14 สิงหาคม 2554 11:37 น.
ตาไร้แวว
คนไม่มีวาสนา
(................................................... )
แอบชำเลืองค้อนคนบนฟากฟ้า
เป็นท่านหรือขีดลิขิตโชคชะตา
แล้วสาปส่งฉันมาให้เดียวดาย
คิ้ว หู ตา แขน ขา ยังมีคู่
แต่ฉันอยู่ลำพังช่างใจหาย
หนมครก ข้าวต้มมัด(ยัง)มี คู่เคียงกาย
ฉันเดียดายไร้วาสนาหาคู่เคียง
ท่านรู้ไหมเหนื่อยแค่ไหนใช้ชีวิต
จะถูกผิดไม่มีคนร่วมถกเถียง
กาพย์โคลงกลอนไร้คนร่วมร้อยเรียง
มีแค่เพียง เตียงว่างกว้างเหลือเกิน
10 สิงหาคม 2554 00:11 น.
ตาไร้แวว
ไม่มีหน้าร้องขอให้ยกโทษ
ไม่มีหน้าให้เลิกโกรธเกลียดเดียจฉันท์
ไม่มีหน้าร้องร่ำพร่ำรำพัน
(คง)ไม่มีวันย้อนเวลามาไมตรี
ไม่กล้าแม้ทวงถามความถึงความหลัง
ไม่กล้าหวังว่าจะกลับมาเผาผี
ไม่กล้าคุกเข่าขอให้คืนดี
ไม่กล้าตีเสมอหน้ามาอ้อนวอน
สายเกินไป สายเกินกว่า มาเริ่มต้น
เหตุวกวน ผลวุ่นวาย เกินถ่ายถอน
ผิดครั้งนี้ เกินฏีกา เกินอุทรณ์
เกินผัดผ่อน ทัณษ์ โทษ โจกท์ จำเลย
เป็นกงกรรม เป็นกงเกวียนเวียนบรรจบ
ไม่หนีหลบ เวรกรรม ธรรมเฉลย
เป็นวิบาก อกุศล ผลชดเชย
จะนิ่งเฉย รับสภาพ แต่โดยดี
(ฉันวันนี้) ...ไร้ค่า ตาไร้แวว ไร้แก่นสาร
ไร้วิญญาณ ไร้รัก ไร้ศักดิ์ศรี
ไร้ยศ ไร้ฐานะ ไร้บารมี
ไร้เพื่อน ไร้ที่...รัก พักพิงใจ
หน้าส่วนตัว
2330
