11 พฤศจิกายน 2549 23:31 น.
ต้นกล้า อันดามัน
หากบทกวีไม่มีชื่อ
ยังคงถือเป็นบทกวีไหม
และหากว่าอันตรธานห้วงกาลไกล
ทุกสิ่งเป็นไป-เป็นไม่มี
นกมีสี่ขาน่าสงสัย
น้ำไหลย้อนกลับ ทวนวิถี
คางคกมีปีกท่องเมฆี
ราตรีตะวันจ้าออกหากิน
ลองทวนธารความคิด-ที่กำหนด
ละเมิดกฎสังคมทุกพื้นถิ่น
ละความเป็นอยู่อย่างเคยชิน
พลิกแผ่นดินย้อนรอยลองสวนทาง
เธอจะยังเขียนบทกวีไหม
เพียงแต่ใครบางคนมาขีดขวาง
โรมรันทับถม ปล่อยร้าง
เห็นไหมความอ้างว้าง ทางกวี.
26 ตุลาคม 2549 12:48 น.
ต้นกล้า อันดามัน
เจ้าเอย...เคยอยู่ป่าบินหลาเอย
ได้ชื่นเชยเสียงสวรรค์ได้ใหลหลง
จึงลืมเมืองหลงมนต์ของไพรพง
พักกายลงบ้านนา-บินหลาเอย
คนห่างบ้านพลัดเมืองแรมรอนถิ่น
ยังหอมกลิ่นบ้านเก่า - นิจจาเอ๋ย
ยังอุ่นตัก พักเหนื่อย ไม่เลือนเลย
ชื่นใจเชย ขวัญเอ๋ย เพียงคนึง
ความงดงามอันใดชวนใหลหลง
เท่าความรักมั่นคง ชวนฝันถึง
แห่งความงามท้องถิ่น ที่ตราตรึง
ห้วงคำนึง รอวัน จะหวนคืน
เจ้าจะนอนพักลงที่ตรงไหน
จงหลับลงระหว่างใจอย่าขมขื่น
ความปวดร้าวชั่วยามเพียงข้ามคืน
จงพบพานความชื่น-บินหลาเอย.
22 ตุลาคม 2549 22:52 น.
ต้นกล้า อันดามัน
เช้าที่สดใส
นำพาความอ่อนไหวสู่ห้วงใจ สำนึก
เพียงความรู้สึกกระทบภายใน
สายคลื่น ยังคงเย้าหยอกหาดทราย
คล้ายไม่เหนื่อยหน่าย
อ่อนแรง
ริมหาด แผ่นทรายอันกว้างใหญ่
ยามน้ำลด น้ำตาย
ผู้คนเกลื่อนหาด หากิน
ความสุขอยู่แค่เอื้อม
เอื้อมที่คว้าถึง เก็บได้
บางคำพูด "ความยิ่งใหญ่ ไม่ใช่การมีอำนาจ"
เรียนรู้ทะเล จึงรักทะเล
เรียนรู้ผู้คน จึงรักผู้คน
เรียนรู้ที่จะรัก จึงมีความรัก
ณ ปัจจุบัน จึงเป็นปัจจุบัน
20 ตุลาคม 2549 11:51 น.
ต้นกล้า อันดามัน
ฤดูกาลแห่งลมหนาว
พัดพาความปวดร้าวมาเยือนถิ่น
ในความเงียบเรื่องราวร้าวยังยิน
ไห้ถวิลวันวานที่ผ่านมา
หนุ่มสาวยังมองเห็นอยู่บ้างไหม
การต่อสู้ยิ่งใหญ่การค้นหา
อุดมการณ์ยิ่งใหญ่ แกร่งศรัทธา
เห็นไหมการทายท้า-อันงดงาม
ฝนทิ้งห่าเข้าสู่ฤดูหนาว
จงกล้าก้าวเถิดหนุ่มสาว-อย่าเหยียดหยาม
ประชาธิปไตย คือความหมายใช่นิยาม
ใช่งดงามอยู่บนพานเพียงเข้าใจ
สายลมแห่งเดือนตุลาคม
สั่งสมเรียนรู้สู่สิ่งใหม่
เธอคือความหวังแห่งช่วงวัย
ใกล้ไกลเป็นไป-อยู่ที่เธอ.
12 ตุลาคม 2549 21:39 น.
ต้นกล้า อันดามัน
เวลาคือผู้สร้างและเปลี่ยนผ่าน
ฤดูกาลหมุนเวียนเช่นเทียนไข
ระหว่างวันผันเปลี่ยนล่วงเลยวัย
เก่าในใหม่นั้นแน่แลมั่นคง
จงปล่อยวางเสียบ้างช่างมันเถิด
สิ่งที่เกิดจริงหรือหลอกบอกให้หลง
ที่เที่ยงแท้อยู่นานยั่งยืนยง
คือความที่ไม่มั่นคงไม่แน่นอน
โลกดำรงคงอยู่ด้วยเช่นนี้
ร่องวิถีอนันตกาลไร้วันกร่อน
จิตที่เห็นย่อมเย็นย่อมดับร้อน
เพียงพักผ่อนในกาลผ่านฤดู
เวลาคือผู้สร้างและสลาย
คือความหมายสุดท้ายการไปสู่
เร่งอ่านกาลเวลาอย่าหน่ายดู
เพื่อเรียนรู้อยู่อย่าง-ความเป็นไป.
Lovers
0 คน เลิฟต้นกล้า อันดามัน
Calendar
หน้าส่วนตัว
1202
