10 กุมภาพันธ์ 2549 11:53 น.

เหงา.....ไม่เข้าใจ

กับความเหงาเคยเข้าใจในทุกครั้ง
ไม่จริงจังซ้ำมองผ่านความหวานชื่น
เพราะมีดาวมีพระจันทร์ตะวันยืน
ยิ้มระรื่นให้ความเหงาที่เข้าใจ

แต่วันนี้การเดินทางกับอ้างว้าง
ยิ้มจางจางกับไม่มีฤดีไหว
กลางวันทำงานสานกลางคืนนั่งทำใจ
มองหาใครคนคนดีไม่มีมา

เพิ่งมารู้สึกตัวกลัวใจตน
ทั้งสับสนวุ่นวายคลายเสน่หา
ใจว่างว่างที่เปล่าเปล่าเหงาอุรา
กลัวเจียนบ้านั่งบนคานนานเกินไป

ตะโกนดังดัง ไม่อยากนั่งบนคาน 
มันมีอาการอยากเกี่ยวก้อยกับใคร 
บางทีคนเราก็แอบเหงาไม่เข้าใจ 
กำลังอยากมีใครไว้ให้กอด












แรงบันดาลใจอ่ะ ...



เหงา... ไม่เข้าใจ - บาว ปาน

รถไม่มีคนขี่ น้ำไม่มีปลาเกิด 
เหล้าไม่มีที่เปิด คิดคิดดูเอาเถิด มันเสียชาติเกิดแท้แท้
แขนไม่มีคนเกี่ยว นึกว่าเดี๋ยวได้แน่ 
เผลอแป๊บเดียวก็แก่ อยากมีคนดูแล เพิ่งรู้ว่าสายเกินไป

* ไม่ได้หยิ่งจริงๆ มันยังไม่เจอะกับเขา 
ไม่มีใครเอา มันเลยต้องเหงาเข้าใจ
หน้าต่างประตู มาดูยังเปิดเอาไว้ ให้คนที่อยากเข้ามา

** กลางวันทำงาน กลางคืนนั่งทำใจ เวลาเจอใครมีแฟนก็อิจฉา
คนดีคนใดก็ไม่เห็นมีมา ทำไมหายากเย็น เข็ญใจ
ตะโกนดังดัง ไม่อยากนั่งบนคาน มันมีอาการอยากเกี่ยวก้อยกับใคร 
บางทีคนเราก็แอบเหงาไม่เข้าใจ กำลังอยากมีใครไว้ให้กอด

ของก็ขึ้นราคา หาไม่พอค่าจ่าย 
หารสองคนพอได้ ช่วยช่วยแชร์กันไป ได้ช่วยกันจ่ายช่วยรับนะ
เที่ยวทุกคืนรึเปล่า เขาว่าเมาให้หลับ 
หาสักคนช่วยขับ เผื่อคออ่อนคอพับ จะได้ถึงบ้านปลอดภัย นะจ๊ะ

ซ้ำ * , **

อยู่คนเดียวมันเหงาเท่าไหร่ ดีกว่าคนใจร้ายเข้ามา 
มาทำให้เจ็บ ให้มีน้ำตาให้ผิดหวังฟรีฟรี 

เพราะเราเกิดมากับใจที่เหนื่อยล้า เพื่อตามหาที่พักพิงใจที่ใครสักคน
เมื่อค่ำคืนที่มันเหงาได้ผ่านพ้น เราจะพบกับรุ่งเช้าอันอำไพ

ซ้ำ **

1768

love

comment

7 กุมภาพันธ์ 2549 07:06 น.

เส้นทางระหว่างเรา

ทะเลใจ

เธอบอกรักฉันทุกวันจนชาชิน
ฉันได้ยินเธอห่วงใยฉันไม่ว่าจะไปไหน
เธอหวังดีทุกย่างก้าวที่ฉันเดินออกไป
แต่ฉันไร้ซึ่งเยื้อใยจะให้เธอ

ฉันรักเขาเสมอไม่เคยเปลี่ยน
ยังวนเวียนคิดถึงด้วยความพร่ำเพ้อ
ห่วงใยทุกขณะหายใจเฝ้าละเมอ
แต่เขาเย็นชาเสมอกับความรักที่ฉันมี

เขารักใครคนนั้นเท่าชีวิตฉันเองก็รับรู้
เขาเฝ้าดูความเป็นไปเหมือนฉันคนนี้
สิ่งที่ใครคนนั้นให้ก็เหมือนเขาที่มี
ให้กับฉันคนนี้คือความเย็นชาทั้งหัวใจ

เธอพร่ำบอกเมื่อไหร่ฉันจะรัก
หยุดจมปรักกับคนที่ใจไม่หวั่นไหว
เมื่อไหร่ฉันจะเปิดประตูหัวใจ
ให้เธอก้าวเข้าไปดูแลใจที่อ่อนแอ

ฉันพร่ำบอกเมื่อไหร่เขาจะรักฉัน
หรือไหวหวั่นกับคนที่เขานั้นปรับแพ้
เมื่อไหร่เขาจะมีฉันบ้างในความอ่อนแอ
และให้ฉันเป็นคนดูแลเขายามท้อใจ

เขาบอกฉันเมื่อไหร่ใครคนนั้นจะรักเขาสักที
กับความหวังดีที่ใจเขานั้นมีให้
เมื่อไหร่ยามใครคนนั้นพ่ายแพ้ อ่อนแอและหวั่นไหว
จะให้เขานั้นเข้าใกล้เพื่อซับน้ำตา

เธอร้องไห้ด้วยความเจ็บช้ำ
กับการกระทำที่ฉันให้มานานช้า
เธอยืนมองแม้จะมีหยาดน้ำตา
แต่กลับยิ้มเริงร่าเมื่อฉันสบตายามหวั่นไหว

ฉันเก็บกลืนความรู้สึกที่นึกคิด
ไว้สุดชีวิตยามที่เขานั้นพลักไส
เมื่อเขาเย็นชามีน้ำตาเกินห้ามใจ
แต่ยอมแพ้ทุกครั้งไปยามเขาหันมาเพื่อขอบคุณ

ความเหน็บหนาวในรอยความช้ำที่เจ็บปวดทรมาน
ความสงสารที่มีให้ในรอยน้ำตาอุ่น
เธอรักฉันฉันรักเขาเขารักใครที่เจอจุน
ให้อ้อมกอดและตักหนุนเพียงในความฝันที่เราเจอในค่ำคืน

ทั้งที่ใจอยากให้คนที่เรารักคือคนที่รักเรา
เพื่อกลบเกลื่อนความเศร้าที่ใจได้พร่ำเพ้อและทนฝืน
แต่วันนี้ได้เจอเพียงคนที่ปัดความรักให้กลับคืน
เพื่อให้เธอฉันและเขากล่ำกลืนในหัวใจ

1090

love

comment

31 มกราคม 2549 07:24 น.