สงสารตัวเอง

ทิพย์พิไร

มองเห็นเธอเงียบเหงาดูเศร้าโศก
ดั่งว่าโลกจะแหลกแตกสลาย
ดูซึมเหม่อเปล่าเปลี่ยวอยู่เดียวดาย
หมดความหมายเมื่อฝันพลันจากลา
 
เพียงหลงภาพตามติดจิตหลอกหลอน
เมื่อโอนอ่อนคล้อยเข้าเงาเสน่หา
หมดสิ้นหวังพลังรักหมดศรัทธา
เล่ห์มายาพาหม่นทุกข์ล้นใจ

เหมือนเห็นเงาที่ทาบภาพสะท้อน
ความอาวรณ์ร้าวระคนเกินทนไหว
เก็บงำความช้ำชอกยากบอกใคร
เพียงเผยได้หน้าชื่นฝืนอกตรม
 
เฝ้ากอดตัวหัวใจไยชอกช้ำ
ทุกข์กระหน่ำซ้ำมาจนสาสม
ฤาถึงคราวร้าวลาญผลาญให้จม
จึงระทมถมทับกลับต้องยอม

ยากเกินที่หัวใจจะใฝ่ฝัน
ผ่านคืนวันรวยระรินโชยกลิ่นหอม
ปัจจุบันขื่นขมและตรมตรอม
ยังไม่พร้อมจากลายังอาทร
 
แสนสงสารกานต์ใจไห้โหยหา
รินน้ำตาคราจากสุดยากถอน
เสียงปลุกปลอบรอบข้างมิต่างวอน
จำเก็บซ่อนย้อนคืนแม้ฝืนทรวง