31 มกราคม 2550 08:15 น.
ต้นไม้ของอ่วง
รักแท้คืออะไร...ใครตอบได้บ้าง
รักแท้คือ...ฉันต้องอยู่ข้างๆเธอเสมอตลอดไป...หรือ
รักแท้คือ...ฉันต้องอยู่กินข้าวกับเธอทุกมื้อ...หรือ
รักแท้คือ...ฉันต้องโทรศัพท์หาเธอก่อนนอนทุกวัน....หรือ
รักแท้คือ...ฉันต้องมีของขวัญให้เธอในทุกโอกาส...หรือ
รักแท้คือ...ฉันต้องดูทีวี ดูหนัง เที่ยวห้างกับเธอ...หรือ
รักแท้คือ...ฉันต้องดูแลเรื่องเสื้อผ้าหน้าผมให้เธอ...หรือ
รักแท้คือ...ฉันต้องหาซื้อยาให้เธอกินยามเจ็บป่วย...หรือ
รักแท้คือ...ฉันต้องอยู่ตรงนั้นกับเธอเวลาเธอมีปัญหา...หรือ
รักแท้คือ...ฉันต้องเป็นคนสุดท้ายที่เธอเห็นก่อนเธอหลับตานอน..หรือ
รักแท้คือ...ฉันต้องเป็นคนแรกที่เธอเห็นเมื่อลืมตาตื่น...หรือ
รักแท้คือ...ฉันต้องเป็นผู้หญิงที่เธอมีอะไรด้วยยามที่เธอต้องการ..หรือ
......................................ฯลฯ.......................................
รักแท้คืออะไร....ข้างต้นที่กล่าวมาทั้งหมดคือรักแท้หรือไม่
ถ้าคำตอบคือ ใช่...ก็หมายความว่า "รักแท้" คืออะไรที่จับต้องได้เท่านั้น... ต้องเป็นรูปธรรมเท่านั้น...ต้องเห็นกันและกันเท่านั้นถึงเรียกว่ารัก...ต้องสัมผัสได้ด้วยมือเท่านั้นถึงเรียกว่ารัก...
ถ้าคำตอบคือ ไม่ใช่ ...ก็หมายความว่า "รักแท้" คือความรู้สึก สัมผัสลึกๆข้างในหัวใจ ความห่วงหา ห่วงใย อาทร เป็นความรู้สึกที่ดีๆต่อกัน แม้นไม่ได้อยู่ใกล้ๆให้เห็นหน้า ...แต่ทั้งหมดที่กล่าวมา มันเป็นนามธรรม เป็นความรู้สึกที่อาจมองด้วยตาไม่เห็น แต่สัมผัสได้ด้วยใจ...หากเรามีรักจริงต่อใคร ใครคนนั้นย่อมสัมผัสได้ถึงความรู้สึกดีๆนั้น...
"รักแท้" ถ้าใครอยากเรียนรู้ถึงความหมายของคำว่ารักแท้ ให้มองความรักที่พ่อแม่มีต่อลูก ...เพราะจริงๆแล้วความรักของพ่อแม่เป็นพื้นฐานของความรักในรูปแบบอื่นๆ...ความรักเป็นเพียงแค่ความหวังดี ปรารถนาดี อยากให้คนที่เรารักมีความสุข...หากเรารู้จักรักและเข้าใจในรัก เราจะไม่เคยเจ็บเพราะรักเลย...รักคือการให้...ให้ในสิ่งที่เราให้ได้...และให้ในสิ่งที่อีกฝ่ายก็ต้องการ...รักแท้ไม่เคยต้องการสิ่งตอบแทน...รักแท้ย่อมไม่เรียกร้อง...รักแท้คือการเป็นสุขที่ได้รัก เมื่อใจเป็นสุขกับรัก พอใจกับรักที่มีที่ได้ เกิดเป็นความรู้สึกที่บริสุทธิ์ รักแท้ก็จะเกิดขึ้น...รักแท้จะอยู่ตรงนั้นเอง
29 มกราคม 2550 19:20 น.
ต้นไม้ของอ่วง
วันนี้ข้าพเจ้าดูหนังเรื่อง " Forrest Gump" รู้สึกซาบซึ้งใจในความรักของพระเอกที่มีต่อแฟนของเขามาก หนังเรื่องนี้นอกจากจะสะท้อนความรักแท้ของชายธรรมดาๆคนหนึ่งแล้ว ยังชี้ให้เห็นถึงการเป็นคนที่มีจิตใจดีงามและไม่ย่อท้อต่อชะตาชีวิต หากใครยังไม่เคยดูน่าจะลองหามาดู เพราะเป็นหนังที่มีแง่คิดดีๆต่อการดำรงชีวิตที่เรียบง่าย หรือหากไม่อยากไปเสาะหา เดี๋ยวข้าพเจ้าขอเล่าเรื่องย่อให้ฟังก่อน เผื่อจะมีใครได้อ่านแล้วจะเปลี่ยนใจไปหามาดู....
ฟอเรส กัมพ์ เป็นชื่อของเด็กชายที่ร่างกายไม่ค่อยสมประกอบคนหนึ่ง อาศัยอยู่กับแม่สองคนในบ้านหลังใหญ่สีขาวที่แบ่งบางส่วนเป็นโรงแรมให้คนเดินทางได้เข้ามาเช่า...และเนื่องจากฟอเรสมีปัญหากระดูสันหลังคดงอ เขาจึงต้องไปพบแพทย์เพื่อใส่รองเท้าเหล็กประกบข้อเท้าสูงขึ้นมาถึงเข่า มองผิวเผินจะคล้ายคนพิการขาขาดต้องใส่ขาเทียม วันนั้นจึงเป็นวันแรกที่ฟอเรสเดินได้ เขามีความสุขมาก และตลอดทางเดินจากโรงพยาบาลกลับบ้าน แม่จะพร่ำบอกเขาเสมอว่า "อย่ากลัว เห็นไหมลูกไม่ได้ต่างอะไรกับคนอื่นๆเลย"...
เมื่อย่างเข้าสู่วัยเรียน แม่ก็พาฟอเรสไปสมัครเรียนที่โรงเรียนแห่งหนึ่งซึ่งถือว่าเป็นโรงเรียนที่ดีที่สุดในแถบนั้น แต่ปรากฏว่าผู้อำนวยการโรงเรียนกลับปฏิเสธที่จะรับฟอเรสเข้าเรียน ผู้อำนวยการชี้แจงให้แม่ฟังว่านอกจากฟอเรสจะมีร่างกายแตกต่างจากเด็กคนอื่นๆแล้ว ฟอเรสยังมีไอคิวต่ำกว่าปกติอีกด้วย...แม่พร่ำเถียงกับผู้อำนวยการอยู่นานว่าฟอเรสไม่ได้มีร่างกายที่ต่างจากเด็กคนอื่นๆเลย ...ท้ายที่สุดแล้วด้วยความรักลูก แม่จึงยอมทำทุกอย่างให้ลูกได้เรียนหนังสือ ได้มีทุกอย่างเหมือนที่เด็กปกติคนอื่นๆมี แม่ยอมที่จะนอนกับผู้อำนวยการโรงเรียน เพื่อให้ฟอเรสได้เข้าเรียนในโรงเรียนแห่งนั้น....
วันแรกของการไปโรงเรียน แม่พาฟอเรสมารอรถโรงเรียนที่หน้าบ้าน ...ฟอเรสได้สัมผัสโลกภายนอกโดยปราศจากแม่คอยปกป้อง ฟอเรสได้สัมผัสถึงความโหดร้ายของโลกแห่งความเป็นจริง ก้าวแรกที่ขึ้นไปบนรถโรงเรียน ไม่มีใครอยากนั่งกับฟอเรส ทุกคนมองฟอเรสเป็นตัวประหลาด เด็กน้อยจึงต้องยืน...หากแต่โลกที่โหดร้ายก็ยังมีสิ่งดีๆปะปนอยู่เสมอ เสียงนางฟ้าที่ฟอเรสไม่เคยลืมเลยตลอดชีวิต เสียงหวานๆที่เรียกให้ฟอเรสนั่งลงข้างๆเธอ เธอชื่อเจนนี่ และเจนนี่เป็นเพื่อนคนเดียวที่ฟอเรสมีที่โรงเรียน...
หลังจากวันนั้นที่ไปโรงเรียน เจนนี่กับฟอเรสมักจะไปเที่ยวเล่นด้วยกันเสมอ ฟอเรสมีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่กับเจนนี่ แต่ทุกครั้งที่พากันไปเล่น ฟอเรสก็จะถูกเด็กคนอื่นล้อเลียนหรือแกล้งเสมอ ทุกครั้งเวลาโดนแกล้งเจนนี่จะตะโกนบอกให้ฟอเรสวิ่งหนี "ฟอเรสวิ่ง วิ่ง วิ่งให้เร็วกว่านี้" ประโยคนี้เองที่ทำให้ฟอเรสวิ่งหนีสุดชีวิต ทั้งๆที่ในชีวิตเขา เขาไม่เคยคิดเลยว่าจะวิ่งได้ แต่เพราะเจนนี่ ทำให้เขารู้ว่าเขาวิ่งได้ วันนั้นเองเหล็กที่ประกบข้อเท้าของเขาหลุดหายไปขณะที่เขาวิ่ง และเขาก็ไม่เคยต้องการมันอีกเลย เขาวิ่งได้ เขาเดินได้ด้วยขาของเขาเอง....
เขาไม่เคยเข้าใจเลยว่าทำไมเจนนี่ถึงไม่อยากพาเขาไปที่บ้าน ทำไมเจนนี้ถึงไม่อยากกลับบ้าน ทำไม...วันนั้นเจนนี่ขาดเรียน เขาจึงไปตามหาเจนนี่ที่บ้าน เขาจึงได้รู้ความจริงว่าทำไมเจนนี่จึงเกลียดบ้านหลังนี้...เขาบอกตัวเองว่าเขาไม่ใช่คนที่โชคร้ายที่สุด หากแต่เจนนี่ต่างหาก...เจนนี้และพี่สาวมักจะถูกพ่อของตัวเองข่มขืนและทำร้ายอยู่เสมอ..เขาต่างหากที่แม้จะมีไอคิวแค่ 75 เป็นคนที่ใครๆก็บอกว่าโง่ มีขามีเท้าแต่เดินได้ไม่เหมือนคนปกติ แต่อย่างน้อยๆเขายังโชคดีที่มีแม่ที่รักเขายิ่งกว่าชีวิต คอยให้กำลังใจและอุ้มชูเขามาตลอด...ฟอเรสบอกตัวเองว่าเขาจะปกป้องเจนนี่ เขาจะดูแลเจนนี่เองจากนี้ไป...
หลังจากเรียนจบแล้ว ฟอเรสและเจนนี่ก็ต้องแยกย้ายกันไปตามแต่วิถีชีวิตที่ต่างฝ่ายต่างเลือกไว้...หากแต่ว่าความรักความห่วงใยที่เขามีต่อเจนนี่ไม่เคยห่างไปจากใจของเขาเลย..แม้เวลาจะผ่านไปหลายปี เขาได้พบเจอกับเจนี่บ้าง แต่ละครั้งที่พบเจอเขาจะได้เห็นเจนนี่มากับชายคนใหม่เสมอ ...แม้เขาจะรู้ว่าเจนนี่มีโลกที่ไม่สวยงามนัก เจนนี่ติดยา เจนนี่พบปะคนมากหน้าหลายตา แต่สิ่งเหล่านี้ไม่เคยเปลี่ยนความรู้สึกรักในหัวใจของเขาได้เลย เขายังเฝ้ารักและเฝ้ารอเจนนี่อยู่เสมอ...
จากชายที่มีไอคิวแค่ 75 เขาสามารถฟันฝ่าและต่อสู้ชีวิตกับคำเย้ยเยาะถากถางของผู้คน จนสามารถเป็นเศรษฐีร่ำรวยมหาศาล .."แต่เงินไม่ใช่ทุกอย่างในชีวิต เงินจะมีค่าเมื่อเราจำเป็นต้องใช้เท่านั้น" นี่คือคำสอนของแม่ที่เขาไม่เคยลืม เขาบริจาคเงินมากมายเพื่อสร้างโบถส์ สร้างโรงพยาบาลและอีกมากมาย ...แต่ชีวิตของเขาก็ยังเดียวดาย ชีวิตอีกครึ่งยังไม่ถูกเติมเต็ม เขารู้สึกเหงามากยิ่งขึ้นเมื่อแม่ผู้คอยให้กำลังใจมาจากโลกนี้ไปด้วยความชรา... เขากลับมาอยู่บ้าน ทุกคืนเขาคิดถึงเจนนี่ หัวใจเขาเรียกร้องหารักและต้องการรักจากเจนนี่เท่านั้น...
เพราะรักแท้ที่มีให้ เขาจึงได้รับรักตอบจากเจนนี่ ...ผู้หญิงที่เขาเฝ้ารอมาทั้งชีวิต เขาบอกกับตัวเองว่าเขาไม่รู้ว่าทำไมเจนนี่จึงกลับมาหาเขา แต่เขาไม่สนใจ สิ่งที่เขาสนใจมากกว่านั้นก็คือ จากนี้ต่อไปเขาจะได้อยู่กับเจนนี่เสียที....ท้ายที่สุดแล้วชีวิตของฟอเรส กัมพ์ก็ยังคงต้องสู้ต่อไปทั้งกับสิ่งดีๆหรือสิ่งเลวร้ายที่จะเคลือบคลานเข้ามาทุกๆวินาทีที่ยังมีชีวิตอยู่ ....เขาประสบความสำเร็จจากความด้อย จากความไม่มี จากสิ่งที่ใครก็หัวเราะเยาะและเรียกเขาว่า "ไอ้โง่"..ทุกอย่างที่ผ่านเข้ามาในชีวิต แม่สอนให้เขาต่อสู้และอย่ายอมแพ้ต่อสิ่งที่พระเจ้าให้มา อย่าน้อยใจเพราะเขาไม่ได้ต่างไปจากคนอื่นๆเลย....เขาได้พิสูจน์ให้ใครๆได้เห็นแล้วว่ารูปลักษณ์ภายนอกไม่ใช่สิ่งสำคัญ หากแต่ความสำคัญอยู่ที่ใจ มีจิตใจที่ดีงามและแข็งแกร่ง ตรงนี้ต่างหาก...
ข้าพเจ้าอาจถ่ายทอดได้ไม่ดี แต่หากใครได้ดูหนังเรื่องนี้รับรองว่าต้องร้องไห้ให้กับฟอเรส กัมพ์อย่างแน่นอน ...เขามีทั้งความน่าสงสาร ความใสซื่อ ความไม่รู้ และความบริสุทธิ์ของจิตใจ และอย่างยิ่งความรักจริงแท้ที่เขามีต่อเพื่อนสาวคนเดียวในชีวิต...ไปหาดูความซาบซึ้งเหล่านี้ได้ในหนังเรื่อง
"Forrest Gump" นำแสดงโดย ทอม แฮงส์ เป็นหนังที่ค่อนข้างเก่าแล้ว แต่ก้ไม่เก่าเกินกว่าจะหามาดูได้นะครับ...สวัสดี
17 มกราคม 2550 20:07 น.
ต้นไม้ของอ่วง
......คืนวันอันว่างเปล่าผ่านเข้ามาและก็ผ่านพ้นไป วันแล้ววันเล่า ชีวิตของข่าวฟ่างเด็กสาวจากบ้านนอกก็ยังไม่มีอะไรที่แตกต่างจากคืนวันเก่าก่อน ชีวิตเด็กบ้านนอกที่ต้องทำงานกลางทุ่งนา เห็นพ่อแม่พี่น้องทำงานหนักมาตลอด ชีวิตแบบนี้จึงห่างไกลจากความศิวิไลซ์ในเมืองใหญ่ ข้าวฟ่างเป็นลูกชาวนาที่ไม่ต่างจากลูกชาวนาคนอื่นๆที่ต้องทำงานหนัก และอยู่ในกรอบคำสั่งที่พ่อและแม่ได้สั่งสอนไว้..
.......คืนวันผ่านพ้น มาถึง ณ วันนี้...ข้าวฟ่างอยู่ห่างไกลจากความกันดาร ไม่มีบ้านนาป่าทุ่งให้เห็น หากแต่ในใจยังไม่เคยลืมภาพเก่าๆในวันก่อนๆได้เลย..หากนับย้อนถอยหลังไปทีละปี ปีที่ผ่านมาข้าวฟ่างยังจำภาพของตัวเองได้ถนัดชัดแจ้ง ...หญิงสาวร่างโปร่งบางกับมือที่ถือไม้เรียว พร่ำสอนลูกศิษย์อยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ภาพแห่งความทรงจำเหล่านี้ทำให้ข้าวฟ่างยิ้มและคิดถึงใครบางคนที่ทำให้ชีวิตของข้าวฟ่างถูกเติมเต็มมากยิ่งขึ้น ณ ที่แห่งนี้นี่เอง ที่ที่ให้ข้าวฟ่างได้เป็นครู ได้มีลูกศิษย์ลูกหามากมาย และที่แห่งนี้ก็ทำให้ข้าวฟ่างได้พบกับความรู้สึกที่เรียกว่า "รัก"...
(วันนี้เท่านี้ก่อนนะครับ แล้วว่างๆจะมาอัพเดทให้จนจบเลยครับ)
หน้าส่วนตัว
1757
