28 สิงหาคม 2547 02:47 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
สิ่งรอบตัวจะมีค่าหรือไม่มีค่า
ก็ขึ้นอยู่กับว่า เธอจะมองจากมุมไหน
ดวงดาวอาจสูงค่า...ถ้าคุณค่า หมายถึงการอยู่บนฟ้าแสนไกล
ก้อนดิน...อาจไม่มีค่าอะไร ...ถ้ามองว่าใครๆก็เหยียบย่ำมัน
- -
เธออาจใช้ชีวิต ด้วยการมองตรงไปข้างหน้า
ฉันอาจมีวันเวลาเพียงแค่วิ่งไล่ความฝัน
เราอาจเป็นเพียงคนใกล้ ... ที่หายใจเพื่อจุดมุ่งหมายต่างกัน
ความอ่อนแอในตัวฉันอาจเป็นสิ่งเดียวที่เธอไม่มีวันเข้าใจ
+ *-+-*+
ผู้หญิงอาจเกิดมาเพื่อเป็นเพศที่อ่อนแอ
แต่เมื่อไรที่ได้พบกับรักแท้....หัวใจเราก็จะยิ่งใหญ่
คุณค่าของความเป็นฉันเธออาจมองว่าแค่ใช้ชีวิตไปวันๆ...ทิ้งลมหายใจ
แต่ฉันก็ยืนยันจะอยู่อย่างนี้ของฉันไป...เพื่อได้รัก
+=+=+
อาจเป็นได้เพียงก้อนดินที่ต่ำค่า
ที่เธอมองผ่านสายตา...และไม่เคยคิดจะอยากรู้จัก
แต่ยังมีหัวใจเล็กๆที่ยิ่งใหญ่...เก็บคำหนึ่งไว้เต็มใจ ว่ารัก
ผ่านวันเวลา กลับแกร่งยิ่งนัก...กว่าหินก้อนใด
x*-*x-*-x
ไม่สูงส่ง สวยสง่า...เทียบแสงดาว
แต่พร้อมจะหล่อ เลี้ยงชีวิต มานานยาวให้ต้นไม้ใหญ่
เธอเคยคิดหรือเปล่า....ต้นไม้เติบโตมาได้เพราะใคร
ใช่แต่แสงดาวหรือไร....เพราะผืนดินหรือมิใช่...ให้ชีวิต???
===***---===***---===***---===---***---===---***---===
ความรักที่ให้เธอ...อาจดูน้อยค่า
เมื่อเธอยังมอง...ไขว่คว้า...คนที่เธอไม่มีสิทธิ์
อาจไม่สวยเท่าแสงดาว...ไม่มีแสงจะวามวาวในคืนมืดมิด
แต่พร้อมจะรักเธอด้วยชีวิต....มีค่าพอไหมหากยังคิด...จะรักเธอ
=+-*-+-*=+-*=+-*=+-*=+-*=+-*=+-*=+-*=+-*=+-*=+-*=+-*=+-*=+-*=
ไม่จำเป็นหรอกว่า เราต้องอยู่ในฐานะที่สูงส่งเหนือใคร
เราจึงจะมึสิทธิ์รัก .....
รักเป็นความรูสึกพื้นฐานที่มนุษย์ทุกคนพึงมีได้อย่างเท่าเทียมกัน
บางที........นี่อาจเป็นเพียงความยุติธรรมเดียว
ที่โลกนี้ ยังพอมีให้แก่เรา
ฉะนั้น เมื่อมีสิทธิ์...ก็รักซะเถอะ.....
***ช่วงนี้ยิงสปอตถี่หน่อยก็อย่าว่ากันนะคะ....คงไม่มีโอกาสที่จะมาบ่อยๆแบบนี้อีกแล้วล่ะค่ะ 2-3วัน ก็ทนๆเอาหน่อย....**
26 สิงหาคม 2547 13:17 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
ฉันไม่ชอบการรอคอย เหตุนี้จึงไม่อยากมีความรัก
เบื่อหากจะทำอะไรแล้วต้องหยุดต้องพัก ช้านักก็ไม่ไหว
ยังเห็นแก่ตัวใจร้อน เกินกว่าจะใจอ่อนรอใคร
เพราะอยู่ลำพังมาได้ก็ยังเป็นสุขดี
จนเธอเข้ามาในชีวิต...เข้ามาในความรัก
เธอสอนฉันว่า การรอคอยทำให้เราหยุดพัก ดูทุกสิ่งอย่างถ้วนถี่
เธอสอนฉันด้วยการรอคอยฉันก่อน ...ด้วยหัวใจที่ดี
ทำให้ฉันซึมซับคุณค่ารักนี้ ว่ามันดีเพียงใด
ถ้าฉันไม่รู้จักความรักมาแต่ต้น
คงไม่รู้ว่าการอยู่อย่างสองคนมันยากเพียงไหน
แต่เธอทำให้มันเป็นเรื่องง่ายลง...ด้วยความเข้าใจ
ฉันจึงซาบซึ้งในอะไรต่อมิอะไร ที่เธอมีให้กัน
รบกวนเกินไปไหมหากจะขออะไรอีกอย่าง
ให้เอาความรักฉันไปวางที่หัวใจเธอนั้น
ระยะเวลาไม่นานเท่าไหร่....แค่ใกล้ๆคำว่านิรันดร์
ถ้าเกรงจะหนัก งั้นเรามาช่วยกัน
ด้วยการแบ่งความรักเธอมาวางที่ใจฉัน...ดีไหมเธอ......
เมื่อวางเศร้าซึ้งน้ำตาท่วมจอ........วันนี้เปลี่ยนมาหวานแบบน้าตาลเรียกแม่กันบ้างค่ะ หวานปนอ้อน (ก็ไม่ได้อ้อนชาวไทยโพเอม เสียนาน เอาซะหน่อย)
25 สิงหาคม 2547 15:17 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
ขอจากไปในความเงียบงัน
หากวันนี้ความรักที่เคยให้กัน มันหมดค่า
อย่าถามถึงฉัน ......อย่าแลกคืนความผูกพันด้วยน้ำตา
ขอฉันจากไปในโลกนิทรา....ดีกว่าตายอย่างทรมา ด้วยความห่วงใย
ความอาทร...ที่มันไม่ควรเป็นของฉัน
อย่าเลย อย่าปลุกความรัก ให้ตื่นจากฝันมาเคลื่อนไหว
ไม่อยากไหวอ่อน...คมสายลม นั้นร้าวรอน และบาดใจ
ขอฉันจากไปอย่างเงียบๆได้ไหม...หลบไปนั่งพักใจ ใต้ราวฟ้า
อยู่อย่างผู้หญิงเพ้อๆ-เพ้อ ที่ช่างรู้สึก
ที่เก็บความรักไว้ในส่วนลึก....และไม่เคยรู้สึก...ว่าชีวิตต้องค้นหา
เมื่อเดินผ่านมาแล้วจากจุดที่รักที่สุด.....แต่ได้กลับมาแค่น้ำตา
ก็ไม่อยากเชื่ออะไรอีกแล้ว...ไม่อยากลืมตา ไม่อยากหายใจ
อย่าบังคับให้ฉันอยู่
เพราะใจเธอก็รู้ ....มันไม่มีทางเหมือนเก่าได้
ดาวที่ตกไปแล้วหมดฟ้า......คงไม่มีทางจะกลับมาส่องแสงเพื่อใคร
เหมือนรักฉันที่ตกไปแล้วจากหัวใจ....อย่าถามเลยว่าเจ็บไหม
* * เมื่อวันนี้เราไม่ได้ใช้หัวใจเดียวกัน**
22 สิงหาคม 2547 23:14 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
(พันดาว) หาดทรายขาว ยาวสุดผืนฟ้า
ริ้วคลื่นสะท้อนดวงดารา ยามจันทราทักทอแสง
สายลมลมหนาว พริ้วผ่านดั่งหัวใจที่อ่อนแรง
ดาวเหนือกระพริบแสง ดั่งโคมไฟในรัตติกาล
(ถนนสายเก่า)สร้างปราสาททรายขาว....รอเวลาคลื่นซัดสาด
มาเดินเล่นริมชายหาด...เหมือนที่นี่เป็นบ้าน
กี่ครั้งที่มาก็รู้สึกคิดถึง...เหมือนห่างหายไปนาน
แล้วก็นั่งรอให้มรสุมในหัวใจพัดผ่าน...หายไปกับรัตติกาล...ริมหาดทราย
(พันดาว)ขอบคุณ ท้องทะเล และ คลื่นลม
ขอบคุณ ผ้าห่ม - สายลมคืนวันหนาว
อุ่นไฟ - แห่งแสงจันทร์ในคืนฟ้าไร้ดาว
ฉันพร้อมสำหรับการเดินทางยาว ของหัวใจ.. ที่ไร้ทิศทาง
(ถนนสายเก่า)และฉันรู้ว่าหัวใจต้องก้าวไปอีกครั้ง
ทิ้งความเจ็บปวดไว้ข้างหลัง...ให้คลื่นกระทบฝั่ง...แล้วค่อยๆเลือนหาย
จะจำภาพนี้ไว้ทุกนาที...วันคืนดีๆ....ริมหาดทราย
และทุกครั้งที่กำลังใจหล่นหาย....ฉันก็จดจำภาพเหล่านี้ไว้ ดั่งของขวัญวันไกล...จากทะเล
บทนี้ แต่งกะเพื่อนคนพิเศษ พันดาว ที่จริงแต่งกันไว้นานร่วมๆ 2 เดือนแล้ว วันนี้ ว่าง เลยได้เอามาลงให้อ่านกันตามที่สัญญากับพันดาวไว้........ไม่เพราะก็อย่าว่ากันนะคะ ก็แค่อารมณ์ดีๆ ระหว่างเพื่อน ที่อยากแต่งด้วยกัน ...
ก็เตือนแล้วไม่เชื่อว่าวาชอบทำกลอนเสียน่ะนะ พันดาว...อิอิ
14 สิงหาคม 2547 23:50 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
ไม่ส่องแสงเลยนะจันทร์
รู้ไหมว่าทำให้ก้อนหินอย่างฉันเงียบเหงา
หรือไม่คิดถึงกันเลย จึงไม่เคยเอื้อนเอ่ย ถึงความเป็นเรา
ปล่อยฉันรักอย่างเงียบๆในเงา ที่ไร้ซึ่งแสงนวลขาวของจันทร์
ทางนี้ก็มีดวงดาวมากมายส่องสว่าง
แต่ฉันยังเป็นคนเก่า ที่ชอบมานั่งมองฟ้ากว้างเหมือนก่อนนั้น
เจ็บเรื่อยมา กับการเป็นก้อนหินไร้ค่าที่ไขว่คว้าจันทร์
ก็ยอมอยู่อย่างไม่สำคัญ เพื่อแลกกับการได้ฝัน ถึงจันทร์ดวงเดิม
*************
บ่อยๆครั้งที่นั่งฟังเพลง ก้อนหินละเมอ แล้วแอบนั่งนึกน้อยใจ
อยู่ คนเดียว ในความต่ำต้อยของก้อนหิน
ก้อนหิน ยังไงก็เป็นก้อนหิน ยังไงก็คงไปได้ไม่ไกลถึงบนฟ้า
ถึงแม้จะเหวี่ยงก้อนหิน แรงแค่ไหน ขว้างไปสูงแค่ไหน ในที่สุด
มันก็ จะตกลงมา อยู่บนพื้น ...................
เพราะ ที่ที่ก้อนหิน สมควรจะอยู่ นั่นคือ ผืนดิน
เหมือน กับความรักของฉัน ขว้างไปแรงแค่ไหน มันก็ได้แต่ กลับมาดังสะท้อนไป-มา อยู่ในใจฉัน....แค่นั้น
หรือ ที่จริงแล้ว ความรักของฉัน เหมาะแค่เพียงจะอยู่
ที่หัวใจฉัน....คนเดียว
เดินทางแค่ไหน .....ก็ไปไม่ถึงใจเธอ
หน้าส่วนตัว
1573
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
