18 มกราคม 2548 14:33 น.
ตุ๊กตาไล่เหงา
เธอเดินเข้ามาพิงพัก
ใต้เงาแห่งรักเหมือนกัน
ก่อเกิดเป็นความผูกพัน
เรานั้นสุขสันต์ไม่ร้อนรน
ไม่นานฤดูกาลเปลี่ยน
หมุนเวียนหนาวร้อนฝน
เวลาเปลี่ยนใจคน
จะกี่หนก็วนไป
ใต้ร่มเงาแห่งความรัก
คนพักเริ่มห่างหาย
กิ่งก้านนั้นพลัดใบ
ฤดูหนาวใกล้คลืบคลาน
ฉันอยู่อย่างเดียวดาย
ภายใต้เงาแห่งรักนั้น
อีกกี่ปีอีกกี่วัน
รักจะพลันหันกลับคอน
........................................
ฉันกลับมาที่เก่า
ภายใต้เงาครั้งเก่าก่อน
เอนหลังพักหลับนอน
ลงกลอนปิดกั้นใจ
......................................
21 เม.ย. 2547 รวิ วารินทร์
18 มกราคม 2548 14:28 น.
ตุ๊กตาไล่เหงา
ฉันยังเก็บซ่อนตัว
อยู่ในหลืบเหงาแห่งความเหงา
จอมจมอยู่กับความว่างเปล่า
และมัวเมาอยู่กับความเปล่าเปลี่ยว
ใต้ร่มเงาแห่งความเหงา
แสนปวดร้าวและโดดเดี่ยว
ความอ้างว้างขวางเกาะเกี่ยว
แน่นเหนียวและหน่วงหนัก
ฉันจากร่มเงาแห่งความเหงา
มาอยู่ภายใต้ร่มเงาแห่งรัก
อบอุ่นกายเอิบอิ่มใจนัก
คาดว่าจะพักปักหลักใจ
ใต้เงาแห่งความรัก
ฉันเห็นความห่วงใย
โอบกอดประคองไว้
อิ่มอุ่นใจในทุกวัน
14 มกราคม 2548 10:45 น.
ตุ๊กตาไล่เหงา
อยู่ห่างกันเกินเรียกหา
จะเอื้อมคว้าเอาสิ่งใด
มีแต่ความห่วงใย
ที่ส่งไปกับสายลม
เปิดหน้าต่างตอนตีสาม
เห็นความงามน่าชื่นชม
พระจันทร์ดวงกลมๆ
จะเชยชมได้อย่างไร
เธอคงนอนหลับปุ๋ย
หมีตุ้ยนุ้ยโอบกอดไว้
ผ้าห่มนวมหนาผืนใหญ่
ซุกซ่อนกายในค่ำคืน
ปิดหน้าต่างตอนตีห้า
ได้เวลาไปเก็บฟืน
ชีวิตที่กล้ำกลืน
เก็บฟืนมาต้มกา
14 มกราคม 2548 10:27 น.
ตุ๊กตาไล่เหงา
ฉันยืนอยู่บนฟุตบาท
รู้สึกประหลาดเมื่อมองไป
นี้หรือเมืองกรุงที่ยิ่งใหญ่
ที่ใครๆใฝ่ฝันดั้นด้นมา
กลุ่มควันยังฟุ้งเลือนๆ
กลาดเกลื่อนไปทั่วนครา
ฉันยืนปิดหูปิดตา
แต่ว่ายังได้ยินได้เห็นชัด
ภาพสังคมเมืองอันสับสน
ภาพดิ้นรนของคนจรจัด
ภาพวิวที่ไม่ใช่ทิวทัศน์
ภาพรกชัฏซากปรักหักพัง
เธอมาตามหาอะไร?
เธอได้พบแล้วหรือยัง?
มันได้เป็นดังหวัง?
สมตั้งใจหรือเปล่า?
ฉันมาตามหาความฝัน
ฉันเห็นมันแค่เงา
แม้อยากจะคว้าเอา
ความว่างเปล่าเท่านั้นที่มี....
5/1/48 เมืองเทวดา......
หน้าส่วนตัว
1707
