31 พฤษภาคม 2545 01:50 น.
ทะเลขวัญ
ที่รัก......
วันนี้หลังเลิกงาน..ผมรีบตรงดิ่งกลับมายังห้องที่คอนโด..ของเรา.....
เพื่อมายืนนิ่ง..ตัวชา..ใจหาย..ราวร่วงหล่น.....
ผมรู้ด้วยสัญชาตญาน..ว่า..คุณจากผมไปแล้ว..
และหนนี้..คุณจะไม่กลับมาอีก.....
เหมือนดังคำพูดสุดท้ายของคุณ..
ก่อนที่ผมจะผลุนผลัน..ออกไประงับอารมณ์
หลังจากที่เรามีปากเสียงกัน..รุนแรง..เมื่อคืนก่อน......
คุณขู่ผมว่า..ถ้าผมก้าวเดินออกไปจากคุณ..ในวันนี้..
ผมจะไม่มีโอกาส..แม้จะกล่าวคำว่าเสียใจ..และขอโทษ.
.ต่อหน้าคุณอีกตราบจนชั่วชีวิต.........
นาทีนี้....ผมเข้าใจแล้ว...และผมกำลังสับสนอย่างที่สุด.......
ผมไม่อยากเชื่อเลยว่า..
ระยะเวลา..เจ็ดปี...ที่เรารักกันนั้น..
คุณจะกล้าตัดสินใจเด็ดขาด..เลิกรา
แค่ชั่วไม่กี่นาที...เพื่อเดินไปจากชีวิตผมทั้งชีวิต.......
ใช่...ผมยอมรับ....ผมทำผิดพลาดไปแล้ว.
.อย่างไม่น่าให้อภัย....
คุณก็รู้ดี......ผมยังรักคุณอยู่.....
และรักมาก..เกินจะบอก..เหลือจะกล่าว.....
เหนือคำว่ารัก...คือความเข้าใจของเราสอง...
.ที่มีตำนาน..ของความผูกพัน..เสียสละ..มายาวนานเหลือเกิน...........
อารมณ์ชั่ววูบ..ที่คงเป็นอุทาหรณ์สอนใจ..
ชั่วชีวิตของผม......ให้จดจำ......
ผมหลงทางไปไม่กี่อาทิตย์....
กับเปลือกของสาวสวยเพื่อนร่วมงาน..ที่ดูเปรี้ยว..เร้าใจ..
และน่าหลงใหล..ให้ค้นหาตามติด..
ในมนต์พิศวาส บาดจิต..บาดใจ..
ที่เขาหว่านเสน่ห์หยิบยื่นให้ผม
หัวปักหัวปำ...ด้วยคิดว่านั่นคือ..
ความแปลกใหม่ที่น่าลิ้มลอง..
ท้าทายกายใจให้ชายชาตรีเร่าร้อนรุนแรง
อยากกลายร่างเป็นผู้พิชิตเชย.....ชม....
ผมเพิ่งค้นพบความจริงว่า..ในความรัก.
.แม้มีความใคร่ย่อมไปกันได้สวยสดงดงาม.....แต่........
ถ้าเพียง%E
29 พฤษภาคม 2545 22:11 น.
ทะเลขวัญ
ฉันกลับมาพัทยาอีกคราครั้ง ในวันนี้......
ตึกที่พักนี้ เป็นชั้นที่สิบสอง..ตั้งอยู่บนเนินผา..
29 พฤษภาคม 2545 21:10 น.
ทะเลขวัญ
ฉันกำลังเปิดCDเพลงนี้จากเสียงนุ่มละมุนของพี่แจ้ฟังซ้ำแล้วซ้ำเล่า..
14 พฤษภาคม 2545 00:04 น.
ทะเลขวัญ
ดอกคูนจ๋าร่วงพราวหายไปไหน
หน้าส่วนตัว
691
