27 มีนาคม 2551 15:47 น.
ต้นกล้า อันดามัน
โปรดเถิดอย่าถามถึงความรู้สึก
เพียงแต่ความคิดนึกปราถนา
เงาสะท้อนฉันเห็นเด่นในตา
มุ่งมั่น ศรัทธาเหมือนอย่างเคย
อย่าหวั่นต่อวันคืนขมขื่นหวัง
เติมพลังอย่ารั้งรอขออย่าเฉย
เคยปวดร้าวอย่าปล่อยวางอย่างเฉยเมย
เพราะคุ้นเคยกับเวลารักษาเรา
สืบเท้าย่างกลางคลื่นกระแสกาล
ทบทวนวันเปลี่ยนผ่านแสนสุข-เศร้า
เมื่อหมอกจางเห็นทางก็บางเบา
เมื่อเท่าทันสิ่งเร้า...เธอเข้าใจ
อย่าห่วงเลยว่าจะอยู่อย่างเดียวดาย
อย่าหลบหายหมายจะหนีเพราะหวั่นไหว
อย่าหวาดเลยว่าเธอไม่มีใคร
ฉันอยู่ในลมหายใจ, ใจของเธอ
หวังว่าเธอยังจะยิ้มอย่างอิ่มอุ่น
หวานละมุนอุ่นละไม ใจเสมอ
ยังคิดถึงผู้คน ผู้รอเธอ
สร้างความฝันเลิศเลอของมวลชน
วันนี้โลกสดใสเหมือนในฝัน
ดวงตะวันเจิดแสงทุกแห่งหน
เพียงเธอยืนยิ้มข้างประชาชน
เพื่อจะค้นหนทางสันติธรรม.
5 มีนาคม 2551 23:35 น.
ต้นกล้า อันดามัน
ชอบจัง
เมื่อนอนอยู่ลำพัง
ฟังสายฝนกระทบหลังคาบ้าน
อื้ออึง
โลก
ถูกชำระ ล้างด้วยสายฝน
ใบไม้ สะอาด สะอ้าน
ต้นไม้ สะอาด โลกสะอาด
ธรรมชาติ งดงาม
ด้วยธรรมชาติ เช่นนี้ เสมอ
ไม่ยุ่งยาก สิ้นเปลือง
กรอบคิด
บังคับให้เรายุ่งยากเข้าไปทุกที
เรื่องง่าย เป็นเรื่องยาก ยาก และยาก
ยุ่งเหยิง
สายฝน
ชำระล้าง โลก อย่างงดงาม
อย่างไม่ต้องออกคำสั่งใดใด
สายฝน
กระทบหลังคาบ้าน ลำพัง
บ้านไม้ผุ
กับสายฝน ละอองนั้น