4 กุมภาพันธ์ 2546 21:34 น.
ทะเลสีน้ำเงิน
ฉันคือ เม็ดทรายร้าว
เพียงสายลมเบาๆก็ปลิวไหว
อ้างว้าง...เกินกว่าใคร
บอบช้ำกว่าสิ่งใดจะเยียวยา
ฉันจึงเจ็บหนักอยู่ที่นี่
ฟังเสียงคลื่นที่มีอย่างเหว่ว้า
และหลั่งรินน้ำใสในสองตา
ให้ไหลมา...แข่งน้ำเค็ม เต็มทะเล
4 กุมภาพันธ์ 2546 21:22 น.
ทะเลสีน้ำเงิน
ถ้าโลกนี้ไม่มีทะเล
ฉันจะเอาน้ำตาไปเทได้ที่ไหน
ในโลกนี้ยังจะมีแห่งใด
ที่รองน้ำตาฉันที่รินไหล ได้พอ
เมื่อความร้าวรนยังล้นอก
ให้หัวใจไหวสะทก จนทุกข์ท้อ
พลักทุกหยาดหยดน้ำตาให้พล่าคลอ
แล้วที่ไหนยังจะพอให้ซับน้ำตา
4 กุมภาพันธ์ 2546 21:16 น.
ทะเลสีน้ำเงิน
เม็ดทรายกับฟองคลื่น
ปลุกหัวใจให้ตื่นอย่างช้าๆ
ต้นมะพร้าวมากมาย สุดสายตา
คือ รางวัลที่คนเหงา พอจะหา พอจะมี
ลมแรง กับ แดดร้อน
ดื่มน้ำมะพร้าวอ่อน ฉันผูกเปลนอนตรงนี้
ท่ามกลางธรรมชาติ อากาศก็ดี
เสียแต่ว่าความรักไม่มี ที่หัวใจ
4 กุมภาพันธ์ 2546 21:06 น.
ทะเลสีน้ำเงิน
ในความเป็นทะเล
แปรปรวน รวนเร เป็นร้อยหน
เช่นเดียวกับความเป็นคนของบางคน
ก็ยืนอยู่บนความวกวน และลวงตา
คน...ให้ความรัก ให้ความหวัง
ทะเล...ซัดคลื่นเข้าหาฝั่งอย่างช้าๆ
คลื่นซัดสาด แล้วเลือนลา
คนให้รักมา...แล้วเอาคืน
4 กุมภาพันธ์ 2546 20:58 น.
ทะเลสีน้ำเงิน
ร้องเพลงแห่งความรักกับท้องฟ้า
เสียงคลื่นผ่านเข้ามา...กลายเป็นเพลงเหงา
แล้วน้ำตาก็รินไหลอย่างแผ่วเบา
บนความว่างเปล่า...ไม่เห็นใคร
อยากมีเธออยู่ข้างๆ
อย่างน้อยคงไม่อ้างว้างหม่นไหม้
แล้วเพลงแห่งความรัก ระหว่างใจ
ก็คงไม่ปนเสียงน้ำตา
ลมทะเลโชยพัดมาทดแทน
กอดตัวเองด้วยอ้อมแขนที่ไร้ค่า
แล้วก็มีเพียงบทเพลงแห่งน้ำตา
ที่ยังบรรเลงเพื่อเข่นฆ่า...หัวใจตัวเอง
หน้าส่วนตัว
642
