23 กุมภาพันธ์ 2555 23:52 น.
ตัวติ๊ด
เกิดอะไรกับฉัน...
ทำไมมันอัดอั้นเหมือนจะทนไม่ไหว
ทำไมอยากร้องไห้แต่น้ำตาไม่ไหล
ทำไม...อะไร อะไร มากมายจนบอกไม่ถูก
เหนื่อยไหม .. ถามใจตัวเอง
เหนื่อยกายนั้นไม่..
แต่เหนื่อยใจอย่างบอกไม่ถูก
จนไม่สามารถกลั้นมาเป็นคำพูด
สุดท้ายจึงคัดใจออกมาเป็นบทกลอน
4 มีนาคม 2554 21:28 น.
ตัวติ๊ด
ฉันรู้ว่าเธอจริงใจ
ฉันรู้ว่าเธอห่วงใยด้วยใจจริง
ฉันรู้ว่าเธอรับได้ทุกทุกสิ่ง
ขอบคุณจริงจริง..อย่างจริงใจ
เธอเป็นได้ไหมดั่งอาภรณ์
บางเบา กันร้อน อย่างเยือกเย็น
ยามฉันเหนื่อยยากแสนลำเข็ญ
มีเธอเป็นคนคอยปลอบประโลมใจ
เธอเป็นได้ไหมดั่งผ้าหนานุ่ม
คอยปกคลุมยามต้องเหน็บหนาว
เพียงมีเธอคอยโอบกายเบาเบา
ฉันคงหายเหงาเพราะอุ่นไอ
เธอเป็นได้ไหมดั่งเสื้อกันฝน
กันใจโทรมโทรมเปรอะปนน้ำตา
ระแวดระวังเภทภัยนานา
และอย่าทำให้ต้องเสียใจเกินกว่านี้เลย
เธอเป็นดั่งผ้าแสนทน
ไม่หวั่นต่อคนมาแผ้วผาน
ไม่หวั่นต่ออุปสรรคขวากหนาม
และพร้อมก้าวผ่านไปด้วยกันไหมเธอ
12 กุมภาพันธ์ 2554 03:06 น.
ตัวติ๊ด
หมดประโยชน์ทุกทุกอย่างหรือไร
หมดแรงใช่ไหมที่จะก้าวไปพร้อมพร้อมกัน
หมดเวลาจริงจริงหรือของเธอกับฉัน
หมดใจแล้วจากกันอะไรคือความจริง
เธอมีฉันไว้เพื่ออะไร
เธอโยนฉันไว้ตรงไหนเมื่อวันก่อน
เธอบอกรักฉันมากมายยังคอยหลอน
เธอบอก..ลาก่อน..แล้วจากไป
ข้อความแสนสั้นที่เธอส่งมา
ข้อความที่แสดงว่าเธอไม่เหลือใจ
ข้อความราคาสองบาทที่ไม่เคยอยากได้
เธอใช้มันได้คุ้มค่ามากมายเหลือเกิน
ยามรักช่างแสนสุดพรรณา
massage ยาวเป็นวาเธอส่งให้ได้
รักหนักรักหนารักมากรักมาย
ชวนฝันชวนหลงไหลเหนือจินตนา
ยามลาจากกันmassage ช่างแสนสั้น
บอกได้เพียงว่าช่างแสนกินใจ
กินกัดหัวใจฉันจนแทบสลาย
ชวนให้น้ำใสใสต้องไหลรินมา
สุดท้ายเหลือเพียง.......ความว่างเปล่า......
ไม่มีเขาอีกแล้วอย่างเก่าเหมือนที่ผ่าน
อยู่กับตัวเรา อยู่กับความเจ็บที่ไม่ต้องการ
กลับได้รับมันอย่างจงใจ
กลับมานั่งถามกับใจตัวเรา
อยู่ได้ไหมถ้าไม่มีเขา.....
อยู่ได้ไหมถ้าต้องอยู่กับความเหงา
อยู่กับความเศร้าที่เป็นของตัวเอง
ก็ลมหายใจยังเป็นของฉัน
ก่อนไม่มีเธอนั้นฉันยังอยู่ได้
ที่เก่ากับเพื่อนเก่าที่ยังคงมาทักทาย
ความเหงาจะมาห่วงใยเมื่อฉันมีน้ำตา
8 เมษายน 2553 15:52 น.
ตัวติ๊ด
ตีสนิทกับความเหงา
เฝ้าเพียรบอกกับตัวเอง
ฉันต้องอยู่ได้โดยไม่หวั่นเกรง
แม้เพลงเศร้าจะบรรเลงให้น้ำตาริน
อดีตที่ขมขื่นของชีวิต
ความผิดพลาดที่เคยผ่าน
ทุกย่างก้าวที่มากด้วยขวากหนาม
มิอาจตามแก้ไขให้มันดีขึ้นมา
ให้มันผ่านพ้นผ่านไป
ต่อจากนี้ต้องเริ่มต้นใหม่
ผิดพลาดสิ่งใดใด
จะจำไว้เพื่อเป็นบทเรียน
ความเหงาจะอยู่คู่
ให้ต่อสู้เพื่อเข้มแข็ง
บทเรียนของชีวิตคือความกล้าแกร่ง
ให้มีแรงแก้ปัญหาที่มีมาในทุกวัน
4 เมษายน 2553 14:35 น.
ตัวติ๊ด
เจ็บตรงที่หัวใจ
เจ็บแปลบข้างในลึกลึก
มีเธอซ่อนอยู่ทุกความรู้สึก
ยังคงเฝ้านึกถึงเธอตลอดมา
ยังรักกันใหมในวันนี้
เธอมีใครอยู่ในหัวใจ
ห่วงใยกันหน่อยได้ใหม
เห็นฉันหรือไม่ในสายตาเธอ
ทุกสิ่งให้ไปด้วยใจมิหวังได้
เพราะเธอคือคนที่ฉันฝันใฝ่
เธอคือคนที่อยากเคียงใกล้
เธอคือคนที่ใช่ที่ใจต้องการ
ระยะทางของเราแสนไกล
ให้ใจฉันต้องไหวหวั่น
กลัวสักวันเราต้องห่างกัน
กลัวใจเธอแปรผันไปมีใคร
แปลกใหมที่ใจฉันยังรัก
มั่นคงหนักต่อเธอผู้เดียว
ทั้งมิเคยเห็นหน้าแม้เพียงเสี้ยว
เธอคือคนเดียวที่ตามหา
.....มาแสนนาน
หน้าส่วนตัว
1247
