21 สิงหาคม 2546 21:34 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
อยากเขียนรักเธอให้ได้-ล้-า-น-ล้-า-น-คำ
เพื่อให้กลอนบทนี้แสนหวานล้ำยามเธอได้อ่าน
ส่งไปกล่อมฝันเป็นถ้อยคำรำพันของนิทาน
ให้ทุกความรู้สึกของฉันถูกเจือจานไปถึงเธอทั่วๆใจ
ฉันบอกเธอไปรึยังนะที่รักว่าฉันรัก
ถ้าแกล้งทำลืมแล้วบอกเธอซ้ำอีกนานเนิ่นนักเธอจะเบื่อไหม
ครึ่งหนึ่งอยากให้รู้ด้วยการกระทำ--อีกครึ่งอยากใช้ถ้อยคำบอกแทนใจ
ให้เธอรู้ว่ามันงอกงามไปแล้วเพียงไร..เจ้าความผูกพัน
มัดฉันไว้แล้วแน่นๆในลมหายใจ
ร้อยล้านทบที่ผูกพันไว้ตั้งแต่แรกเจอวันนั้น
จ-ะ-วั-น-ไห-น..ให้เธอเข้าใจว่าในทุกวัน
ฉันจะรักเธอตั้งแต่ร้อยถึงพัน...และมันจะเพิ่มเรื่อยๆตามวินาทีที่ฉันใช้หายใจ
5 สิงหาคม 2546 16:56 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
เธอ......
อาศัยเพียงแสงหิ่งห้อยเพื่อแรมรอน
คนที่ฉันรักแอบหลบซ่อน อยู่ในที่แห่งไหน
คำคืนนี้..หนทางเปลี่ยวเหงาที่มีช่างแสนไกล
กลัวว่าฉันจะมีแรงไม่ไหว..จะไปถึงเธอ
หรือว่าเธอจะหลบเร้นอยู่บนพระจันทร์
แล้วปล่อยให้ฉัน..หลงทางไปกับฝันเพ้อๆ
หิ่งห้อยเริ่มหรี่แสง..หัวใจก็ใกล้หมดแรงแล้วเธอ
หรือจะปล่อยให้ฉันตายไปกับสายลมละเมอ..ใต้เงาจันทร์
----------------
ไม่ได้หลบเร้นอยู่ในเงาจันทร์ดวงไหน
แต่ชีวิตฉันนั้นอาศัยในโลกสีหม่น
มองหาอยู่เหมือนกันใครสักคน
ที่พร้อมจะรักและเคียงช้างฉันไปทุกแห่งหน..ที่หายใจ
อาศัยเพียงแสงดาวคอยห่มกอด
โหยหามาตลอดไม่รู้เขามีตัวตนอยู่ที่ไหน
หลงทางอยู่ในคืนวัน...เพื่อตามหาชิ้นส่วนสำคัญของใจ
เราจะเดินทางมาจนพบกันได้ไหม...หรือที่ฉันหวังไว้ไม่มีวันเป็นจริง