19 พฤษภาคม 2547 19:02 น.
ต.โต้ง
เจ้าไม้ใหญ่ยอมสละกิ่งก้านเพื่อมาทำด้ามขวาน
แม้ขวายนั้นจะกลับมาทำร้ายตนเอง
19 พฤษภาคม 2547 18:43 น.
ต.โต้ง
ความรักครั้งเก่ากลับมาแล้ว
กลับมาเติมชีวีให้สุขสนาน
กลับมาคบหากันเช่นวันวาน
กลับมาเติมความหวานให้หัวใจ
แต่รักครั้งนี้ร้อนใจนัก
รักที่กลับมาซ้ำกับรักใหม่
ถึงเคยรักเธอมากกว่าใครๆ
แต่ที่ว่างในหัวใจนั้นไม่มี
จะต้องทำอย่างไรในวันนี้
มิใช่มีสองใจรักมากหลาย
จะทำอย่างไรคงรักได้
สองรักมิใช่ตัวฉันเลย
18 พฤษภาคม 2547 22:43 น.
ต.โต้ง
เมื่อถึงวันแฟนเก่ากลับมาหา
จำไว้ว่าจงอย่ารักสมัครสมาน
เจ็บครั้งนั้นยังจำไปแสนนาน
อย่าหลงคำหวานเขาอีกเลย
ใจดวงน้อยเจ้าเคยช้ำรัก
ควรได้พักลงแล้วเจ้าอกเอ๋ย
อย่ามองหน้าสบตาแม่ทรามเชย
เหตุครั้งนั้นไฉนเลยจะลืมลง
18 พฤษภาคม 2547 11:43 น.
ต.โต้ง
โลกนี้สิ้นไร้ซึ่งความหวัง
โลกนี้ชิงชังเราหนักหน้า
โลกนี้ไม่มีอะไรให้ไขว่คว้า
โลกนี้ไม่ใช่บ้านอย่างแท้จริง
อย่ากตายมิใช่เพราะชิงชังรัก
แต่เกลียดนักชีวิตอันไร้ค่า
อยู่ไปทุกวันไร้ชีวา
อย่ากท้ายมทูตเอาตัวไป
เกลียดชีวิตทุกวันนี้
เกลียดทำงานอย่างคลั่งบ้า
เกลียดคนทุกคนที่นินทา
เกลียดท้องฟ้าที่ทาสีดำ
เพราะต้องทนอย่างนี้ไม่อย่ากอยู่
เพราะว่ารู้ถึงชีวิตวันข้างหน้า
อีกไม่นายคงดิ้นสิ้นชีวา
ใจที่ล้าคงได้พักอีกไม่นาน
17 พฤษภาคม 2547 22:20 น.
ต.โต้ง
กลับมาแล้วจากวันเหงา
กลับมาเศร้าตรงที่เดิม
กลับมาเริ่มตรงที่เก่า
กับคนนั้นที่เฝ้ารอ
เธอคือคนในวันเหงา
เธอทำเศร้าอยู่หลายวัน
เธอคือใครๆคนนั้น
คนที่ฝันและเฝ้ารอ
หน้าส่วนตัว
815
