21 พฤษภาคม 2545 04:56 น.
ตื่น
ทะเลไกล แลดูกว้าง
เหมือนเส้นทาง ไร้จุดหมาย
แต่ละย่าง เหยียบมิวาย
กลัวแพ้พ่าย อับอายชน
ชีวิต ที่อ้างว้าง
รอนแรมร้าง อย่างสับสน
ไร้สติ และเวียนวน
ยากหลุดพ้น จากกลไก
เป็นดั่งเฟือง ที่สับฟัน
ถูกขับดัน ด้วยเฟืองใด
แม้เหนื่อยล้า เหงื่อรินไหล
ต้องหมุนไป ใกล้เคียงยนต์
กว่าจะก้าว ย่างฟันฝ่า
หลุดพ้นมา บรรลุผล
เลิกคิดตาม มหาชน
ไขวคว้าจน เห็นทะเล
เส้นทางกว้าง ที่ย่างเหยีบบ
มิอาจเปรียบ เทียบจำเจ
ถ้าเดินผิด ก็จบเห่
ถ้าไม่เซ.... ก็เดินไป......
21 พฤษภาคม 2545 04:32 น.
ตื่น
ถึงพร่ำบอก ว่ารักแสน
ก็ยากแทน แค่คำพูด
จะรักจริง ต้องพิสูจน์
เกินคำพูด .....อ้างเอ่ยใด
แต่พิสูจน์ ก็ต้องเสี่ยง
จิตใจเพียง แค่เผลอไผล
รักก็ยับ อับปางไป
ทำอย่างไร ให้เสี่ยงน้อย
ยิ่งรักมาก ก็เสี่ยงมาก
ยิ่งถ้าหาก กาลเคลื่อนคล้อย
พอผิดหวัง ใจหลุดลอย
สิ่งที่คอย ก็พังครืน
หรือจะแก้ ด้วยไร้รัก
และไม่จัก รักใครอื่น
คงเปรียบใจ ดั่งเกลียวคลื่น
ที่ซัดคืน ห่างจางไป......
18 พฤษภาคม 2545 23:07 น.
ตื่น
ความรู้สึก เหมือนดั่ง ถูกคำสาบ
มิตรภาพ ที่เคยมี ใยเหือดหาย
แม้รอยยิ้ม สายตาฉ่ำ ก็กลับกลาย
แลดูคล้าย แห้งแล้ง แย้งในใจ
อยากจะถาม เธอทุกข์ใจ เพราะใครหรือ?
อยากจะถือ เอาทุกข์เธอ ที่สงสัย
เอามาแบ่ง เพื่อให้ฉัน รู้ข้างใน
ว่าเรื่องใด ทำเธอเศร้า..... เหงาด้วยคน
17 พฤษภาคม 2545 01:57 น.
ตื่น
ฝากความรัก เก็บไว้ ในท้องฟ้า
หวังนภา รักษาไว้ ด้วยใจมั่น
วันข้างหน้า ในเวลา ที่ฝ่าฟัน
พบจุดฝัน วันนั้นกลับ ขอรับคืน
จะรับรัก จากฟ้า มามอบให้
จะมอบใจ จริงแท้ แลสดชื่น
จะทุ่มเท จะหลากหลาย จะกลมกลืน
จะหยัดยืน เคียงเธอนั้น นิรันดร์ไป
17 พฤษภาคม 2545 01:29 น.
ตื่น
ณ. ตรงนี้ เราเคยมี เธอเคียงอยู่...
เธอจะรู้ หรือลืมไป ใครคงขำ
ว่าใจคน บางคน ยังจดจำ
และยังช้ำ อยู่ข้างใน ใครเคยเคียง
พอเธอเจ็บ กลับมา ทำหน้าเศร้า
ใจของเรา ก็เศร้าด้วย ไม่ส่งเสียง
แต่เราเฉย ทำเย็นชา ได้แต่เพียง
ส่งสำเนียง ปลอบเธอ ที่เจอกรรม...
เธอสงสัย ว่าทำไม เราลืมรัก
ไม่ตระหนัก ประจักษ์ใจ ใครเคยช้ำ
ถึงยังรัก อยู่ทั้งใจ ต้องแกล้งทำ
ไม่อยากย่ำ ใจตัวเรา เพราะเขลาเอง
เพียงหวังแค่ กาลเวลา พาใจสงบ
เพียงหวังลบ กลบเกลื่อนไป ใครข่มเหง
เพียงหวังว่า มิตรภาพ และเสียงเพลง
จะบรรเลง พาใจเรา มิเหงาเอย....
หน้าส่วนตัว
870
