28 พฤษภาคม 2549 04:22 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
ที่มา : เพลง นิทานหิ่งห้อย ของ เป๊ก ผลิตโชค
แมงมุมน้อยหลงทางในคืนมืดมิด
เดินทางด้วยแรงใจน้อยนิด....ที่จะไปต่อไหว
ค่ำคืนนี้ทั้งเหน็บหนาว...มืดเกินไป....
มันคิดในใจ... ถ้ามีแสงสว่างมาส่องให้คงดี
หิ่งห้อยปีกบางบินผ่านมาเห็น
มันส่ายปีกไหวเอน....ให้แมงมุมมองมาที่นี่
ไถ่ถาม จนได้ความ ....อย่างดิบดี
จึงรู้...เจ้าแมงมุมหาวิธี.....กลับบ้านมัน
หิ่งห้อยส่ายปีกบาง...อาสานำทาง
พร้อมจะส่องแสงสว่าง....ในค่ำคืนหนาวสั่น
โบกปีกบิน....ริบหรี่ไหว ใต้แสงจันทร์
เพื่อเจ้าแมงมุมนั้น...ได้กลับบ้านปลอดภัย
จากความสงสาร...กลับกลายเป็นรัก
เจ้าหิ่งห้อยฟูมฟัก...แมงมุม...อย่างรักใคร่
ละทิ้งเรื่องความต่าง....และกฏเกณฑ์ใด ใด
มันสุขใจ...ที่ได้ดูแลใครอย่างจริงจัง
ไม่เคยระแคะระคายจนในที่สุด
เมื่อการเดินทางมาหยุด...และรู้ตัวอีกครั้ง
ความจริงก็ฟ้องเมื่อเดินทางมาถึงรัง
เมื่อถูกใยแมงมุมรัดรั้ง....จนไม่อาจดิ้นหลุดไป
ความรู้สึกสุดท้ายก่อนหลับตา
คือความเจ็บปวดจากคมเขี้ยว...ที่เข่นคร่า...จนดิ้นไม่ไหว
เป็นบทเรียนสอนหิ่งห้อยให้เข้าใจ
ไม่มีใครจะร่วมทางกันได้ไกล...เมื่อจุดหมายต่างกัน
จบเรื่อง นิทานหิ่งห้อย ที่แสนเศร้า
ที่ฉันกลับเห็นตัวเองในเงาของหิ่งห้อยตัวนั้น
หิ่งห้อยกับฉันอาจมีทางเลือกไม่ต่างกัน
ที่สุขใจเพียงได้ดูแลเท่านั้น...โดยไม่หวังอะไร
ยอมเปลี่ยนจุดหมายของตัวเอง เพื่อไปทางเดียวกับเธอ
แม้รู้ว่าสุดท้ายที่เจอจะร้าวรานแค่ไหน
ฉันยอมแลกทุกอย่าง...แต่...ไม่ขอเปลี่ยนแค่หัวใจ....
เหมือนหิ่งห้อยที่ยอมแลกลมหายใจสุดท้าย...เพื่อรักแมงมุม
ฉันว่ามันดูเป็นรักที่ไม่มีเหตุผลเลยเนอะว่ามั้ย...
เจ้าแมงมุมก็ออกจะเกเร ....ทำไมเจ้าหิ่งห้อยมันถึงโงหัวไม่ขึ้นอะไรขนาดนั้น
ฉันโมโหนะเนี่ยะ......
แต่ฉันก็เศร้ามาก.....ฉันไม่คิดจะรักใครมากเท่านี้หรอก....ไม่คิดว่าตัวเองจะรักใครได้มากขนาดนั้น
แต่ฉันก็พอเข้าใจอ่ะนะ ว่า ความรัก กับ เหตุผล น่ะ มันเป็นคนละเรื่องกัน
เพราะฉะนั้น ใครที่เป็นเจ้าแม่เหตุผล แต่ยังไม่เคยมีความรักอ่ะนะ อาจจะคิดว่า ทำไมหิ่งห้อยช่างโง่นัก
แต่ฉันน่ะ...ก็ทั้งโมโห แต่ก็เข้าใจด้วยว่าทำไมหิ่งห้อยถึงเป็นแบบนั้น
งงล่ะสิ.......ก็ลองรักใครสักคนดูสิ...แล้วคุณจะรู้เอง
ป.ล. วันนี้ไม่ได้อารมณ์มีความรักหรอกนะ.....แค่ฟังเพลง นิทานหิ่งห้อยของ เป๊ก ผลิตโชค แล้วเกิดอารมณ์อยากเขียน ว่าง่ายๆก็คือ กะลังอินกับเพลงนี้อยู้ ข้อหาที่แต่งได้โดนใจมากๆ ใครยังไม่เคยฟังก็ลองไปหามาฟังกันดูนะคะ ....ไม่ได้ได้ค่าโฆษณาอันใด....นะคะ อย่าเข้าใจผิด แต่อันนี้ของเค้าดีจริง ก็เลยมาบอกต่อ
16 เมษายน 2549 21:44 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
ฉันเลือกที่จะรักเธอดีกว่า
"รัก" ..แม้เธอไม่เคยมีฉันในสายตา..ด้วยความรู้สึกไหน
ดีกว่าให้ฉันอยู่อย่างว่างเปล่า...ไม่รักใคร
ฟังเพลงรักด้วยความไม่เข้าใจ...ไม่สะดุดใจสักคำ
+ + +
อยากมีมุมเล็กในหัวใจ...เพื่อเก็บใครไว้คิดถึง
ทั้งที่รักแบบลึกซึ้ง หรือแค่อารมณ์ขำ ขำ...
มันจะอยู่ในใจฉันข้างเดียว...เหมือนกล่องดำ
เป็นแค่ "บางคน" กับ "คำบางคำ" ที่ฉันเก็บในใจ
+ + +
เพราะความจริง...ก็ไปได้ไกล...แค่แอบรัก
ไม่ว่าในมุมที่เธอรู้จัก..เธอจะเรียกมันแบบไหน
แต่ฉันก็ไม่เคยมองตัวเองว่าเป็นใคร
มากกว่าคนที่ยอมแลกความเจ็บปวดในหัวใจ...เพื่อมีใครบางคน
+ + +
ไม่คิดจะเลิกคิดถึง...แม้เธอเองจะมีใคร
ฉันไม่อยากข้ามผ่านกองไฟ...แล้วเหลือแต่หัวใจที่ไหม้หม่น
แอบทำเนียนๆ รักเธอไป...มองข้ามคนข้างกายเธอไปสักคน
ดีกว่าอยู่ไปวันๆ...เพื่อยิ้ม และร้องไห้โดยไม่รู้เหตุผล...ว่าเพื่อใคร
+ + +
หายไปนานมาก...มาก...
กลับมาอีกที...ก็ยังเป็นเรื่องเศร้าประมาณเดิม..
ถ้าจะหวาน ก็เกรง จะขัดกับเรื่องหลักในชีวิต
และที่สำคัญกลัวเค้าไม่เชื่อค่ะ ว่า ถนนสายเก่า ตัวจริง
1 ธันวาคม 2548 10:48 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
เธอจะเข้าใจได้อย่างไร
เหตุผลที่ฉันยังไม่เคยรักใครใหม่จนทุกวันนี้
เมื่อเธอเป็นฝ่ายทิ้งขว้างรักฉันอย่างไม่ไยดี
ในเมื่อฉันเป็นฝ่ายเจ็บ...ขณะที่เธอเป็นฝ่ายไป
เธอไม่ใช่คนที่ถูกทิ้งไว้กับความรู้สึกไร้ค่า
ต้องผ่านกองไฟมาทั้งน้ำตาและรอยหม่นไหม้
อย่าสงสัยกับความเป็นไปของฉัน..เพราะเธอจะไม่มีวันเข้าใจ
ถ้าเธอเองไม่เคยมายืนอยู่ในจุดเดียวกัน
จะมาห่วงอะไรกับ "ใคร"ที่เธอทิ้งขว้าง
อย่าเหลือเยื่อใยบางอย่างถ้าไม่อาจรับผิดชอบฉัน
ฉันอาจไม่มีใคร...แต่ไม่ได้หมายถึงยังอาลัยคืนวัน
แค่อาจเพราะพอใจกับชีวิตวันต่อวันที่ดำเนินไป
อาจมีชีวิตเรียบง่าย.และมีความรักไว้เพื่อมองดู
ยิ้มให้....รับรู้...แต่ไม่จำเป็นต้องวิ่งเข้าใส่
แค่อยากเก็บรักวันเก่าๆ...ไว้เพื่อเหงา..หรือประดับหัวใจ
...."แม้อาจเป็นรักที่ไม่ได้เพื่อใคร...
นอกจากการร้องไห้ของตัวเอง..."
* * * ถึงแม้ช่วงหลังจะไม่มีกลอนแนวหวานๆ ปรากฎให้เห็น.....
แต่อันนี้ก็แค่สืบเนื่องมาจากความเศร้าแบบส่วนตัว ที่มาจากภายใน
มิได้มีผลกระทบมาจากเรื่องเศร้าในปัจจุบันเลยนะคะ.....
......คืออยากให้เข้าใจว่าเศร้าเป็นปกติ
สบายดีค่ะ ไม่มีอะไรต้องห่วง.....สบายใจได้....* * *
2 พฤศจิกายน 2548 12:57 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
ฉันชอบอ่านกลอนรัก..ชอบฟังเพลงเศร้า
และแอบเก็บเรื่องรักเก่าๆ ไว้ในความคิดถึงสีหม่น
เปล่านะ...หนทางที่ฉันจะรักใคร...ไม่ได้อับจน
เพียงแต่นั่น ไม่ใช่ทางที่ฉันสนจะเดินไป
*-+-*-+-*-+-*-+-*
อาจเพราะฉันแปลก..ที่ชอบความไม่สมบูรณ์แบบ
ไม่ชอบยึดติดกับโลกแคบๆ..ที่มันต้องหวานไหว
และก็ไม่ได้ถนัดแต่รดน้ำให้ความรู้สึกเสียใจ
หรือชอบแต่ปลูกความรู้สึกน่าร้องไห้ให้เบ่งบาน
*-+-*-+-*-+-*-+-*
ฉันรัก....และยังเต็มใจรัก...เมื่ออีกฝ่ายหมดรัก
นั่นคือสิ่งที่มีค่านัก......เท่าที่หัวใจจะเล่าขาน
อย่าถามเลยว่าเธอยังมีค่าไหม...ที่เราเลิกกันไปตั้งนาน
เพราะเวลาที่ผ่านไม่ได้ทำให้ฉันรักเธอน้อยลงไป
*-+-*-+-*-+-*-+-*
จากคนของใจ...แม้เหลือได้แค่เพื่อน
เชื่อเถอะนะ...ว่าความผูกพัน ยังเหมือน...ที่เคยให้
แม้วันนี้เธอรักเขา..แต่..ฉันยังไม่อาจรักใคร
ก็ไม่ใช่เหตุผลที่ฉันจะรักเธอน้อยลงไป...อย่างแน่นอน
*-+-*-+-*-+-*-+-*
เพราะความรัก....เป็นสิทธิขั้นพื้นฐานโดยเสรีภาพของมนุษย์....เพราะอย่างนี้ ขอฉันรักโดยไม่ต้องมีเหตุผลหรือตัวแปร จะได้ไหม...อย่าถามว่าทำไมถึงต้องรักเลย
แค่รู้ไว้ว่า...รัก ....เพราะอยากรักก็พอ.......(แหวะ...เลี่ยนมะ)
28 ตุลาคม 2548 16:10 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
ผีเสื้อกลางคืนอย่างฉัน
ผ่านมาพบเธอในคืนวันแห่งความหวั่นไหว
เพียงต้องการความอบอุ่นละมุนใจ
ก่อนรุ่งเช้าจะสลายไป กับแสงแดดแรง
ไม่เคยมีใคร...มีอ้อมกอด....อย่างอบอุ่น
ทั้งชีวิตเคยคุ้นแต่ความอ้างว้างอันร้าง แล้ง
โอบกอดชีวิตฉันมา มีเพียงน้ำตาที่ไม่เคยเคลือบแคลง
อยู่เป็นเพื่อนฉันในคืนที่กรีดปีกอย่างโรยแรง ให้สายลมพัดไป
ขอบคุณนะนักเดินทาง...สำหรับความอบอุ่น
ฉันรักคุณ..แต่ไม่อาจอยู่เป็นของคุณได้
ชีวิตฉันคือการเดินทาง..แรมรอนอ้างว้างยังโบกบินไป
เพราะอิสระ คือลมหายใจ ที่ฉันต้องมี
ขอโทษที่ไม่อาจอยู่ที่นี่ อย่างที่คุณต้องการ
เพราะฉันอาจค่อยๆจางสีหวานๆ จนไม่สวยงามอย่างวันนี้
ขอฉันจากไป ตามอิสระที่ฉันใฝ่ อย่างเสรี
แต่ขอทิ้งปีกความรักไว้ได้ไหม..ตรงนี้...ตรงอ้อมกอดเธอ
****อ่านหนังสือเล่มหนึ่งเพิ่งจบ....ชื่อหนังสือว่า..."หลงรักผีเสื้อ" และมาประจวบเหมาะกับที่ เพลงอัลบัมใหม่ของวงแคลช ชื่อเพลง ผีเสื้อ ออก มาพอดี
เนื้อหามันคล้ายๆ กัน เลยทำให้นึกถึงกลอนบทนี้ ที่เคยแต่งไว้นานแล้ว......
คิดว่า ใครบางคนที่เรารัก แต่เค้ารักอิสระเสรี และไม่เคยคิดอยู่กับที่เพื่อรอใคร ก็เหมือนกับการที่เราหลงรักผีเสื้อ เป็นความจริงที่น่าเศร้า ที่วันนี้ เราอาจมีความสุขกับการนั่งมอง ผีเสื้อแสนสวย แต่วันพรุ่งนี้ เราก็ต้องทำใจกับการแยกจากเสียแล้ว
เราไม่มีวันรู้เลยว่า....."ผีเสื้อจะบินจากเราไปตอนไหน"
เป็นความรักที่แสนเศร้า แต่ก็แสนงดงาม จนยากจะห้ามใจ
.........
"แด่...ผู้หลงรักผีเสื้อทุกคน บนโลกใบนี้"
และขอบคุณ เพื่อนเก่า คนหนึ่ง ที่มาของกลอนบทนี้ด้วยนะคะ...
อยากให้รู้ว่าไม่ว่าวันนี้ ผีเสื้อตัวนั้นจะโบกบินอยู่ที่ไหน
เธอยังคงอยู่ในความคิดถึงเสมอ
หน้าส่วนตัว
3533
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
