21 มิถุนายน 2547 14:02 น.
ต.โต้ง
อ้างว้างและเหน็บหนาว
ไม่มีดาวบนฟ้ากว้าง
ไม่มีไฟคอยส่องทาง
ยังอ้างว้างและว้าเหว่
เพราะรักที่รวนเร
ใจเสเพลอยู่ร่ำไป
มองไปไม่เห็นใคร
ได้แต่ร้องออกเป็นกลอน
17 มิถุนายน 2547 13:54 น.
ต.โต้ง
คนเราอยู่ได้ด้วย ความหวัง
ทุกคนย่อมมีฝัน วันหน้า
มุ่งหวังไขว่คว้า ชีพยัง
ก้าวสู่แดนฝัน ต้องสู้ ฝ่าฟัน
แม้นหากความฝัน สิ้น ดับสูญ
ดั่งชีพว่าไร้ค่ายิ่ง สิ้นสลาย
ความฝันนั้นหากพัง ทลาย
มิอาจอยู่ได้ ในโลก มืดไป
15 มิถุนายน 2547 13:30 น.
ต.โต้ง
ชีวิตนี้มีแต่กระเทยมาสนใจ
จะว่าไปไม่เคยเลยสาวมามอง
ตัวเราหนอก็ไม่กล้าที่จะลอง
เดี้ยวไครว่าเราเป็นไอ้เสือไบ
กระเทยหนอแท้จริงดีนักหรือ
ความจริงคือชายจริงหญิงไม่แท้
ไอ้ตัวเราไม่เคยเลยจะแล
แต่ครังนี้มันไล่จับยับเป็นผัวมัน
15 มิถุนายน 2547 11:32 น.
ต.โต้ง
ใครอย่ากรู้เรื่องราวเล่าหมดเปลือก
กาลที่เราเลือกรักสักคนหนึ่ง
กาลนั้นเราไม่เข็ดและดื้อดึง
เพราะรักจึงทำไปได้อย่างเคย
เราเป็นเพียงทากน้อยอันด้อยค่า
มิอาจเปรียบดวงดาราที่ทอแสง
แม้คืบคลานเดินไปจนสิ้นแรง
ก็ไม่ถึงครึ่งทางของดวงดาว
แล้ววันหนึ่งดาวน้อยลงมาหา
แค่ดาวนั้นเจ็บช้ำจากจันทร์จ้า
ทากก็รู้เรื่องราวที่เป็นมา
แต่ก็ว่าทากนั้นยังรักดาว
แสงแห่งดาวทากนั้นมีความสุข
เปรียบประดุจต้นหญ้าฟ้าหลังฝน
แต่สุขนั้นมิได้อยู่อย่างคงทน
ฟ้าหลังฝนก็สดใสได้ไม่นาน
ดาวคือดาววันหนึ่งก็ลาจาก
ส่วนหอยทากดับดิ้นใจสลาย
เหมือนตัวฉันตอนนี้เจ็บแทบตาย
แต่มิคลายรักที่มีให้ดวงดาว
15 มิถุนายน 2547 11:15 น.
ต.โต้ง
กลับมานั่งตรงนี้ตรงที่เดิม
รอยร้าวเพิ่มปวดแปลบแสบหัวใจ
เพราะรักเราเศร้าไม่สดใส
ไม่สามารถมีรักใหม่ให้ไครได้อีกเลย
ทั้งๆรู้ว่ารักต้องเจ็บแสบ
แต่ก็แปลกหากร้างไปคงดับดิ้น
ยังถวิลนึกหาเป็นอาจิน
ร้อนรุ่มอกร้าวไจไปตลอดกาลฯ
หน้าส่วนตัว
814
