29 สิงหาคม 2547 10:57 น.
ต่าย
กับสิ่งที่เห็น..
หาใช่ว่าจะเป็นเช่นนั้นไม่
ไม่โทรมาใช่ว่าไม่คิดถึง..ไม่ห่วงใย
เธอคือลมหายใจ ให้ฉันได้อบอุ่น ในโลกแห่งความจริง
กับความจริง..
สิ่งที่เธอคิดว่าเป็นจริงอยู่เสมอ
ใช่ว่าฉันจะไม่รัก ไม่อยากพบ ไม่อยากเจอ
หารู้ไม่ฉันละเมอ เพ้อหาแต่เธออยู่ร่ำไป
หากขอได้ ..
ฉันจะขอกระเป๋าวิเศษของโดเรม่อน
จะหายตัวพาใจฝ่าลมหายใจ ไปหาเธอที่อุดร***
ให้เธอได้ชื่นใจว่าฉันรักเธอมากเสมอ เหมือนแต่ก่อน ที่ผ่านมา
ใจฉันมีแต่เธอ..
แม้ความทุกข์จะมาเยี่ยมเยียนฉันเสมอ แม้เราไม่เห็นหน้า
ความรักนั้น..ยิ่งใหญ่กว่าอุปสรรคและกาลเวลา
ฉันยังเชื่อเสมอว่า..
***ของที่เป็นของเรา..มันย่อมเป็นของเราเสมอ และตลอดไป***
หน้าส่วนตัว
1470
