2 กรกฎาคม 2551 13:00 น.

ฝากถึงกิ่งโศก

หากพื้นที่หัวใจใช้เพาะปลูก
ผลของลูกความโศกเศร้าเป็นเจ้าที่
รอยยิ้มแต้มเหือดหายคล้ายไม่มี
ปุ๋ยชั้นดีคือน้ำตารอยอาลัย

คงจะมีคนเศร้าเป็นเจ้าของ
น้ำตานองกับเรื่องเก่าที่เร้าไหว
รอยแผลเป็นเจ็บช้ำซ้ำหัวใจ
ตกอยู่ใต้กิ่งโศกโลกมืดมน

ถ้าหากฉันขอเพาะปลูกผูกสัมพันธ์
ด้วยใจมั่นความห่วงใยให้อีกหน
จะรับไหมหนอเพื่อนแท้แค่อีกคน
ลบรอยหม่นให้เลือนลางจางหายไป

แต่งแต้มกิ่งแซมรอยยิ้มที่อิ่มเอม
ความปรีเปรมของความสุขคอยรุกใกล้
แผ่ขยายเมล็ดพันธุ์ด้วยหัวใจ
จะรับไหมพิจารณาตอบมาที





==============================
= กิ่งเอยกิ่งโศก                                         =
=ใช่ว่าโลกจะมีแต่ความทุกข์เศร้า            =
=เปิดประตูหัวใจค่อยค่อยลืมเรื่องเก่าเก่า  =
=ความเจ็บอาจบรรเทาได้สักวัน               =
==============================



ปล : บทกลอนบทนี้ใช้เวลาเขียนค่อนข้างนาน ( ถึงแม้มันจะเหมือนว่าไม่น่าจะนานก็ตามที )
เพราะว่าเป็นคนชอบเขียนกลอนเปล่า ( จะบอกว่าไม่ถนัดเขียนกลอนแปดก็ได้ )
นาน ๆ กลอนแปดที่เป็นรูปเป็นร่างเป็นเรื่องเป็นราวถึงจะโผล่มาสักครั้ง
ถ้าผิดพลาดประการใดก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ คุณกิ่งโศก  (=^_^=)
ปลสอง : ผ่านความเห็นชอบจากค้างคาวคืนคลอน บอกว่า พอใช้ได้ ( เป็นครั้งแรกที่พี่แกอ่านแล้วผ่านเลยไม่ต้องแก้ไขข้อความ อิ อิ

2202

love

comment

28 มิถุนายน 2551 17:43 น.

เพราะเธอ ....คือลมหายใจ

ทะเลใจ

อยากบอกให้เธอรู้ว่าฉันรักเธอ
เป็นแบบนี้สม่ำเสมอไม่ว่าวันไหนไหน
ถึงแม้มันอาจจะไม่ใช่คำสำคัญกับเธอสักเท่าไหร่
แต่ฉันอยากบอกเธอให้รู้เอาไว้เท่านั้นเอง..คนดี

อยากบอกออกไปเป็นล้านล้านครั้ง
และอยากย้ำให้เธอรับฟังฉันคนนี้
ว่าจะรักและรักเธอเท่าที่ลมหายใจฉันมี
และจะรักกับเธอแบบนี้ตลอดไป

ไม่มีเลยแม้สักวันที่จะไม่คิดถึง
เธอยังเป็นที่หนึ่งและทุกอย่างในหัวใจ
ไม่ว่าจะวันนี้หรือว่าวันไหนไหน
เคยรักเธอมากเท่าไหร่ก็ยังรักเรื่อยไป..ฉันสัญญา

เพราะรู้ดีว่าเธอห่วงใยฉันทุกลมหายใจ
ไม่ว่าจะอยู่ที่ใดหรือห่างไกลไม่พบหน้า
เธอไม่เคยปล่อยให้ฉันเหงาใจสักเวลา
และมีรอยยิ้มอบอุ่นคอยซับน้ำตายามร้าวราน

ไม่ว่าวันไหนฉันจะมีแต่เธอเท่านั้น
จะในความจริงหรือความฝันก็ยังแสนหวาน
จะรักเธอตลอดไปตราบนานเท่านาน
และตลอดกาลเพราะเธอคือลมหายใจที่ฉันมี

2588

love

comment

25 มิถุนายน 2551 12:37 น.

ความรัก...

ทะเลใจ

ความรักบางครั้งทำให้ฉันต้องร้องไห้
เพราะความรู้สึกหวั่นไหวในบางอย่าง
รู้สึกไม่มั่นคงในบางช่วงของเส้นทาง
ไม่รู้ว่าจะก้าวย่างต่อไปได้อย่างไร

ความรักบางครั้งทำให้ฉันมีความสุข
แม้เจอเรื่องร้ายร้ายทำให้ทุกข์มากมายสักแค่ไหน
เพียงมีบางคนกุมมือโอบกระชับให้ซบไหล่
น้ำตาที่รินไหลก็เหือดแห้งหายไปในทันที

ความรักบางครั้งทำให้ฉันสับสน
คิดทบทวนวกวนอยู่กับที่
ทำอะไรอะไรติดขัดไม่เป็นไปอย่างใจอยากมี
ยิ่งเดินหาเหมือนกับมันวิ่งหนีไปแสนไกล

ความรักบางครั้งทำให้ฉันนิ่งสงบ
หยุดและสยบความรู้สึกฟุ้งซ่านได้
เพียงหลับตาเบาเบาเคียงข้างกับคนที่เข้าใจ
กระชับกอดมอบอุ่นไอด้วยห่วงใยที่มี