25 ตุลาคม 2547 22:36 น.
ทรายกะทะเล
คนรวยก็รวยล้นฟ้า
คนจนหนาตาหนาหู
คนในอยากออกคนนอกอยากดู
หดหู่เสียใจ ที่ได้เห็นจริงจริง
มีแพะรับบาปจำนวนมากมาย
กองก่ายป่ายปีนวิ่งหนีผีสิง
หยุดเสียทีชนเผ่าที่เป็นเหมือนลิง
โปรดอย่าทิ้งบ้านเมืองตนเอง
**********************************************
ได้โปรดเถิด รัก ชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์ แผ่นดินเกิดของท่าน
ขอ นำจากบทสวดมนต์ของ คาถา อัญเชิญ สมเด็จพระนเรศวรมหาราช
ตั้ง นะโม สามจบ
อิติจิตตัง, เอหิ, เทวะตาหิ จะมหาเตโช นะระปูชิโต โสระโส ปัจจะยา ทิปปะติ นะเรโส จะ มหาราชา เมตตา จะ กะโรติ มหาลาภัง จะ ทาโสตถี ภะวันตุเม
ขอให้ทุกท่านจงมีความสุขด้วยหร้อมกันเทอญ
อันอ้งคารสังขาร ของกูนี้
บัดนี้ผ่านสี่ร้อยปี หามีไม่
ถึงกาย กู ตัวกู จะจากไป
วิญญาณไซร้ยังอยู่ คู่แผ่นดิน
ก็แผ่นดินผืนนี้ หรือมิใช่
ที่กูสู้กู้ไว้ ให้ลูกหลาน
บัดนี้เหลน โหลนอยู่ สุขมานาน
ถึงปราศปราณญาณยังอยู่ คู่พวกมึง
กู........สู้กู้แผ่นดินไว้ ให้อิสระ
นำคนไทยสู่ชัยชนะ มิรู้สิ้น
ถึงตัวตาย (ไป) รักษ์ไว้ ซึ่งแผ่นดิน
ปณิธานมีเลือน ถึงสิ้นปราณ
แผ่นดินผืนนี้มี ความศักดิ์สิทธิ์
แม้นมันผู้ใดคิดมุ่งร้าย ต้องตายสิ้น
เหตุเพราะกูผู้กอบกู้ กู้แผ่นดิน
ยังดูแลตราบสิ้น ชั่วกาลนาน
กรุงศรีฯเคยคลุกคลี ด้วยสีเลือด
แผ่นดินเคยลุกเดือด เลือดโลมไหล
แต่ไทยต้องคงนาม ความเป็นไทย
ถึงไม่มีใครวิญญาณกู จะสู้ เอง
24 ตุลาคม 2547 10:39 น.
ทรายกะทะเล
คนดีฉันคิดถึง
เธอจะรู้บ้างไหม
เธอจะรู้อย่างไร
โปรดเห็นใจให้กัน
24 ตุลาคม 2547 10:36 น.
ทรายกะทะเล
ไม่มีอะไรจะทน
ไม่มีอะไรจะคิด
ไม่มีอะไรจะได้สิทธิ
ไม่มีจิตใจจะ ฟุ้ง ซ่าน
อย่าไปว่าใครเลยตามกระแส
เขาก็ทำดีที่สุดแล้วแต่จะเห็น
คุณเป็นเขาทำได้อย่างเขาหรือเปล่าเป็น
คุณทำให้เห็นก่อนที่จะปัดแข้งขาใครใคร
อย่าว่าใครให้เป็นบาปเปล่าเปล่า
ตื่นขึ้นมา ทุกที มีแต่เขาสดใส
แต่พอตื่นขึ้นมานึกถึงโลกเรา เศร้ากันเอง
คนที่เกรง เก่งไป ไม่เห็น มา
สิ..........มาทักทายกันให้เป็นมิตร
อย่าฉุกคิด ว่าเป็น ภูผามา
อย่าไปทำให้ใครเศร้านำพา
สิ่งที่ตามมาจะดีเอง ตามเพลง ในใจ..........
อวสานนี้ เป็นการจบสิ้น ของการทำเผลอ
บ้างก็เหม่อ บ้างก็ เผลอ คิดอะไร
ไม่เอาอีกแล้วคิดทำไม ทำดีไป
เดี๋ยวผลจากการให้ เป้นดี ศรีสุขตน...................ตลอดไปฯ
24 ตุลาคม 2547 10:26 น.
ทรายกะทะเล
เริ่มไม่อยาก จากไปไหน ขอลาออก
พระคุณ ท่านไม่ให้ออก บอกให้เห็น
หากหนูออกไปไกล ทำไรเป็น
อยู่ตรงนี้ บินมาเป็นนางฟ้ากัน
ดิ้อสุกขีด ยืนกราน หนูขอออก
เขาก็บอกให้กลับไปคิดใหม่ให้กลับหัน
ไปกลับบ้านพักผ่อน เดือนนึงแล้วมากัน
ใหม่มาพลันทำต่อได้ปร๋อไป
เป็นอะไรหรือจำเป็นต้องลากออก
พูดไม่ออกบอกไม่ถูกหนูปวดหลัง
โถแก้ได้อย่าหิ้วกระเป๋าให้หนักพลัน
พระคุณท่านให้ โอกาส กลับไปตรอง
ไม่ให้เซ็นต์ไรทั้งนั้น ฉุกให้คิด
สับสนจิตสับสนใจให้ผยอง
บอกพ่อว่าเขาไม่ให้ออก นอกเขตตรอง
เราเป็นคนขอพ่อทำงานกับเขาเอง
พ่อบอกว่าโดดลงมาเลยลูกรัก
มาเป็นที่พักพิง หลายปีผ่านเหนื่อยฉับเฉง
พ่อบอกมา ลาป่วย ไม่มีเหตุผล 60วันเอง
ไม่ทำเพลง ทำงานก่อนกับพ่อ จะหายไป
หลายเดือนผ่านไม่โชว์อัพ จดหมายมา
อนุมัติพาให้ได้ ลาออกผ่าน ยิ้มสดใส
บริษัทท่าน แจ้งว่าขอขอบใจ
ทำงานให้ดีตลอดมา พาให้ รางวัล
รับบำเหน็จ เสร็จสรรพ์ กลับที่นั้น
จะต้องจำที่ให้เกิด บัญเจิดผล
จะไม่ลืม ขอพระคุ้มครองบฯ ของท่านเทอญ
ให้จงเจริญต่อไป ไม่ มี ภัย
เดินออกมา ช่วยรักษาผลประโยชน์
ของคนโชติช่วงเงินไปไร้เหตุผล
มาเป็นหนังหน้าไฟ ให้บัดดล
อยู่กันจน รอดได้ ไปได้ดี
ไม่มีภัยอีกแล้วนะพ่อจ๋า
ขอคุณพระเมตตาเราทั้งผอง
เราไม่เคยทำใครเดือดร้อนนอง
ลูกน้ำนองในใจ สงสาร พลัน
นอนตื่นมาทุกครั้งนึกถึงคนมีพระคุณ
เป็นคำจุนให้เหลือที่สดใส
ไม่อยากให้ ใครมาเข้าใจผิดไป
อย่าได้ มี อะไร กันอีก ปลีกเอกเทศไป
24 ตุลาคม 2547 10:09 น.
ทรายกะทะเล
ตั้งแต่เล็กจนโตน้อยใหญ่ใฝ่เรียนนัก
ในใจมักชอบกกีฬาพาฝึกฝน
เล่นเป้นทีม ดรีมฝันอยากเป็นชน
ทีมของกีฬาแทนโรงเรียน ก็ได้เป็น
แข่งกับ โรงเรียนต่างชาติจากสิงคโปร์
ใจนึกโจ๋ เอ้ เราชนะ พาให้เห็น
แต่ไงไม่รู้หนึ่งนั้น เขาชอบเรา ขอเพน เฟรน
เฟรนเพนพอล จดหมายกัน โต้ตอบกัน
สิ.............สนุก แม่พ่อรัก ไม่หักหาญ
ถึงตำนานวันเกิด ขนมเค้กสุขมรรค์
วันเกิดฉันได้ถ่ายรูปทุกปีกัน
ตื่นมานั้น แม่พาตักบาตรกัน ให้สบายใจ
น้องออกบาช ให้พ่ออุ้มเข้าโบสถ์
สั่นสิโดดเดี่ยวช่วยกันอุ้มพระเข้าไป
ในโบสถ์อันโอ่โถง เสร็จ กลับบ้านใน
ให้น้องท่องร่ำไร บทสวดกันทุกวัน
ทุกคนได้เรียน ดีดี กันทั้งนั้น
มีคุณครูที่ดี คงสุขสรรค์
มีคนเป็นเพื่อน บ้างจีบ น้อยใหญ่กัน
ปิดเทอมแม่พ่อฉันพาไปวงอำมาตพัทยา
นั่งปิ้งบาร์ยีคิว เข้าคิวถ่ายรูป
ว่ายน้ำลูบคลื่นทะเล พัดตามกระแสมา
ให้รู้ว่าลมบริสุทธิ์ ผุดผ่องพา
จนวันพากลับบ้านหันหลังอาลัย ฉันต้องมาอีกแน่นอน
แม่พ่อทำงานเพื่อใคร ก็เพื่อลูก
สำนึกปลูกจิตแต่เล็ก เด็กก็เห็นครูพร่ำสอน
ฉันสำนึกได้ทุกครั้งที่ท่านก่อนเข้านอน
แม่พาฉันก่อนนอนไหว้พระกัน
สงสารแม่ โอ้สงสารพ่อ ลูกก็มาก
ลำบากมากมั้ยจ้ะ แม่พ่อจ๋า
เติบโตใหญ่ หนีกันหมด ทำไมไม่มา
ไม่มีสำนึกพาให้เห็นหน้ากันสักคน
บ้างก็มาเพื่อ ขอเงินจากแม่พ่อ
บ้างก็มาเพื่อขายของชิ้นน้อยใหญ่ ให้สับสน
บ้างก็มาหาที่พึ่ง ตัวไม่รอดไม่อดทน
บ้างก็บ่นว่า หนูอยากเลิกกับสามีพลัน
หนูจบมาทำงาน แรกแม่พ่อ ยิ้มให้กริ่มปาก
หนูสามารถ เก็บเงิน กอบกำแสนสุขสันต์
เป็นเหมือนนางฟ้าบินว่อนไป
พ่อลำบากหนูให้ได้ ดั่งใจปอง
แต่พ่อก็คืน ไม่ขอหนู
ใจไม่รู้รับกลับ ซ้ำเติมใหญ่
ไม่ทราบว่าพ่อน้อยใจหรืออย่างไร
ซื้ออะไรให้ก็ไม่เอา กลับคืนมา
เป็นห่วงทุกคน ที่ในบ้าน
แต่ต้องทาน กับ แรง สงสาร แฟนที่มา
เขาดึงหนู่ออกมาจากบ้านพา
โอ้ไม่น่า ออกจากเร็ว ขอแต่งงาน
ความรักทำให้คนบอดสนิท
ไร้สติสิ้นคิด ปิดทางเหิน ไม่อาจกาญ
ใจสมองน้นสิ้นคิดปิดตานาน
เดินออกห่างไปเที่ยวกับแฟนเพลิน
บินกลับมาไม่สนใจ ไปกับเขา
หารู้ไม่ เท่าถึงว่า บ้านห่วงแค่ไหน
รอบินกลับ ก็ออกไป ให้รอไป
ไม่เห็นใจคนเหินห่างคิดถึงกัน
ตอนนี้รู้แล้ว ว่าไรเป็นไร
ไม่สาย เกินไปใช่ไหม เธอและฉัน
ต่างคนต่างให้อภัยให้กัน
แม่พ่อฉันเหลือเพียงคนเดียว ก็ฉันไง.................
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟทรายกะทะเล
หน้าส่วนตัว
894
