ถ้า ^การให้^ คือ ^ความรัก^

ตู่นุดี

วันนั้น  ที่อนุสาวรีย์ชัยฯ  ฉันเห็นยายแก่คนหนึ่งนั่งยกมือไหว้ผู้คนที่เดินผ่านไปมา เพื่อแลกกับเศษสตางค์เล็กๆน้อยๆ ตรงหน้ามีกระป๋องที่มีเงินเพียงไม่กี่บาท   ด้วยความสงสาร ฉันจึงรีบควานหาเศษเงินในกระเป๋า  แต่ไม่พบแม้เพียงสักเหรียญ   ยายมองหน้าฉันด้วยความหวังว่าในกระป๋องจะมีเงินเพิ่มขึ้นอีกสักบาท   แต่ฉันไม่มีเศษสตางค์จริงๆ จึงเข้าไปถามยามว่า ^ยายหิวไหมค่ะ?^ ยายพยักหน้าหงึกๆ แทนคำตอบ  ฉันบอกยายคอยเดี๋ยวแล้วไปซื้อขนมปังมาถุงหนึ่ง   ยายยกมือขึ้นรับถุงขนมปังแล้ววางไว้ข้างตัว   แก้มยายเปื้อนไปด้วยน้ำตา  มือของยายเอื้อมมาจับมือฉันพร้อมกับพูดว่า ^ขอให้เจริญๆนะลูก มีกินมีใช้ทุกชาติ^ 
     ถ้าการให้คือความรัก  การให้ของฉันในครั้งนี้ น่าจะเรียกได้ว่าเป็นความรักที่มีต่อเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน  ฉันไม่รู้ว่ายายปลื้มหรือดีใจเพียงไร  ฉันรู้เพียงแต่ว่าคืนนั้นฉันหลับฝันดี  และคิดถึงยายแท้ๆของฉันเหลือเกิน