3 ธันวาคม 2545 15:32 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
ฉันอาจเป็นผู้หญิงช่างอ่อนไหว
หลายครั้งที่หลงทางผ่านไปในโลกที่แสนฝัน
บางคราวนั่งคุยกับดาวก็จับเข่าเหงาด้วยกัน
โลกส่วนตัวอาจคือความเงียบงัน--ชีวิตผูกพันกับจินตนาการ
แต่มันตรงข้ามกับทุกอย่างในความรัก
ที่คุณนำมาทำความรู้จักและพาชีวิตฉันข้ามผ่าน
ฉันอาจอ่อนไหวกับทุกเรื่องราวตรงหน้าที่พันธนาการ
แต่นั่นล้วนเกิดเพราะคุณที่มาเพิ่มดีกรีความหวานกับหัวใจ
ตลอดทางที่ชีวิตรอนแรมมาในความไหวอ่อน
เพราะรักที่คุณมีมาสอนมาปลุกอารมณ์คนอ่อนไหว
เท่ากับที่ความไหวหวั่นได้ฝังรากลึกในตัวฉันทั้งชีวิตจิตใจ
รักของคุณได้เติบใหญ่--
มั่นคงมาแสนนานในหัวใจพร้อมๆกัน
1 ธันวาคม 2545 21:47 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
โปสการ์ด 1ใบ
ส่งความคิดถึงกับข่าวความเคลื่อนไหวร่อนไปหา
ในวันที่อยู่ห่างสุดปลายตา
ที่คงเดิมเสมอมา คือหัวใจ
แต่ละหน้าของสมุดกาลเวลา
ยังเป็นภาพเธอเสมอมาที่ยังเคลื่อนไหว
เชื่อเหลือเกินว่าตลอดเวลาที่เราห่างไกล
ความคิดถึงได้เพิ่มมากมายตามกาลเวลา
รอวันเธอกลับมานับมัน
ซึ่งกว่าจะถึงวันนั้นอาจท่วมทับฟ้า
แต่วันนี้ได้เพียงส่งการืด1ใบฝากบุรุษไปรษณีย์มา
หวังเหลือเกินว่าเธอจะได้รู้ว่า--
คนที่อยู่อีกฝั่งฟ้า . คิดถึงเหลือเกิน.
27 พฤศจิกายน 2545 21:48 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
มหาสมุทรกว้างใหญ่
ลึกมากเพียงไหนยังมีวิธีวัดค่า
ใจเธอหนึ่งใจที่ฉันเฝ้าค้นหาความหมายเรื่อยมา
ลึกจนฉันไม่อาจหยั่งรู้ค่า ...ไม่ว่าวิธีใด
24 พฤศจิกายน 2545 22:16 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
ฉันรักการเดินทางของเกลียวคลื่น
ที่มีรักยั่งยืนเพียงเพื่อผืนทรายขาว
จากขอบฟ้ามายาทอดตัวมาเป็นสายพราว
กี่ผืนน้ำทะเลที่ทอดยาว--ไม่มีสักคราวจะท้อใจ
เพียงรู้ว่าผืนทรายรออยู่ตรงหน้า
จะกี่เกาะแก่งหินผาที่ทอดขวางไว้
และนับกี่ครั้งที่เกลียวคลื่นแตกกระจาย
ยังก่อตัวเป้นคลื่นลูกใหม่เพื่อเดินทางมา
ฉันเองก็ไม่ต่างจากเกลียวคลื่น
มีวันและคืนเพียงเพื่อเดินทางมาหา
เธอ--จุดหมายปลายทางแห่งน้ำตา
ก็ยังเดินทางหอบหัวใจมาเพื่อพบแต่ความเย็นชาของผืนทราย
ที่ไม่ว่าจะเพียรซัดมากี่หน
ก้กลับต้องทิ้งตัวร่วงหล่นกลับสู่ทะเลแล้วกลืนหาย
แต่ครั้งแล้งแล้งแล้วครั้งเล่าที่รักแตกกระจาย
ฉันก็ยังจะเดินทางมาเพื่อได้รักผืนทราย--ผืนเดิม
24 พฤศจิกายน 2545 21:50 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
ขอจากไปในความเงียบงัน
หากวันนี้ความผูกพันมันหมดค่า
อย่าถามถึง..อย่าจุดตะวันเดินตามฉันมา
ขอหลับในโลกนิทรา--ไม่อยากตายอย่างทรมาในความห่วงใย
ที่..พรู่งนี้จะไม่เป้นของฉัน
อย่าปลุกความรักตื่นจากฝันมาเคลื่อนไหว
ไม่อยากแรมรอน..เพราะคมสายลมอาวรณ์มันบาดหัวใจ
กลัวต้องร้องไห้เมื่อไม่มีใครอยู่ข้างกัน
ปล่อยหัวใจให้เงียบเศร้าหยุดฝันเพ้อ
ด้วยการอย่าถามหา อย่ามาเจอ อย่าห่วงใยฉัน
หากเธอเห็นน้ำค้างบนใบไม้ในคืนสงัดงัน
แค่รู้ไว้ก็พอคือน้าตาฉัน--
ที่ยังใช้ชีวิตในโลกฝันเพื่อหายใจ
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
หน้าส่วนตัว
606
