30 กรกฎาคม 2550 23:39 น.
ทาสกวีแลเทพธิดากวี
๑ ม่านน้ำเริงระบายเป็นสายฝน
ลมบนเริงระบำบนฟ้าหนา
หยาดทิพย์กลั่นรวงร่วงมา
กอดหล้าพ้อพลอดออดอ้อนกัน
๒ ลมฝนกอดเกี้ยวเรียวใบไม้
ซบไซร้ซาบซ่านหวานวสันต์
กระซิกกระซี้กับมาลีจู๋จี๋กัน
ผกาพรรณเผยอดอกหยอกพิรุณ
๓ หยาดน้ำตานางฟ้ามาอ่าโลก
โบยโบกหยาดทิพย์อบอุ่น
ประโลมเล้าเย้าหญ้าอย่างการุณ
สมดุลแต่นภาลงมาตฤณ
๔ หยาดพิรุณโอบอุ้มความชุ่มชื้น
รื่นรื่นรำเลบงเพลงถวิล
สุหร่ายรดหมดหล้าทั้งฟ้าดิน
ละเลงรินรากหญ้าอินทราลัย
๕ ฝนเอยคือหทยาสุดาแก้ว
เพริศแพร้ววิจิตรพิศมัย
โฉมงามทรามสงวนนวลละมัย
สถิตในแท่นทิพย์ฉิมพลี
30 กรกฎาคม 2550 23:32 น.
ทาสกวีแลเทพธิดากวี
๑ กระต่ายฟ้าร่าเริงบนเชิงฟ้า
ท่ามดารารัตติกาลกาลผสานฝัน
หยดขวัญหยาดค้างพฤกษาลดาวัลย์
น้ำนวลจันทร์กลั่นย้อยระย้าดวง
๒ จำเรียงรื่นบุหงาหอมขจรกลิ่น
สุคันธมาลย์ละเลงรินทั้งแดนสรวง
สุคนธ์ตรลบอบอาบกลิ่นจันทน์จวง
กระแจะพวงจันทร์กระพ้อจรุงไพร
๓ แว่วแว่วหวานเรไรในเรือนป่า
ร่ำคีตาธรรมชาติออกขานไข
เสนาะเสียงสำเนียงแก้วกล่อมดวงใจ
วังเวงไหววูบจิตสู่นิทรา
๔ ฝันลอยลอยลอยไกลไปสู่สรวง
ร้อยดาวรวงต่างแหวนแทนหัตถา
ถักเมฆขาวพราวต่างผืนแพรวา
ห่มแก้วตานอนหลับในทับทอง
๕ ผวาตื่น...
น้ำตารื้นร้าวรานบาดใจหมอง
คิดถึงจันทร์แรมลับในฟ้าทอง
เนืองนองเหน็บหนาวพราวน้ำตา
29 กรกฎาคม 2550 21:00 น.
ทาสกวีแลเทพธิดากวี
...คำว่าเพื่อน เถือกเถือ เนื้อในอก
ใจมันตก ต่ำตีน สุดปีนป่าย
เพราะหมายสูง เอายูงฟ้า มาแนบกาย
ใจจึงได้ ความช้ำ มาซ้ำเติม
...เปลือยหัวใจ ไขออก เพื่อบอกรัก
จึงเจ็บหนัก เพราะฟ้า ไม่ส่งเสริม
มอบหัวใจ ให้เจ้า เอาเผดิม
จากแรกเริ่ม จนจดจำ ช้ำจนตาย
...รักไม่รัก หรือไม่ ไม่อาจรู้
แต่ใจรัก รักอยู่ ไม่รู้หาย
อาจไม่รัก อาจไม่รู้ จนวันวาย
แต่ความตาย ไม่คลาย ใจหมายรัก...
...แด่ เมย์
หน้าส่วนตัว
951
