29 กรกฎาคม 2545 23:20 น.
ทองดรินทร์
ทะเล คนกล้า ฟ้ากว้าง อ้างว้างเพียงกันฉันเห็น
ภูเขา ตะวัน จันทร์เพ็ญ โดนเด่น แต่ว่าเดียวดาย
29 กรกฎาคม 2545 23:08 น.
ทองดรินทร์
ค่ำคืนนี้นอนคนเดียวให้เปลี่ยวจิต จึงหวนคิดหวนคนึงถึงความหลัง
เคยรักเธออยู่ดี ดี ก็มาพัง จนสิ้นหวังและท้อต่อใจตน
ครั้งมีเธอร่วมเตียงเคียงใกล้ชิด ไม่เปลี่ยวจิตเปลี่ยวใจได้คลายเหงา
และเคยคิดว่าโลกนี้มีเพียงเรา จึงไม่เศร้า เหงาระทมและเดียวดาย
เธอจากไปใช่สิฟ้ามาลิขิต เธอจะคิดถึงเราบ้างไหมหนอ
เธอจากไปใจฉันเศร้าน้ำตาคลอ ได้แต่รอรักไหม่ไม่ระทม
วันเวลาผันผ่านเนินนานนัก จะหากรักจริงใจจากใครนั้น
ฉันยังอยู่กับความหลังที่พังผลัน ว่าเธออยู่เคียงกันเหมือนวันวาน
แต่ความจริงมันไม่ใช่อย่างที่คิด ฟ้าลิขิตเธอจากไปไกลเกินฝัน
พยายามแล้วให้เรามาเคียงกัน ไม่มีวันที่หวนคืนอย่าฝืนเลย
29 กรกฎาคม 2545 22:57 น.
ทองดรินทร์
ฉัน.......ยังรอ.....รอ....การกลับมา
รอ รอ รอ ได้อย่างไร้ค่า
เพราะไม่รู้เธอจะกลับมาเมื่อใด
รอ จากเช้าแล้วค่ำ และมืดไป
ก็ไม่มีวี่แววคนไกลจะกลับมา
ฉัน...ยังคงอยู่กับความเหงา
ปะปนความเศร้าเรื่อยไป
หากยังทน รอ ได้จะทนไป
จบสิ้นวัน รอ คือเมื่อใด
(เธอตอบได้ไหมคนดี)
เพราะหัวใจฉันยังรักเธอ
29 กรกฎาคม 2545 22:47 น.
ทองดรินทร์
มองทะเลหัวใจฉันไหวหวั่น
คลื่นซัดสาดกระทบกันน่าหวั่นไหว
ทอดสายตามองท้องฟ้าอันกว้างไกล
เขาสูงใหญ่ตั้งเด่นก็เดียวดาย
หัวใจข้าตอนนี้ไม่แตกต่าง
ระยะทางห่างไกลน่าใจหาย
ตอนนี้หนาอยากมีเธอมาเคียงกาย
คงสบายหลับอุ่นในนิทรา
29 กรกฎาคม 2545 22:42 น.
ทองดรินทร์
ระยะทางห่างไกลใจไหวหวั่น คิดถึงฉันสักหน่อยจะได้ใหม
ส่วนตัวเราคิดถึงเจ้าอยู่ร่ำไป อยากจะบอกเอาไว้คิดถึงเธอ
คิดถึงเธอรู้ใหมใจจะขาด แต่ไม่อาจไปหาได้คลายคิดถึง
อยากให้รู้หัวใจฉันนั้นคนึง เฝ้าคิดถึงแต่เธอเสมอมา
ขอขอบใจที่ให้ไมตรีจิต สำหรับมิตรห่างไกลได้คลายเหงา
ขอขอบคุณกับความรักที่ให้เรา ชีวิตนี้ที่เคยเศร้าได้เจือจาง
หน้าส่วนตัว
1850
