9 กรกฎาคม 2548 10:47 น.
ทวิชา
น้ำคำที่เอ่ยเอื้อน
มิรู้เลือนหวานไม่หาย
น้ำคำที่จับใจ
มิรู้คลายวายอาวรณ์
น้ำคำที่เพราะพริ้ง
มิรู้ยิ่งวายอาวรณ์
น้ำคำที่เฝ้าอ้อน
สะท้อนจิตคิดถึงเธอ
8 กรกฎาคม 2548 16:05 น.
ทวิชา
คือความรักความหวังแห่งชีวิต
คือดวงจิตดวงใจที่ใฝ่หา
คือน้ำใจน้ำมิตรแห่งกัลยา
คือแก้วตาแก้วใจไม่ลืมเลือน
8 กรกฎาคม 2548 16:03 น.
ทวิชา
สักวาว่าฝนกับความรัก
ประหลาดนักเมื่อหวนคำนึงหา
แม้ยามไกลสุดไกลในสายตา
ก็เหมือนว่าประหนึ่งใกล้เคียงกัน
แม้ยามตื่นก็ยังคงเฝ้าเพ้อ
แม้ยามนอนก็ละเมอในความฝัน
เฝ้ารอคอยพบเจอทุกคืนวัน
ได้แค่นั้นก็ยังสุขใจเอย
8 กรกฎาคม 2548 16:01 น.
ทวิชา
อยู่กับตัวเอง
อยู่กับความรู้สึก
อยู่กับความเงียบเหงา
กับเสียงกระซิบเบา ๆ ของหัวใจ
จะมีใครเข้าใจ
จะมีใครห่วงใย
จะมีไหมสักคน จะมีสักคนไหม
เฝ้าแต่ถาม ถามตัวเองเสมอ
ทุกวันนี้ เรารักใคร
เพื่ออะไร และทำไม
ค้น ค้น ค้น หาในหัวใจ
พบอะไรมากมาย
ทั้งสุข ทุกข์ เศร้า เหงา
แต่พอค้นดูให้ดี
กลับไม่พบอะไร
เหลือไว้เพียงใจที่เปลี่ยวเหงา
กับความว่างเปล่าในหัวใจ
28 พฤษภาคม 2548 15:00 น.
ทวิชา
ตามหัวใจไปไกลสุดขอบฟ้า
ฝากกลอนมาบอกเธอว่าคิดถึง
ฝากลมวอนร่ำร้องเฝ้ารำพึง
ฝากคำซึ้งถึงเธอที่อยู่ไกล
เฝ้านับวันนับเดือนที่เคลื่อนคล้อย
ยังคงคอยเธอกลับมาไม่ห่างหาย
ถึงแม้เราจะห่างเพียงก็แค่กาย
แต่ดวงใจสองเราไม่ห่างกัน
หน้าส่วนตัว
732
