31 ตุลาคม 2551 18:04 น.
ทิพย์ญาดา , วนาศิริ
เช็ดน้ำตาเถิดน้องอย่าร้องไห้
แล้วเปิดใจต้อนรับความดับสูญ
เมื่อความรักเคล้าคละปฎิกูล
จะอาดูรต่อไปทำไมกัน
ลืมคำว่ารักแท้มีแต่เศร้า
เมื่อใจเขาหมุนเวียนเปลี่ยนแปรผัน
ถ้าน้องมัวหดหู่รู้ไม่ทัน
เขาจะหยันเย้ยหยามตามสบาย
น้องจงรักศักดิ์ศรีที่เป็นหญิง
เขาว่าหยิ่งดีกว่าหาว่าง่าย
น้องเคยเจ็บเคยช้ำเพราะคำชาย
ยังไม่สายเกินสู้รู้บทเรียน
31 ตุลาคม 2551 17:43 น.
ทิพย์ญาดา , วนาศิริ
หัวใจเคยร้องไห้มาหลายหน
เพียงเพราะคนมองแต่ความแพ้พ่าย
บนความจริงนิ่งรับความอับอาย
ดั่งใจกายเก็บกดเริงรสกรรม
คนไม่เคยไม่เห็นใจไม่อาจรู้
ชีวิตอยู่ขมขื่นทุกคืนค่ำ
หวังบาปน้อยรอยบุญมีหนุนนำ
ขอเพียงคำปลอบเยือนจากเพื่อนใจ
ฝากความหวังลอยลมพลิ้วพรมแผ่ว
ฝากเสียงแว่วจากคนทุกข์หม่นไหม้
ฝากความเหงาเศร้าสร้อยลอยห่างไป
แม้หวังไกลเกินหวังสิ่งทั้งปวง
ใบไม้ร่วงหนึ่งใบที่ในป่า
ไม่มีค่าพอให้มีใครห่วง
โลกยังมีความงามให้ถามทวง
ใบไม้ร่วงหนึ่งใบไม่สำคัญ
มีไหมใครลำบากทุกข์ยากไร้
ว้าเหว่ใจลำเค็ญเหมือนเช่นฉัน
กว่าชีวิตผ่านแค่แต่ตะวัน
ต้องกัดฟันต้องเลียเหงื่อเบื่อน้ำตา
30 ตุลาคม 2551 17:59 น.
ทิพย์ญาดา , วนาศิริ
มอบไมตรีนี้ฝากจากดวจจิต
พร้อมด้วยมิตรด้วยภาพที่ฉาบฉาย
เฉกแสงทองจากฟ้าทอประกาย
ฉาบเชื่อมสายน้ำจิตนิจนิรันดร์
หน้าส่วนตัว
1082
