6 มีนาคม 2550 12:26 น.

ร้องไห้เถอะนะ

ร้องไห้เถอะนะคนดีหากเจ็บช้ำ
อย่ากลืนกล้ำน้ำตาไว้ปล่อยให้ไหล
หากเหนื่อยนักพักสักหน่อยแล้วค่อยไป
มีอุ่นไออยู่ตรงนี้ที่เฝ้ารอ

ฉันก็เคยเช่นกันรักทำเจ็บ
ใจหนาวเหน็บปวดสั่นและหวั่นท้อ
เขามาพรากจากไปทิ้งไว้น้ำตาคลอ
แม้คำขอเขาไม่แลและแคร์เรา

เมื่อเขาไม่รักและพลักไส
เอาใจไปให้คนอื่นทำให้เศร้า
เจ็บที่มีมันไม่เคยได้บรรเทา
เจ็บปวดร้าวกับความเหงาที่ไม่คุ้นเคย

แต่เธอจะเชื่อไหมหากสักวัน
สิ่งที่เป็นอยู่นั้นมันจะชาเฉย
เพราะว่ากาลเวลาที่ผ่านเลย
มันจะทำให้เราเอ่ยถึงมันเป็นเรื่องธรรมดา

ร้องไห้เถอะนะในวันนี้
ทุกสิ่งที่มีฉันจะช่วยรักษา
จะอยู่ใกล้ใกล้ปลอบโยนทุกเวลา
และทุกหยดน้ำตาฉันจะซับมันให้หายไป

ฉันก็เคยรู้สึก..........เช่นกัน

1364

love

comment

2 มีนาคม 2550 12:58 น.

ทบทวนอีกครั้ง

ทะเลใจ

ฉันขอก้าวถอยหลังสักครั้งจะได้ไหม
ขอทบทวนหัวใจฉันให้ดีอีกสักครั้ง
เพื่อปัดเป่าความกลัวจากความรักเก่าที่มันพัง
เพราะมันยังคงฝังอยู่ในส่วนลึกของหัวใจ

ใช่ว่าฉันไม่อยากรักเธอหรอกนะคนดี
แต่เพียงเพราะฉันยังมีความหวั่นไหว
และฉันเองก็ยังคงไม่ค่อยจะแน่ใจ
ในความเป็นไประหว่างเราที่ผ่านมา

เพราะเธอเองไม่เคยบอกฉันสักครั้งว่ารัก
เพียงย้ำเน้นหนักว่าห่วงใยเป็นนักหนา
อยากปลอบโยนฉันทุกครั้งที่ร้องไห้มีน้ำตา
ให้ซบลงบนบ่าในวันที่ท้อและอ่อนล้าหมดกำลัง

ฉันขอถอยห่างไปอีกสักก้าว
ทบทวนเรื่องราวที่เธอทำให้มีความหวัง
ก่อนที่เริ่มใหม่ให้หัวใจที่มันพัง
กลับมาดีอีกครั้ง ... ฉันขอได้ไหมเธอ

1673

love

comment

28 กุมภาพันธ์ 2550 15:58 น.

หรือแค่ขำ ขำ

ทะเลใจ

เธอเอาความรักของฉันมาล้อเล่น
เห็นฉันเป็นตุ๊กตาหรือสิ่งของ
แกล้งว่าห่วงแกล้งบอกไว้คอยเฝ้ามอง
ให้ฉันจองห้องใจด้วยห่วงใย

เธอจะรักหรือไม่รักชักไม่แน่
เธอนั้นแคร์ฉันหรือไม่มันหวั่นไหว
หากไม่รักบอกออกมาฉันจะไป
จะไม่ให้เธอล้อเล่นให้เจ็บชา

เธอก็รู้ฉันอ่อนไหวกับเธอมาก
และหลายหลากความคิดถึงที่ส่งหา
ไม่พบเจอเธอเงียบหายบางเวลา
ฉันแทบบ้าเพราะห่วงเธอทั้งหัวใจ

แต่วันนี้ฉันได้รับเพียง ขำขำ เธอทำอยู่
ฉันไม่รู้ในความจริงมีแค่ไหน
สิ่งที่มีเธอล้อเล่น...หรือ...จริงใจ
อย่าปล่อยให้ฉันเจ็บ....เลยนะเธอ

1038

love

comment

27 กุมภาพันธ์ 2550 16:08 น.

มีบ้างไหม ใครคนนั้น

ทะเลใจ

ฉันเคยร้องไห้เพราะว่าผิดหวัง
ความรักที่มันพังไม่เป็นท่า
มากมายความเสียใจและน้ำตา
มันเจ็บเกินกว่าจะบอกใครให้เข้าใจ

จากวันนั้นฉันสร้างเกราะมากำบัง
เสริมพลังให้ตัวเองไม่รับรู้ความอ่อนไหว
แม้มีสะพานที่ทอดผ่านมามากเพียงใด
ฉันก็ยังคงไม่รับใครเข้ามาสักที

แต่ฉันมันก็เป็นคนธรรมดาที่มีความเหงา
ที่ต้องเศร้าอยู่กับหัวใจที่ว่างเปล่าตรงนี้
บางครั้งก็อยากมีใครสักคนมาใยดี
มอบความรู้สึกว่ารักให้ฉันมีความหวังเดินต่อไป

ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่า
จะเสาะหาคนคนนั้นได้ที่ไหน
เพราะมองรอบตัวและหัวใจ
ก็ยังไม่เห็นมีใครเลยสักคน

1185

love

comment

24 กุมภาพันธ์ 2550 06:48 น.