หน้าส่วนตัว
อกร้าว
เสียงคลองกลืนคลื่นครืนครืนสะอื้นเศร้า
ดั่งอกร้าวรักแรกร้างช่างห่างเหิน
เมื่อเธอจากไกลแสนทำแคลนเมิน
มิขัดเขินขวยอายปรายน้ำตา
เคยร่วมเรียงเคียงข้างสำอางอ่อน
เคยเว้าวอนซ่อนกลิ่นถวิลหา
เคยหนุนตักต่างหมอนตอนหลับตา
เคยวาจาสื่อสารกับหวานใจ
เมื่อมีชายหมายแลแม่ขวัญจิต
แจ่มจริตชัดกระจ่างสว่างใส
ว่าเธอพร้อมยอมจากฝากอาลัย
ให้ชายเขลาเอาใจไปใส่ยา
จำไว้เถิดชายชาญทหารโง่
สตรีโหลเอ่ยเห็นเป็นภาษา
ว่าแรกรักเริ่มใช้แต่ไรมา
ประหนึ่งยาพิษป้ายปลายปลายใจ
นาย ทานพอ
1165
