ฉันกลายเป็นคนมองโลกอย่างมีความสุข เพราะมีเขา จากการที่จะเขียนรูปสักหนึ่งรูป ต้องไปนั่งทำอารมณ์นานๆ แต่..
พอมีเขาหัวใจก็ร่ำร้องอยากจะเขียนรูปตลอดเวลาที่มีเวลาว่าง ไม่มีความรู้สึกใดที่จะงดงามไปกว่าตอนนั้นอีกแล้ว แต่...ความสุขของฉันก็ต้องจากไปอย่างไม่มีวัน
หวลกลับมาใหม่ได้เลย ในชาติภพนี้ เขา..ไม่ติดต่อกับฉันเหมือนเดิม เขาลืมสัญญาของเราที่มีต่อกัน เราสัญญากันไว้ว่า เราจะไม่ทิ้งกัน แม้จะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม เราจะรักกัน มีกันและกันอยู่อย่างนี้ เพื่อรอเวลาแห่งวันนั้นมาถึง.... ณ วันนี้ในเวลาที่ฉันได้ฟังเพลงนี้ ฉันก็จะคิดถึงเขาทุกครั้ง เพราะมันเป็นเพลงของเราสองคน......ฉันไม่รู้ว่า ฉันทำอะไรให้เขาไม่พอใจ หรือฉันอาจจะไม่ดีพอที่จะเป็นคนรู้ใจของเขาก็อาจจะป็นได้...วันนี้ความท้อแท้กลับมาหาฉันอีกครั้ง แต่..ครั้งนี้ดูเหมือนจะยาวนานกว่าที่เคยเป็น และอาจจะตลอดไป ฉัน...มองกระดานเขียน
รูปด้วยสายตาที่ว่างเปล่าและเย็นชา ไร้ความรู้สึก ไม่มีอารมณ์แม้แต่จะหยิบดินสอมาร่างเส้น ตามความรู้สึกที่อยากให้เป็นไม่มีจิตใจที่จะเขียนบทกวีซึ้งซึ้ง
ดั่งใจอยากจะเขียน ถึงจะฝืนความรู้สึกบ้างในบางครั้ง ก็คงมีแต่บทกวีเศร้าเศร้า
ที่ถ่ายทอดออกมาจากใจที่แสนจะปวดร้าวในทุกค่ำคืน...ในใจดวงนี้ ไม่เคยลืมเขาคนนั้นได้เลย ถึงแม้ว่าจะหลอกตัวเองอยู่ทุกห้วงนาทีว่าลืมได้.....ฉันยังเก็บความรู้สึกดีดี ไว้ในใจเสมอและอยากจะบอกว่าฉันจะคิดถึง และมีเขาตลอดไป
แม้คืนวันจะพ้นผ่านไปนานแสนนาน คิดถึงคือคำเดียวที่มั่นคง.....ตราบนิรันดร์.
ทิพย์โนราห์ พันดาว
หน้าส่วนตัว
2124
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟทิพย์โนราห์ พันดาว
