9 มิถุนายน 2552 22:45 น.
ตันหยงเหนือ
ห้วงคำนึงคิดถึงสิ่งที่ผ่าน
หาเหตุที่ร้าวฉานในใจฉัน
อยากจะรู้มันเกิดขึ้นเมื่อไหร่กัน
พอจับได้ก็กลายเป็นร้าวรอน
นึกถึงวันแรกที่พานพบประสบรัก
ใจเต้นตึกตั๊กเมือเธอบอกรักฉัน
เหมือนตัวลอยล่องเคว้งคว้างพลัน
ลืมสิ้นทุกสิ่งอย่างเหลือเพียงเธอ
จวบจนสิ้นปีที่สี่เข้าสู่ปีที่ห้า
ความรู้สึกเริ่มอ้างว้างธอห่างเหิน
จากทุกวันเย็นย่ำมาพบเจอ
กลับเป็นเว้นวันเจอและนานวันมา
ครั้นโทรไปหาเธอว่าฉันแสนรำคาญ
คอยแต่ถามซ้ำซ้ำว่าอยู่ที่ไหน
ไม่เคยถามว่าฉันรู้สึกเป็นอย่างไร
เมื่อถูกปล่อยทิ้งไว้อย่างเดียวดาย
๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙
1 มิถุนายน 2552 13:14 น.
ตันหยงเหนือ
คิดถึงเพือนจึงแวะมาเยี่ยมหา
พร้อมบทกลอนที่อ่อนล้าแทบหมดแรง
พบรอยยิ้มบนหน้าเพื่อนแสนสดใส
ลบความขุ่นข้องหมองใจลงไปพลัน
ยามเหนื่อยล้าฉันพลันเปิดหน้ากลอน
อ่านบทกลอนของเพื่อนที่หลากหลาย
ทั้งหวานหอมความรักและกำลังใจ
ช่วยผ่อนคลายความเครียดที่ผ่านมา
ต้องขอโทษที่บางครั้งบทกลอนไม่อ่อนหวาน
เพียงก็เพื่ออยากแต่งบ้างตามประสาใจรัก
สร้างสัมผัสอักษระไม่ถูกต้องตามตำนาน
ก็ยังจะพยายามทเรียงร้อยถ้อยคำกลอน
ไปก่อนนะเริ่มจะเดินต่อได้
เข้ามาพักพิงแรงใจและห่วงหา
เติมพลังเต็มที่แล้วแก้วใจยา
ไปก่อนนาเจอกันวันหน้ามี
หน้าส่วนตัว
1130
