21 พฤศจิกายน 2545 18:31 น.
ต่อง (ต้อง) ksg
บันทึกเรือ่งนี้อาจจะยาวไปหน่อยต้องขออภัยด้วยครับ...ผมหวังว่าสมาชิก
คงจะทนอ่านไปจนจบนะครับ
************************************ ****************************************
**.. ทำไมนะ..เมื่อมีการพบเจอ แล้วไยต้องมีการพลัดพรากด้วย...**
ยังจำกันได้รึเปล่า..
**..ภาพนั้น..วันที่พวกเราทำผิดด้วยกันและก็ยอมโดนตีด้วยกัน
วันที่พวกเราร้องไห้ในวันปัจฉิมนิเทศ....................
ใช่สิ! วันปัจฉิมนิเทศ ทั้งอบอุ่นด้วยความรักจากคุณครู
ทั้งสุขที่ได้อยู่พร้อมหน้ากับเพื่อนๆ.....และก็ทั้งเศร้าเมื่อครั้งนั้น
เป็นวันสุดท้ายที่พวกเราจะได้คุยกันภาษาเพื่อนนักเรียนและในฐานะ
ศิษย์กับครู***
***....ด้ายสีขาว..ที่ครูบรรจงผูกให้ที่ข้อมือพร้อมกับคำพรสุดท้าย..มันตื้นตันใจ
เสียจริง....น้ำตาหนอน้ำตา ช่างรินไหลมาอย่างง่ายดาย...จากดวงตาและดวงใจ
***.....เพลงคำสัญญา..ดังขึ้น พร้อมกับเสียงเพื่อนพ้องที่ต่างขับผสานไปตาม
ท่วงทำนองแห่งความอาลัย.....และเพลงโรงเรียนก็ดังขึ้นต่อจากนั้น
เพลงโรงเรียนที่ร้องมา 6 ปี กำลังกลายเป็นตำนานสำหรับฉันไปเสียแล้ว...
จบเพลงโรงเรียน...งานเลี้ยงก็เป็นอันเลิกรา..........................................
***********...ทุกคนต่างก็มีหนทางที่จะก้าวเดินต่อไป...**********
บันทึกเรื่องนี้จึงเป็นความทรงจำที่ไม่มีวันลืมลงไปได้.....รักเอ๋ย....
*****....เมื่อมีการพบแล้ว....ไยต้องมีการพลัดพรากด้วย.....*******
คำตอบที่ได้อาจจะมีว่า....
เมื่อคุณได้พบใคร...ก็ตามแล้วคุณเกิดความรัก ประทับใจ ในคนคนนั้น
ความพรากกันจึงเป็นสิ่งที่ทำให้คุณไม่มีวันลืมและเกลียดเขาลงได้เลย
ด้วยความหวังดี
ก.นพดล รักษ์กระแส
20 พฤศจิกายน 2545 20:22 น.
ต่อง (ต้อง) ksg
กลอนเรื่องนี้ แต่งขึ้นมาเพื่อขอโทษพ่อผม หากว่าเคยทำอะไร
ให้พ่อต้องเสียใจ....
ไม่เคยเอ่ยคำ รัก กับพ่อ...
มาลัยวันพ่อก็ไม่เคยมีให้ท่าน
แต่ในใจเปี่ยมด้วยรักและกตัญญูต่อท่านเสมอมา.....
**.. เพิ่งจะรู้ บัดนี้ ว่าพ่อรัก
เพิ่งตระหนัก สิ่งที่ดี พ่อมีให้
เพิ่งได้ทราบ ได้ซึ้ง ถึงเข้าใจ
เพิ่งรู้ได้ พ่อฝ่าฟัน นั้นเพื่อเรา
**..ที่ล่วงเลย ขอขมา ถ้าพลั้งผิด
ใช้ชีวิต เลวทราม ตามโง่เขลา
มิอาจเทียบ รักพ่อให้ แต่วัยเยาว์
ถึงหลายเท่า แต่ตัวฉัน มันสิ้นดี
**.. เคยโมโห โกรธา เคยว่าพ่อ
เคยกล่าวพ้อ น้อยใจ ในทุกที่
..พุทธรักษา..คราวใด ไม่เคยมี
ต่อรักที่ เมตตา เอื้ออาทร
**..ได้สำนึก พ่อนี้ มีแต่ให้
พ่อมีใจ คอยเอ่ยพร่ำ คำสั่งสอน
จะน้อมนำ จำจด ทุกบทตอน
เป็นคำพร สอนลูกไว้ ให้เจริญ...
( เป็นคำพรสอนลูกไว้ให้ได้ดี )
ขอให้ทุกๆคนรักพ่อของตนเองไว้ให้มากครับ.....................
ท่านนั้นให้รักแท้ แม้ท่านจะดุว่าเราก็ตาม นั่นคือคำพร ที่เราได้รับ
บางคนอาจมองข้ามไป แต่เมื่อวันหนึ่งเราก็จะรู้เอง.........................
*******...........พ่อ คือ ผู้ให้ ผู้เสียสละ และผู้ยอมตายแทนเรา......***********
ด้วยความเคารพ
ด้วยความหวังดี
ก.นพดล รักษ์กระแส
20 พฤศจิกายน 2545 18:03 น.
ต่อง (ต้อง) ksg
บทประพันธ์บทนี้เป็นเพียงบทเดียวแต่ความหมายดีมากๆครับ
ประพันธ์โดย คุณรยงค์ เวนุรักษ์
คือน้ำผึ้ง คือน้ำตา คือยาพิษ
คือหยาดน้ำ อมฤต อันชื่นชุ่ม
คือเกสร ดอกไม้ คือไฟรุม
คือความกลุ้ม คือความฝัน นั่นแหละรัก
ไพเราะมากๆครับ
17 พฤศจิกายน 2545 21:14 น.
ต่อง (ต้อง) ksg
**..รักที่แท้ แม้ไกล แต่ใกล้ชิด
ถึงมืดมิด แต่มีแสง แห่งความหวัง
ถึงปวดร้าว แต่ก็เข้ม เต็มพลัง
ถึงถอยหลัง แต่ย่างเท้า เตรียมก้าวเดิน...
**..รักที่จริง แม้ทุกข์ ก็สุขได้
ถึงโรยล้า อาลัย ให้ห่างเหิน
ถึงพลาดพลั้ง หมองไหม้ ช้ำใจเกิน
ถึงคนเมิน หมางหมิ่น เราสิ้นดี
**..รักที่มี แม้ลวง ทั้งดวงจิต
ไม่เคยคิด โทษใจ ของใครนี่
มอบหมดแล้ว ทั้งความฝัน ที่ฉันมี
บทเรียนนี้ มีค่า ราคาแพง
**..รักที่มี ครอบครอง ต้องพลัดพราก
โถ!จำจาก ดวงกมล ทุกหนแห่ง
ทิ้งคนเศร้า ร้อนรน จนสิ้นแรง
ทั่วหลักแหล่ง รักอาภัพ และอับปาง
**.. รักที่แท้ แม้ไกล แต่ใกล้ชิด
จะรักมิตร ยอดขวัญ แม้วันห่าง
........................
มันเป็นเพียง ความฝัน อันเบาบาง
ไม่มีทาง เธอมอบใจ ให้ฉันเลย....
ด้วยความหวังดี
ก.นพดล รักษ์กระแส
16 พฤศจิกายน 2545 19:11 น.
ต่อง (ต้อง) ksg
บทประพันธ์โดย คุณเดือนแรม ประกายเรือง
ผมขอมอบให้แด่ นักกวีที่มีจุดยืนทุกท่านครับ
**..ฉันยังเขียน บทกวี ที่ฉันรัก
แม้ไร้หลัก ประกัน ในวันพรุ่ง
ท้องยังหิว คิ้วขมวด ปวดไส้พุง
ยังพยุง กายยืน ขึ้นท้าทาย
**..โดดเดี่ยว เดียวดาย ในคืนดึก
เขียนคำ ด้วยสำนึก ในความหมาย
บนถนน คนทุกข์ยาก มีมากมาย
ทั้งคนจร นอนตาย ยังได้เจอ
**..พบความจริง อันเจ็บปวด และรวดร้าว
แต่อิ่มคำ ต่างข้าว อยู่เสมอ
พบทั้งความ เฉยชา จากตาเธอ
แต่อุ่นนัก เมื่อเสนอ ความจริงใจ
**..ถูกวิจารณ์ ว่าเขียนคำ วนซ้ำซาก
เพื่อนบางคน สำราก ถ้อยคำใส่
ไม่ต้องมอบ ให้หรอก พวงดอกไม้
ไม่ต้องการ กำลังใจ ที่ไม่จริง
**.. ฉันอยู่กับ ความฝัน อันยิ่งใหญ่
เคี่ยวความฝัน ให้เป็นไฟ ไหม้ทุกสิ่ง
เคี่ยวความทุกข์ ที่ทายทัก ยามพักพิง
คือเพื่อนแท้ ไม่ทอดทิ้ง ยิ่งอดทน
**..ฉันยังเขียน บทกวี ด้วยความรัก
แม้เหน็บหนาว ยิ่งนัก ในสายฝน
ก้าวเดินฝ่า ความว้าเหว่ ทะเลวน
ต้องอดทน ถึงที่สุด ด้วยจุดยืน
ด้วยความหวังดี
ก.ประแสร์ ศิษยาพร
ก.นพดล รักษ์กระแส
หน้าส่วนตัว
3228
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟต่อง (ต้อง) ksg
