ส่งกำลังใจให้เพื่อนคนไกล "Silver Snitch "

ทะเลใจ

หนึ่งบทกลอนแทนใจคนไกลห่าง
ระยะทางขวางกั้นแค่ชั้นฟ้า
แต่มิอาจห้ามห่วงใยในแววตา
ผ่านดาราที่เรียงรายปลายฟ้าไกล

เธอเจ็บป่วยแค่ร่างกายที่พ่ายแพ้
และอ่อนแอเพียงภายนอกหรอกรู้ไหม
เพราะเข้มแข็งมากมายภายในใจ
จากห่วงใยเพื่อนผองพี่น้องมี

สู้ไว้นะจะเคียงข้างไม่ร้างถอย
จะอยู่คอยเป็นกำลังใจในตอนนี้
ส่งรอยยิ้มความห่วงหาว่าหวังดี
อ้อมแขนมีจะโอบกอดตลอดไป




กำลังใจ แด่เพื่อนคนไกล   " Silver Snitch "  
ตอนนี้เธอไม่สบาย เธอส่งข่าวมาว่าเธอต้องเข้าผ่าตัดสองครั้ง
ตอนนี้เธอผ่าตัดไปแล้วหนึ่งครั้ง และรอให้ร่างกายเธอแข็งแรงขึ้นอีกหน่อย
หมอจะนัดอีกครั้งนึง เธอฝากอีกว่า " คิดถึงเพื่อนเพื่อนที่บ้านกลอนทุกคน "
หากเธอสุขภาพดีขึ้นแล้วจะกลับมาเยี่ยมเยือนอีกครั้ง *^  ^*

				

ไม่ต้องมาย้ำ

ทะเลใจ

สอบตก

ทะเลใจ

เขียนสมัครรักไว้ในชั้นเรียน
เฝ้าพากเพียรตั้งใจในยามสอน
ทั้งคำรักทั้งคำหวานหว่านก่อนนอน
ทั้งเสียงอ้อนเวลาไกลให้คำนึง

สอบผ่านชั้นอนุบาลบ้านแห่งรัก
ก้าวพ้นหลักของห้วงช่วงคิดถึง
จากไม่รู้เปลี่ยนเป็นรู้ครูลึกซึ้ง
เปลี่ยนเป็นหนึ่งห้องใจห่วงใยมี

แต่เลื่อนชั้นได้ไม่นานหวานเป็นขม
รักติดลมจมติดรอเธอก็หนี
ปล่อยให้ฉันต้องเคว้งคว้างกลางฤดี
ปล่อยตามมีตามเกิดเตลิดไป

ถึงเวลาเข้าชั้นฉันต้องสอบ
เหลือแต่หอบความเจ็บช้ำซ้ำหวั่นไหว
มีน้ำตาตอบคำถามยามช้ำใจ
เกรดที่ได้คือติดศูนย์คูณความตรม				

ขอบคุณเธออีกครั้ง

ทะเลใจ

โลกสร้างฉันขึ้นมาเพื่อเป็นของเธอ
ฟ้าจึงนำทางให้มาเจอกับเธอผู้ชายที่แสนดี
สิ่งที่ขาดหายไปเธอเข้ามาเติมทุกที
เรื่องร้ายมากมายที่มีเธอคอยแบ่งเบาทุกเวลา

เพราะหัวใจของเราที่ผูกพัน
จึงเปลี่ยนให้ฝันเป็นจริงขึ้นมา
ให้คนที่เคยร้องไห้มีแต่น้ำตา
เปลี่ยนเป็นคนที่มีค่ามากมาย

ขอบคุณเธออีกครั้งที่รักกัน
ส่องทางเดินที่ฉันเคยมืดมนให้จางหาย
อ้อมแขนอุ่นอุ่นจากเธอช่วยทำให้ผ่อนคลาย
ความหนาวรอบรอบกายมลายจางไป

ขอบคุณเธออีกครั้งที่รักกัน
โปรดอย่าได้ปล่อยมือเธอจากฉันไปหาใคร
หนทางข้างหน้าไม่ว่าจะเป็นอย่างไร
ฉันจะจับมือเธอไว้และไปด้วยกัน				

ไร้คำตอบ

ทะเลใจ

คำว่ารักเคยถามเธอเสมอเสมอ
แต่คำตอบก็คือเธอทำเป็นเงียบเฉย
อ้างว่าไม่รู้ทุกทุกครั้งเลี่ยงทุกทีอย่างเคยเคย
สรุปแล้วก็เลยยังไร้คำตอบอยู่ทุกวัน

วันไหนหากฉันทำเป็นเงียบเงียบเย็นชา
เธอก็หงุดหงิดทำหน้าบึ้งบึ้งอยู่แบบนั้น
วันไหนยิ้มแย้มออดอ้อนเธอสารพัน
กับพลักไสออกให้ไกลไกลกันมันเลยทำให้ไม่เข้าใจ

พอเราทำเป็นห่วงใยเข้าหน่อยเดียว
บอกอย่ายุ่งเกี่ยวสักวันจะได้ไหม
พอเราแกล้งปล่อยปะละเลยไม่ใส่ใจ
กลับโมโหซะยกใหญ่จนต้องไปง้อขอคืนดี

เลยสรุปไม่ได้ว่าตกลงเธอรักหรือไม่รัก
ฉันเริ่มชักจะเหนื่อยใจอยากก้าวเท้าออกเดินหนี
แต่พอเห็นแววตาเหงาเหงาก็เลิกล้มซะทุกที
เฮ่อ ..... ตกลงจะไร้คำตอบแบบนี้ไปอีกนานสักเท่าไร