15 กุมภาพันธ์ 2547 01:00 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
บอกตัวเองเสมอ
ความรักไม่จำเป็นต้องพร่ำเพ้อก็ควรรู้สึกได้
เธอคงไม่เก่งเรื่องแสดงออก ถึงเรื่องในใจ
ไม่อยากเรื่องมาก เหมือนผู้หญิงทั่วไป ให้เธอว่าเอา
อยากเป็นคนรักที่ดีที่สุด
ไม่อยากไปยึดติดกับคำพูดเหมือนใครเขา
แต่...แค่ไม่เคยรู้สึกได้ ว่า เรามีเรา
เมื่อไหร่ที่นึกถึงรัก ก็รู้สึกเพียงความว่างเปล่าในการรอ
ฉันไม่กล้าถาม ที่จริงเธอรักฉันหรือเปล่า
การต้องย่ำสองเท้า....เพื่อดูว่าน้ำลึกหรือเปล่า ฉันท้อ
กลัวว่าเดินๆไป...น้ำลึกแค่ไหน เท้าก็หยั่งไม่พอ
และที่สุดตัวฉันคงต้องตายไปในการรอ...
เพราะใช้ใจเท่าไหร่ก็หยั่งไม่ลึกพอถึงใจเธอ
***ประเดิมหลังวาเลนไทน์ด้วยกลอนเศร้า อีกแระ ไม่รู้เป็นไง จับปากกาเมื่อไหร่ เขียนได้แต่เรื่องเศร้า*****
14 กุมภาพันธ์ 2547 02:49 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
เธอ........
อยากให้เธอรัก คนที่อยู่ตรงหน้า
ขอให้เธอมองตา แล้วซึมซับความหมาย
คนๆ นี้ ไม่ได้มีข้อดีอยู่มากมาย
แต่มีความสามารถพิเศษข้อสุดท้าย คือรักเธอ
รู้ไหมว่าฉันรอเธอมาทั้งชีวิต
คนที่เคยว่างเปล่าในความคิด คว้างเพ้อ
เคยเป็นแค่ฝัน..แต่แล้ววันนี้ฉันก็ได้เจอ
มีอยู่จริงๆ คือเธอ..คนที่วาดไว้เสมอในใจ
มายืนขอความรักอยู่ตรงหน้า
เต็มใจจะร่วมใช้วันเวลา กับฉันไหม
อาจต้องเดิมพันทั้งชีวิต จากนี้ตลอดไป
เธอยินดีไหม รับใจฉันไว้ และรักกัน
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ฉัน........
ฉันเห็นได้ผ่านแววตา
ผู้ชายธรรมดาคนนี้มีค่า..ความหมาย
เธอไม่จำเป็นที่จะต้องมีข้อดีมากมาย
ฉันต้องการเพียงคุณสมบัติข้อสุดท้าย คือ รักกัน
บังเอิญว่าเธอก็มีคุณสมบัติข้อนี้
รู้ไหมคนดี ก่อนนี้ฉันเองก็หนาว เหงาเหมือนที่เธอเป็นแบบนั้น
เคยวาดฝันว่าจะมีคนอย่างเธอมารักกัน
แต่แล้วอยู่มา วันๆ กลับกลายเป็นจริง
มองผู้ชายที่รัก มายืนอยู่ตรงหน้า
เธอรับปากฉันได้ไหมว่า จะไม่เอาหัวใจฉันไปโยนทิ้ง
สัญญานะจะอยู่เพื่อกัน...ทำความฝันให้เป็นจริง
ฉันจะดูแลเธอให้ดีกว่าทุกสิ่ง รักเธอให้มากเท่าที่หัวใจผู้หญิงพึงรักใคร
13 กุมภาพันธ์ 2547 19:56 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
ไม่เคยรักเธอน้อยลงสักวินาที
ถึงไม่มีใครตรงนี้เธอยังมีฉัน
เหมือนโลกนี้ที่ไม่เคยขาดแสงจันทร์
เพียงแต่แสงของฉันได้เพียงส่องในคืนเงียบงันราตรี
เธอลืมหรือเปล่าว่ายังมีฉัน
ในวันที่ดวงตะวันของเธอนั้น ไม่ส่องแสงมาที่นี่
ยังคงมองเธอและส่องแสงแห่งความหวังดี
แม้ไม่เจิดจ้าในใจได้เหมือนก่อนนี้ที่เธอมีมา
ไม่อาจเอาตัวเองไปเทียบกับเขา
แค่รักเธอได้ มากว่าดวงตะวันดวงเก่า ที่ไม่เคยมาหา
เลิกเผาตัวเองในการรอเถอะนะ...พระอาทิตย์ร้อนเกินสำหรับคนธรรมดา
แสงฉันไม่สวยกว่าดาวบนฟ้า...
.แต่จะส่องสว่างอบอุ่นในดวงตาเธอตลอดไป
13 กุมภาพันธ์ 2547 01:58 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
ขอตั้งชื่อมันว่านิทานใบไม้
ถ้าเธอจะถามไถ่ถึงความเป็นไปที่รวมเป็นฉัน
อาจพัดตามแรงลมไกว- -แอบตัวร้องไห้ใต้เงาจันทร์
เปลี่ยนสีตามตะวัน หรือ มีความฝันคือฟ้าไกล
ฉันเป็นอะไรก็ได้ ที่รวมไว้ในความไหวอ่อน
ที่ชีวิตคือโลกแคบๆแห่งความเอื้ออาทร ของ ดิน ฟ้า น้ำใส
นั่นเพราะชีวิตฉันไม่เคยวนเวียนไปไหนไกล
เติบโตมาบนต้นไม้ใหญ่...ครั้นพอปลิดใบก็ร่วงสู่ดิน
ชีวิตฉันมีวัฏจักรอยู่เท่านี้
อย่าคาดหวังนักว่าฉันจะทำได้ดีในทุกสิ่ง
แม้แต่การรักเธอ....อย่าถามว่าเธอคือใครในความเป็นจริง
ฉันอาจไม่โตพอจะรู้คำตอบของทุกสิ่ง หรือรู้เท่าทันใจ
ตอบได้แค่ฉันเคยมี และยังมีเพียงโลกแคบๆใบหนึ่ง
ที่วันนี้เปิดให้เธอมาเป็นความคิดถึงอันอ่อนไหว
เธออาจมีค่ากว่าฤดูกาลที่ทำให้ฉันเปลี่ยนสีไป
ส่วนจะเป็นสีแห่งความรู้สึกสีใด--
ฉันขอให้เป็นเรื่องที่วันใหม่---จ ะ บ อ ก เ ร า ---
8 กุมภาพันธ์ 2547 00:45 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
น่าเบือและไม่มีอะไรน่าสนใจเลยใช่ไหม
กับตัวตนและหัวใจที่ฉันเป็นอะไรไปแบบนี้
มีเพียงความเงียบงันในแววตาและท่าที
จนเหมือนหัวใจไม่เคยมี - -เพื่อรักใคร
ที่จริงฉันเคยรักคนคนหนึ่ง และรักมาก
และมันก็ยังชัดเจนจนลบยาก ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน
กลายเป็นต้องเรียนรู้ที่จะอยู่กับมันอย่างไม่เสียอะไรไป
นอกจากโอกาสในการรักใครไหม่อีกครั้งหนึ่ง
ไม่ใช่อยากแก้ตัวกับความเป็นฉัน
ที่ดื้อจะรักกับความฝันที่ดูเหมือนจะไปไม่ถึง
ที่ไม่เคยคิดเยียวยาแผลใจ..หรือเปลี่ยนอะไรสักครั้งหนึ่ง
เธออ่านแล้วไม่จำเป็นต้องซึ้ง หรือรู้สึกอะไร
แค่อยากให้รู้ว่าผู้หญิงคนนึงรักคนคนนึงได้มากและมาก
และหากว่ามันเป็นการลำบากที่จะรับความรู้สึกฉันไว้
ก็ขอให้ลืมฉัน อย่าสนใจกันว่าฉันยังหายใจ
ลืมให้เหมือนกับคำว่ารักฉันที่เคยให้
ที่เธอลืมไปแล้วหมดใจ...ก็พอ
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
หน้าส่วนตัว
536
