29 มิถุนายน 2551 14:09 น.
ทิพย์โนราห์ พันดาว
ตะวันเอย แสงอ่อน จวนจรจาก
โปรดรับฝาก ห่วงใย จากใจนี้
แด่นักรบ ผู้กล้า แห่งธานี
แลกชีวี คุ้มเขต ประเทศไทย
จะกินนอน มิบ่น ทนลำบาก
ไหนจะจาก ถิ่นรัก พักอาศัย
เสียชีพอย่า เสียสัตย์ ป้องปัดภัย
สุดอาลัย ต้องร้าง ห่างบ้านมา
คิดถึงข้าว ขาวอุ่น ละมุนหอม
อีกพยอม ยอดทรวง ให้ห่วงหา
วันนี้จำ จากแล้ว แก้วลูกยา
ด้วยศรัทธา ยิ่งใหญ่ ให้แผ่นดิน
น่าสงสาร นักรบ น้อมนบชาติ
สุดสามารถ ยอมตาย ถวายสิ้น
เหล่าคนไทย ใยเถือ ชาติเชื้อกิน
หมดแผ่นดิน เมื่อไร ไทยคงตรอง
ขอเถอะนะ พวกพ้อง พี่น้องญาติ
หยุดอำนาจ บ้าคลั่ง ลงทั้งผอง
จับมือกัน ร่วมใจ ไทยเรืองรอง
หยุดคะนอง คิดหั่น บั่นทอนไทย
ด้วยรักและเคารพในความเป็นไทยไม่อยากร้องเพลงชาติคนเดียว
ทิพย์โนราห์ พันดาว
27 มิถุนายน 2551 16:31 น.
ทิพย์โนราห์ พันดาว
ณ แดนไกล ไพรสูง ยางยูงเหิน
ชเมียงเดิน เลี้ยวล่อง ท่องพฤษา
ลมโลมเนื้อ ละมุน อุ่นจันทรา
ดุจดารา เนตรผ่อง ละอองจันทร์
เกศาสม สลวยนุ่ม คลุมไหล่ร่าง
ยามเยื้องย่าง ปทุมทอง น่าปองฝัน
ดูเอวองค์ อนงค์นาง อำพรางพรรณ
อร่ามจันทร์ เนื้อนวล ช่างยวนตา
สองกรงาม เอื้อมเด็ด มาลีดอก
เหมือนจะหลอก ไพรพร่ำ ให้ร่ำหา
อยู่นางเดียว เดี่ยวดง พงพนา
ไร้มารยา ใดแสร้ง แต่งอนงค์
แว่วดนตรี ไพรขับ รับยามรุ่ง
นางสะดุ้ง หวาบไหว สิ้นใหลหลง
ชำแรกร่าง จางกลืน ผืนไพรพง
นางอนงค์ สลายลับ ลงกับตา
สดุ้งตื่น ฝืนเนตร เหตุใดเล่า
หากตัวเจ้า อยู่ไพร ใยใฝ่หา
หรือนางแปลง แสร้งยวน ป่วนอุรา
ยังตรึงตรา นางไพร ใจอยากเป็น
27 มิถุนายน 2551 16:10 น.
ทิพย์โนราห์ พันดาว
ทำไมต้อง เจ็บจิต ยามคิดถึง
ทำไมตรึง ต้องทรวง ว่าห่วงหา
ทำไมใจ ต้องพร่ำ ร่ำน้ำตา
แค่เวลา ร้าวราน เคยผ่านใจ
ทำไมยัง คงห่วง จากห้วงลึก
ทำไมยัง รู้สึก อยากชิดใกล้
ทำไมยัง รุ่มร้อน เผ้าถอนใจ
ทำไมยัง อาลัย ในกลลวง
อยากจะถอน ร้าวราน ให้ผ่านพ้น
ในกมล ยังหนัก เหมือนรักถ่วง
อยากจะลืม อาลัย จากในทรวง
ว่าโดนลวง ลืมเลย เคยรักกัน
แต่จำเป็น ต้องฝืน กลืนความช้ำ
เจ็บตอกย้ำ อดีตเยือน คอยเตือนฉัน
ฟ้าวันนี้ เมฆจาง ร้างตะวัน
แค่รำพัน คนเศร้า ตอนเหงาใจ
ทิพย์โนราห์ พันดาว
13 มิถุนายน 2551 15:51 น.
ทิพย์โนราห์ พันดาว
ครูคนแรก ก่อกาย จ่ายชีวิต
เฝ้าลิขิต อบรม บ่มนิสัย
ทั้งกล่อมเกลี้ยง เลี้ยงเรา เฝ้าห่วงใย
เทิดทรวงใน มั่นแท้ พ่อแม่เรา
ครูคนสอง ก่อรู้ นำสู่ให้
ทำด้วยใจ ให้ฟื้น ตื่นจากเขลา
ดุจเรือจ้าง ลอยวน ไม่พ้นเงา
หนึ่งใจเรา จดจำ คำว่าครู
ดั่งเรือน้อย ลอยขวาง หนทางน้ำ
ทนเจ็บช้ำ เขาว่า น่าอดสู
เพียงหนึ่งเดียว ขลาดเขลา อย่าเหมาครู
ทุกอณู ครูดี มีถมไป
ดุจดวงเทียน นำทาง สว่างโลก
แม้ทุกข์โศก ยั่งมั่น ไม่หวั่นไหว
ในดวงจิต เทียบทอง ผ่องอำไพ
สว่างไกล ทั่วแดน แค้วนกันดาร
ขอมอบพวง มาลัย ไว้แนบตัก
ลำรึกรัก เรียงร้อย ถ้อยขับขาน
ทุกแม่พิมพ์ มั่นติด จิตวิญญาน
งามตระการ คุณธรรม นำผองไทย
ทิพย์โนราห์ พันดาว
12 มิถุนายน 2551 22:08 น.
ทิพย์โนราห์ พันดาว
เฝ้าสรรคำ กวีสร้าง ล้างความเศร้า
เพียงเพราะเหงา ซึมแทรก แตกเป็นขม
เขียนรำพัน กวีเศร้า เหงาระทม
ร่ายคารม รำพันอ้าง จากข้างใน
หวังสักครั้ง กวีใจ จะไปถึง
ใครคนหนึ่ง ดุจดาว คราววาบไหว
บรรจงเขียน กวีสวย ด้วยอาลัย
จากคนไกล อีกฝั่งฟ้า ฝากมาครวญ
ลมเย็นเยือน น้ำค้างพรม ลมรุ่งสาง
แว่วอำพราง ว่าห่วงใย ใครกำศรวล
น้ำตาริน หลั่งลา โถ...ข้าครวญ
อาบแก้มนวล ระทมร้าว พราวสองตา
เสียงวิหค ร้องขับ รับวันพรุ่ง
ใจยังมุ่ง สรรคำ คอยพร่ำหา
แม้นรู้ซึ้ง ดาราดวง ไม่ร่วงมา
ริมนภา อีกฝั่งฝัน ยั่งมั่นรอ
ยังคงเขียน กวีเศร้า เคล้าความโศก
แม้นหมื่นโชค นับพัน ฉันไม่ขอ
อยากได้เพียง ดาราเจ้า ที่เฝ้ารอ
มาเคล้าคลอ แทนที่ว่าง ตรงกลางใจ
ทิพย์โนราห์ พันดาว
หน้าส่วนตัว
1133
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟทิพย์โนราห์ พันดาว
