อาลัยรัก

ทานพอ

อาลัยรัก

ด้วยอาลัยจึงฝากใจใส่อักษร	
เป็นบทกลอนสะท้อนความอ่อนไหว
เปลี่ยวเอกาใยเล่าเท่าเปลี่ยวใจ 	
เปลี่ยวปราศัยเปลี่ยวใดไหนจะปาน

คคนางค์ขอบกว้างช่างห่างเหิน
อยากจะเดินเกินก้าวอย่างห้าวหาญ
แต่ฟ้าสูงดินต่ำประจำนาน	
จะกี่กาลนานวันไม่ผันไป	

ดินก้อนน้อนคอยจ้องมองแผ่นฟ้า
ชมเวหาเวิ้งวุ้งทุ่งสดใส
ประเดี๋ยวเดียวหมอกมืดจืดทันใด	
ฝนพรำในใจดินถิ่นต่ำสกุล

เจ้าดินน้อยลอยล่องตามคลองคลื่น	
น่าสะอื้นสงสารเจ้าเศร้าเกื้อหนุน
ร่างเหลวแหลกแยกสลายกลายเป็นจุน	
ด้วยสิ้นบุญล่องไปในสายชล

กระแสธารผ่านเชี่ยวไม่เกลียวกลับ	
พาดินลับล่องแล้วกับแก้วฝน
ยามยลยินถิ่นน้ำช้ำกลม		
ยิ่งต่ำตนตกใต้ท้องสายธาร
                                                

                                                             นาย     ทานพอ