21 เมษายน 2550 11:54 น.
ทิดสา
มองท้องนาหน้าแล้งแห้งขอดซ้ำ
ใจระกำดอกหญ้าพาเหี่ยวเฉา
เถียงนาน้อยคอยนางกลางใจเรา
เมื่อไหร่เจ้าจะกลับมาตั้งตาคอย
ดอกจานบานแล้วพลันร่วงหล่น
เหมือนใจคนที่บ้านนาน่าสงสาร
สายลมร้อนเมษาพริ้วดุจดังปาน
ไฟเผาฟาง...ร้อนในทรวงห่วงหาเธอ
7 เมษายน 2550 01:13 น.
ทิดสา
มองภาพถ่ายข้างหลังยังคิดถึง
เฝ้ารำพึงถึงเธอเพ้อพร่ำหา
มั่นในรักภักดีเจ้าแก้วตา
มอบสัญญายังรักเธอมิเสื่อมคลาย
ไกลแสนไกลใจนั้นยังไปถึง
สุดคนึงแม้นเดือนดับดาราฉาย
ถึงสุดโค้งขอบฟ้าอยู่เคียงกาย
ยังไม่วายไปให้ถึงซึ่งฝันปลาย
เฝ้ารำพึงกับเม็ดข้าวที่ร่วงหล่น
เปรียบใจคนรักข้าพาหล่นหาย
เหมือนรวงข้าวต้องลมให้หนาวกาย
คงไม่วายชมเพียงรูปจูบเพียงเงา
ข้างหลังภาพจารึกไว้ในอักษร
เป็นคำวอนบอกรักสมัครสมาน
เป็นคนดีของน้องตลอดกาล
น่ารักปานใดบ้าง.........ข้างหลังภาพ
4 เมษายน 2550 20:51 น.
ทิดสา
ยืนเหลียวมองท้องทะเลมิเคยหลับ
เกรียวคลื่นกลับซัดเห่เข้าจูบหิน
บางครั้งบิ่นบ้าคลั่งดังครืนครืน
ทะเลตื่นสะอื้นพร่ำ....เหมือนใจคน
ดั่งทะเลหัวใจในหาดรัก
ไม่เคยพักผ่อนคลายให้ฉงน
แฝงเอารักแอบไว้ในใจตน
คลื่นวกวนเหมือนดั่ง...ทะเลใจ
เมื่อยามเราหลับไหลไปชั่วคืน
ก็ถูกคลื่นความฝันพาหวั่นไหว
กลัวรักเราเรรวนเป็นคลื่นไป
ซัดจากไกลเหมือนเป็นเช่น...ทะเล
แล้วอีกนานเท่าใดจึงหวนกลับ
ไม่ลาลับกลับคืนตามที่ฝัน
หวั่นลุดลอยหนีหายไปจากกัน
เป็นคลื่นฝันไม่ลอยลับรอกลับมา
30 มีนาคม 2550 13:34 น.
ทิดสา
นิยายรักของฉันเพ้อฝันใฝ่
คอยเอาใจช่วยตัวเอกให้สมหวัง
ถึงเวลาใกล้ชิดจอ..ทีวีดัง
บทเศร้าจังยอดกตัญญูดูเหมือนกัน
ใครหนอแต่งนิยาย...ได้รสมาก
อยากจะฝากตุ๊กตาทองครองใจฉัน
ชีวิตจริงบทยิ่งเศร้าเน่ากว่าพลัน
นิยายนั้นเหมือนหมดบทบาท...ชีวิตจริง
24 มีนาคม 2550 15:05 น.
ทิดสา
ได้เอยบอกความนัยที่ไกลจาก
ได้ออกปากบอกรักสักเพียงใหน
ได้สาระภาพความจริงจากดวงใจ
วาเลนไทน์ผ่านมาพาพะวง
ถึงเป็นเพียงเสียงจากโทรศัพท์
เมื่อได้รับเลขหมายให้ใหลหลง
จำเสียงเธอได้ดีรักมั่นคง
ใจสองตรงรักเช่นกันวันวาเลนไทน์
หน้าส่วนตัว
1040
